HERNE – Marceline Dekens - een honderdjarige met pit

Marceline Dekens geboren op 10 mei 1913 - © Deschuyffeleer

Dochter Josiane (67) en de trouwe helpers van zowel de Landelijke Thuiszorg als van de OCMW-diensten vonden dat ook de 100-jarige Marceline eens speciaal mocht in de schijnwerpers gezet worden - © Deschuyffeleer

In de Liezebeek woont Marceline Dekens nu toch al vier jaar in bij haar dochter. Marceline is een kranig oudje die eerder dit jaar een eeuwelinge werd. Dochter Josiane (67) en de trouwe helpers van zowel de Landelijke Thuiszorg als van de OCMW-diensten vonden dat ook de 100-jarige Marceline eens speciaal mocht in de schijnwerpers gezet worden.

Marceline Dekens, geboren op 10 mei 1913 is afkomstig van Anderlecht. Samen met haar man Henri Dewit had zij er een dameskledingzaak. Henri was vooral te vinden in de winkel en Marceline was de baas in het atelier waar de kleding werd aangemeten en aangepast. Hun enige dochter Josiane is ook geen rasechte Hernenaar. Tot over een 12-tal jaar woonde dochter Josiane samen met haar inmiddels overleden echtgenoot in Bogaarden op het ‘hof van Beulders. Zij waren gespecialiseerd in de kweek en de verkoop van biggen.

Dat Marceline de 101 jaar nadert is haar echt niet aan te zien. Deze prompte dame is nooit ziek, zij draagt geen bril, zij heeft een heel goede eetlust vooral als er rode kool op het menu staat, is heel goed op de hoogte van wat er op TV in ‘Thuis’ gebeurt en kan perfect nog mee beslissingen nemen die er voor zorgen dat het huishouden vlot verloopt.

Dankzij de hulp en de steun van zowel de thuisverpleegkundigen van het Wit-Gele kruis voor het dagelijks toilet, de Landelijke Thuiszorg voor de was, de strijk, de boodschappen en het koken, de poetsdienst van het OCMW om alles netjes te houden en nog een paar behulpzame buren stellen moeder en dochter het met hun tweetjes heel goed.

“Om lang te leven heb ik geen speciaal recept” vertelt Marceline. “Ik heb 2 oorlogen overleefd en veel gewerkt”. Met een ietwat filosofische benadering concludeert zij “om oud te worden moet men vooral geluk hebben”.

Het was met enige fierheid dat Marceline de genodigden mocht trakteren op een natje en een droogje. Met een ‘ik ga voor de 110’ maakte Marceline dan ook meteen duidelijk dat het einde voor haar nog beslist niet in zicht is.