HERNE – Willy Jeuris op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella

HERNE – Willy Jeuris op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella - © Deschuyffeleer

HERNE – Willy Jeuris op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella - Op de voorgrond kleinzoon Renco die samen met de zijn klas, het derde leerjaar van meester Hugo in De Bloesem, opa kwam een riem onder het hart steken - © Deschuyffeleer

HERNE – Willy Jeuris op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella - © Deschuyffeleer

HERNE – Willy Jeuris op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella - © Deschuyffeleer

HERNE – Willy Jeuris op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella - © Deschuyffeleer

Ook echtgenote Christiane beleeft het avontuur mee, weliswaar van op een zekere afstand. Met de mobilhome volgt zij overigens de reisweg van haar dappere man op - © Deschuyffeleer

Willy Jeuris (63) uit de Stationsstraat is op pelgrimstocht vertrokken naar het Spaanse bedevaartsoord Santiago de Compostella, een voettocht van om en bij de 2.200 km. Als alles volgens plan verloopt hoopt hij over goed 100 dagen zijn bestemming te bereiken. Na een misviering in de St-Petrus en Pauluskerk mocht hij alvast zijn geloofsbrief laten afstempelen door pastoor Kris Meskens en door burgemeester Kris Poelaert.

De moderne pelgrim heeft zich wel grondig voorbereid op zijn uitdaging. Als jong gepensioneerde en aanvankelijk niet getrainde wandelaar bouwde hij sinds midden vorig jaar geleidelijk maar stelselmatig zijn conditie en zijn wandelprestaties op. Ook kiende hij met veel geduld en met veel doorzicht mettertijd zijn ellenlange reisweg uit. Op zijn tocht krijgt hij wel begeleiding van zijn vrouw Christiane die hem op enige afstand opvolgt met een pas aangekochte mobilhome. En zo krijgt de tocht meteen ook een modern tintje.

De Pyreneeën, een zware dobber

De tocht leidt Willy over Halle, Rocroi, Reims, Vezelay, Bourges, Limoges, Mont-de-Marsan en St-Jean-Pied-de-Port tot aan de voeten van de Pyreneeën. Vooral de oversteek van deze toch wel vrij ruwe bergketen bij zomerse temperaturen belooft een zware dobber te worden. Doch ook deze klus schrikt hem geenszins af: “Zowel mentaal als fysiek sta ik er. En onderweg zal ik wel goed luisteren naar de signalen die mijn lichaam uitzendt. Bovendien onderneem ik de voettocht op mijn ééntje om mijn stapritme niet te moeten aanpassen”. Eens de Frans-Spaanse grens over wacht hem ook nog een bijzonder lastig gedeelte door het Baskenland tot op zijn eindbestemming in Galicië, het graf van de heilige apostel Jacobus de Meerdere in Santiago de Compostella.

Als lid van het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostella is Willy als pelgrim in het bezit en ook drager van de gebruikelijke geloofsbrief. Hierin wordt gevraagd aan alle ingezetenen van kloosters en abdijen, aan vertegenwoordigers van de overheid en speciaal aan de Compostelagenootschappen dat ze de pelgrim alle bijstand en hulp zouden verlenen om de tocht tot een goed einde te brengen.

Ook echtgenote Christiane beleeft het avontuur mee, weliswaar van op een zekere afstand. Met de mobilhome volgt zij overigens de reisweg van haar dappere man op. En om tussendoor de tijd te doden neemt zij zich wel voor zich in alle rust aan haar hobby, het aquarelschilderen, te kunnen wijden. Temeer daar zij meer dan eens bijzonder idyllische plekjes op haar reisweg zal ontmoeten om op het doek over te brengen.

De pelgrimstocht van Willy is best te volgen via google ‘herne santiago’ en dan blog http://www.bloggen.be/herne_santiago_de_compostela met als ondertitel ‘Mijn tocht in 100 stapdagen’.