• Homepage
• Gemeenten
  • Affligem
  • Asse
  • Beersel
  • Bever
  • Dilbeek
  • Drogenbos
  • Edingen
  • Galmaarden
  • Geraardsbergen
  • Gooik
  • Halle
  • Halle Carnaval
  • Herne
  • Lennik
  • Liedekerke
  • Linkebeek
  • Merchtem
  • Ninove
  • Ondernemen
  • Opwijk
  • Pepingen
  • Regio
  • Roosdaal
  • Sint-Genesius-Rode
  • Sint-Pieters-Leeuw
  • Ternat
• Agenda
   
• Redactie
   
• Adverteren ?
   
• RSS Feeds
• Nieuwsbrief
   

 Donderdag 30 mei 2008: 20u: Dochter Lies voert mij bij Marc (Symoens) thuis in Gentbrugge, waar ik mag overnachten. Prettig onthaal met een artisanaal biertje: een ‘delirium tremens’. Had ik nog nooit geproefd.  Op de slaapkamer valt me een tekstje aan de muur op. Dat moet ik onthouden:

Het inspireert, want ik laat het dagelijks leven even los om de diepte van op Ventoux (1912 m hoog) te beleven.

 

Vrijdag 30 mei: 5 u: Jos (Billiet) pikt ons met fietsen en bagage op en gps-gestuurd rijden we richting Zuid-Frankrijk. Ik eet de ganse reis niet op gevaar af van de reisziekte (duizeligheid/overgeven) niet te moeten ondergaan. Om 14 u 20 komen we aan op de camping ‘Le Bosquet’ in Malaucène. Daar zijn al enkele vrouwelijke CM-collega’s van Midden-Vlaanderen toegekomen. Ik ben als enige van verbond St-Michielsbond aangesloten bij de 20-koppige Oost-Vlaamse CM. Gezellige troep. Kennismaking met Jos B, die met zijn mobilhome met CM-logo en dito reclame de groep logistiek ondersteunt. Met Martine D, die als ledenwerfster, kort haar nieuwe taak omschrijft. Met enkele maatschappelijke werksters Petra, Els. Met Filip en Ann van de thuiszorgwinkel. Met consulenten Dirk en An, met zoon Matthias. Hij is met zijn 18 jaar de jongste deelnemer, niet alleen van de groep, ook van het 2000 koppig-deelnemersveld. Bravo. Matthias is een fervent mountainbiker, die aan wedstrijden deelneemt en veel over heeft voor zijn sport. Met Barbara D, die op ledenbeheer werkt. Kennismaking tijdens een avondlunch in een restaurantje met Romain en diens vriend Rene. Romain, een gepensioneerde ex-CM’er (65 j) reed vorig jaar 28000 km. Oeioei! Romain is al enkele dagen hier en heeft het over het slechte weer. Hij geeft raad: ‘bij slecht weer niet dalen, je hebt geen remmen’ . We gaan ons inschrijven in Bedoin op het secretariaat. We krijgen een rugzak met van alles erin: T-shirt, gadgets en oh wat mooi boek ‘Fietspassie’ van Toon Claes en Eddy Merckx. Tof, zeg! We betalen 10 € voor de elektronische chip, welke aan de schoen moet bevestigd worden en waarmee de tijden morgen automatisch aan start en aankomst worden geregistreerd. Foto’s van alle aanwezige CM-ers in groep, ja toch een stuk of 40. Allen in nieuwe CM-outfit. Mobiele CM-promotie is dat.

 

Zaterdag 31 mei: D-day. Dirk S. heeft voor de groep al een kom koolhydraten van spaghetti klaargestoomd.

Beklimming 1: Groepsfoto. We rijden in groep van Malaucène naar Bedoin voor de start. Van daaruit heb je het mooiste zicht op de Ventoux-toren. Ook mooi dorpje, maar daar hebben we nu geen oog of oren naar. Nog een laatste plasje, een stukje banaan aan de bevoorrading en drinkbus vullen. Deze had ik al geprepareerd met een snuifje zout en enkele lepels vloeibare verse honing van mijn bijtjes. Oh ja, ook enkele koffielepels stuifmeelkorrels (bloemenzaad) extra genomen al deze morgen, iets waarmee ik steevast elke dag op nuchter maag begin. Hop over de startlijn en we zijn vertrokken. Ik wil gaan voor een goed resultaat. Onderweg 1 maal gestopt aan de bevoorrading. Het draait goed. Zien dat we op reserve rijden, niet alles geven. Doseren, Charlie! Op 1 km van de aankomst passeer ik het standbeeld van Tom Simpson. Op de weg staat zo iets van een persiflage op de domheid van hen die zich nog steeds laten verleiden tot ‘slikken’! In de laatste 3 km stijgt het percentage. Soms moet ik recht op de trappers, maar dat moet je zolang en zoveel mogelijk kunnen uitstellen of vermijden. Ik blijf onder de grens van 2 u aan de top en dat geeft mij een gevoel van  voldoening. Matthias is in mijn buurt qua tijd! Boven toch even genieten van het mooie landschap, wat eten en drinken. De wind jaagt je naar beneden. Ik besluit de afdaling naar Sault om dan terug te keren. De weg lijkt niet zo fijn glad om te dalen. In de bevoorradingspost neem ik de tijd om wat te recupereren, stukjes banaan en appelsien en wat Granny-koekjes te eten met Born-water.

 

Beklimming 2: Ik ben vanuit Sault nog maar net vertrokken of ik voel iets aan mijn fiets. Zit het wiel los? Nee zeg, de achterband is aan ’t leeglopen. Zou het gemeend zijn? Ik wil zo weinig mogelijk tijd verliezen met een andere binnenband te steken en pomp hem op tot 6 bar. Het lijkt te houden. De eerste tussenpost passeer ik, maar na 100 m bedenk ik me en ga terug. Band nog even oppompen, wat bevoorrading en hup terug weg. Rustig tempo erin houden, niet forceren, ademhaling onder controle, om de 10 minuten een slokje. Chalet Renard (2^e tussenstop) laat ik aan mij voorbijgaan: te druk. Ik kan een ganse tijd in het wiel blijven van een compagnon. Het helpt de ‘verloren tijd’ in te halen, denk ik bij mezelf. Wanneer de geel-zwarte palen langs de kant opdoemen, geven deze elke 10 m aan hoever de top nog is. Ik bereken, dat ik gemiddeld 6 min nodig heb per klimmende km. Nog 2 km, dus nog 12 min. Aan paal 1000 m geef ik mezelf moed: over 6 min. zal ik er zijn. In ’t zicht van de aankomst steek ik er nog een hele rits voorbij. Goed teken, al moet ik ook op de trappers. Ik ga een jonge moeder voorbij met een aanhangwagen en daarin haar jongste kind. Ik steek mijn duim op voor haar en zeg: Proficiat. Danke. Ik passeer ook een koppel met een duofiets: een tandem. Moet niet gemakkelijk zijn! Boven op de top zie ik dat mijn achterband half leeg is. Oh, maar zo kan ik niet dalen, hoor. Eerste vereiste: nieuwe band steken. Maar het is zo winderig. Ik schuil me achter een WC-hokje en in 6 min. is de klus geklaard. Ik wil nog even van de panorama’s genieten. Een helicopter stort zich als een kei in het dal! Die heeft toch niets aan de hand zeker? Allé komaan, af naar Malaucène. Een half uur fietsen zonder trappen. Zalig. Remmen voor de bochten. Geen risico’s nemen. In de vallei zie ik de zon schijnen.  Brede baan met lange, rechte, snelle afdaling. De maximum snelheid: 84,9 km/u. Dalen vereist stuurvaardigheid en –vastheid. Durf ook. Aan de start en bevoorrading in Malaucène vraag ik me af of ik een derde poging zou aankunnen. Ik heb er al 93 km opzitten. Ik twijfel. Ik spreek dat ook uit aan een onbekende jongeman, die voor de derde keer aanzet. Hij moedigt me aan. Het daagt me uit. Ja, ik doe het, al zal de tijd nu geen rol spelen.

 

Beklimming 3: Na enkele minuten voel ik dat ik het misschien niet zal halen. Goed, maar ik besluit dat ik ten allen tijde kan terugkeren. Onderweg met mijn ‘aanmoediger’ wat gesproken. Hij wil de top voor de derde maal bereiken, al moest hij hem te voet doen. Oh la, dat is ook een jongen met klasse en karakter. Mijn snelheid is gezakt tot 6-7 km/u. Is dit de moeilijkheidsgraad of is het de tanende conditie? Allebei. Ik ben er nu van overtuigd: Malaucène is de moeilijkste beklimming. Ik krijg het moeilijk. Ik doe mijn helm af en hang hem aan het stuur voor. Ik moet geregeld recht op de trappers. Ga ik dit halen? Na 1u15 klimmen begint het te druppelen. Een zwarte wolk komt dreigend aanzetten. Ik heb mijn regenjasje niet mee en ik besluit wijselijk – ik moet zeker halfweg zijn – terug te keren. Het is 17u30. Ik ga morgenvroeg het erop wagen.

 

Op de camping zijn mijn CM-compagnons al aan de champagne, want iedereen heeft de top bereikt. Ik douche en ga een glaasje meeproeven. Het bekomt me niet zo goed na deze inspanning en 132 km. Maar Jos Baeyens heeft voor ieder nog een attentie klaar: een mooie CM-rugzak met allerlei gadgets. Van attentie gesproken. We gaan gezamenlijk eten in een vooraf besproken resto. Moe en voldaan kruipen we in de slaapzak. Marc, Jos en ik slapen in een klein tentje, net groot genoeg voor 3. Het is 11u45. Het eerste primitief probleempje (licht) doet ons al in een lach schieten. Marc is er echter als professioneel probleemoplosser. We gieren van het lachen. Gaan we de andere niet wakker maken of houden. Nee! En en zoja, laat ze mee genieten van onze gratis lachsessie en –salvo’s. In België betaalt men daar dik voor. God in Frankrijk niet. Jongens, wat krullen onze lijven en leden: van moeheid en plezier. Alle lachremmen los!

 

Zondag 1 juni.

Marc heeft zijn gsm-wekker ingesteld op 4u30 voor mij. Ik steek mijn neus door het tentdoek en zie sterren. Goed weer dus. Wat ontbijten en 5 u weg naar de startplaats in Malaucène. Ik reken: 2 u voor de klim en enige marge, want na 7u30 wordt niets meer geregistreerd. Ik vind de startplaats in het donker van de stad niet onmiddellijk. Allez, terug. Andere straat, in op gevoel af. Was deze straat ook niet. Geen kat te zien op dit nog nachtelijk uur. 5u10. Terug naar centrum. Zie toch een café-uitbater al kuisen. Ik vraag naar de startplaats. Goed. 5u15. Maar ook daar geen kat te zien van de Sporta-organisatie. Ik veronderstel dat deze omwille van het slechte weer de start heeft opgezegd. Geen drank, geen koekjes. Nee zeg, met een lege drankbus kan ik niet naar boven. Terug naar de café-uitbater om water te laten bijvullen. Ik heb nog 1 Grany in mijn zak van gisteren. Goed, daarmee moet ik het dan maar doen, besluit ik. Het is 5u20 als ik start. Mijn fietslicht had het ook al laten afweten gisteravond. Gelukkig had Jos een hoofdlamp. Daarmee kan ik tijdelijk mijn plan trekken. In de tent hebben we voor het slapengaan nog hartelijk mee gelachen: “hoofd-licht” – bijlicht – om ‘sterretjes te zien’. Achterlicht marcheert. De beklimming gaat alleszins beter dan gisteren, ook al was er maar 5 u slaaptijd. Ik zie de ochtend gloren en de vallei ontwaken. Na halfweg zijn het quasi maanlandschappen. Eenzaam vervolg ik mijn klim, geen volger achter mij of geen rennersschim vooraan, dat als mikpunt kan dienen! Sommige stukken haal ik maar 6-7 km/u. Daaraan meet ik het stijgingspercentage : 10,5 %. Het koekje verdeel ik in de tijd. Regelmatig wat drinken. In tegenstelling tot gisteren rijd ik niet blootsarms. Daar is het iets te koel voor. En ik wil niet afkoelen of onderkoelen. Warmte recuperen dus. Het is net alsof er wagens achter mij aankomen, maar het is de wind. Zo constant hoorbaar: ‘du vent partout!’ Ik voel dat alles nog net binnen tijdsbereik zal zijn. In ’t zicht van de Ventoux-toren zie ik op 1 km onder mij nog een eenzame fietser afkomen. Enigszins ontroerd en met innerlijke triomf klok ik af op 2u4min. Het is, schat ik, 3 à 4°. Onmiddellijk mijn regenjasje aan tegen de zoevende koude wind. Ik ontmoet nog 4 klimmers die langs Bedoin opgekomen zijn. Voor de 4^e maal aub! Twee begeleidende dames trekken nog een groepsfoto en zullen mij de foto mailen. Fijn! De afdaling doe ik langs Bedoin. De wind aan de top blaast zodanig dat ik wat moet bijsturen. Mijn fiets lijkt er wat door te trillen. Niet ongevaarlijk, maar ik rijd op zekerheid. Onderweg nog enkele moedige klimmers. Ik zou nu wel mijn handschoenen kunnen gebruiken, maar die zitten in de zak in de tent. Leerfoutje voor een volgende keer. Op 30 min sta ik aan de voet. Van daaruit naar de tent is nog een 11 km over nog een klimmetje van 438 m. Het is 8u40 als de anderen zich opmaken voor het ontbijt. Totaal aantal km: 193 binnen 24 u, waarvan 10u35 op de fiets. Gemiddelde: 18,1 km/u. Na douche schuif ik mee aan. Ik kan wat eten gebruiken zonder de Sporta-bevoorradingsstanden. De groep besluit om een fietsuitstap naar Vaison-la-Romaine. Ga ik rusten of meerijden? Ik rijd mee.

 

Namiddag: We fietsen samen naar Bedoin waar het grote Vlaamse Ventouxfeest doorgaat. Eerst nog onze gratis fles rosé of wijn afhalen. De animatie laat Annemie Struyf (de promotrice van ‘Hope for Kabondo’) naar de micro gaan, minister Geert Bourgeois ook, enkele grote sponsors. Iemand heeft in zijn eentje 23000 € ingezameld voor het goede doel. Bij de 300 renners hebben de klim 3 maal gedaan, 22 renners 4 maal, en 2 zelfs 5 maal. Alcatel heeft de prijs van het grootste deelnemersveld met 66. CM moet dat ook aankunnen, denken we hardop. Matthias van onze groep is de jongste deelnemer (18 j) met 3 beklimmingen.

 

Besluit:

Sporta wil met dit evenement meer mensen meer op de fiets krijgen. Een edele doelstelling. Ventoux is daartoe een middel, geen doel. Elke dagdagelijks fietser kan de ‘de kale berg’ op, ieder op zijn tempo, volgens zijn eigen kunnen en willen.

Moe, maar vol moed en met grote voldoening keren Jos, Marc en ik terug Vlaanderenwaarts. Moge de missie van Sporta daar verder uitgezaaid worden. Om weelderig te ontkiemen op Vlaamse fietspaden.