HERNE – Pastoor Defrijn neemt afscheid van parochie
Pastoor Roger Defrijn zet een stap terug als zielenherder en verlaat eind deze maand de St-Petrus- en Paulusparochie in Herne. Gedurende een tiental jaren deelde hij niet alleen het wel en wee in deze parochie maar ook in de St-Martinusparochie in Tollembeek. Hij wordt nu aangesteld als aalmoezenier van de rusthuizen in Pepingen, Heikruis en Herne.
De 70-jarige pastoor stamt uit een Hals werkmansgezin. Als jongeling houdt Roger zich er actief bezig met speelpleinwerking in en rond het Don Bosco-instituut. In 1967 wordt hij tot priester gewijd door monseigneur Cardijn. In de voetsporen van Cardijn, stichter en bezieler van de Kajotters van de Katholieke Arbeiders Jeugd (KAJ) en als volgeling van Don Bosco voelt Defrijn zich meer en meer bewogen om vooral het lot van de gewone mens tot zich te maken. “Een werkvrouw is voor mij minstens evenveel waard als een prinses van Laken” laat hij zich herhaaldelijk ontvallen. Veel theorie en poeah zijn aan hem dan ook niet besteed. Zo staat hij er steevast op aangesproken te worden met zijn voornaam en niet met zijn titel van pastoor.
Zijn gans priesterambt blijft nauw verweven met de katholieke arbeidersbeweging. Zo dient hij zich als jonge priester van twee parochies in St-Pieters-Woluwe ook vrij vlug aan voor de autonome Vlaamse arbeiderspastorale in enkele Brusselse randgemeenten aan de Oostkant. “Mensen leren ontdekken, mensen leren zien waar het Christelijke eigenlijk ligt is een formidabel werk. Het Christelijke ligt niet altijd in de kerk. Die kans te hebben gekregen aanzie ik als een rijkdom”, aldus een overtuigde Roger Defrijn.
Zijn verknochtheid met de arbeidersbeweging is mettertijd ook de ACV-leiding niet ontgaan. Jef Houthuys mag dan ook in 1985 Defrijn als nieuwe nationale proost voorstellen. “Wij hebben een nieuwe proost. Zijn naam is Defrijn zoals Cardijn”, geeft de toenmalige ACV-voorzitter aan met een duidelijke link naar het ideeëngoed van de voormalige kardinaal die zich in en rond Halle in hoge mate bekommerde over het welzijn van de talrijke kroostrijke arbeidersgezinnen. Roger blikt dan ook tevreden terug op zijn periode als ACV-proost : “Deze functie lag mij enigszins wel aangezien bezig zijn met en onder de gewone mensen mijn bijzondere voorkeur geniet. Ik ben nooit een bureauman geweest.”
In 1991 wordt Roger Defrijn aangeduid als ACW-proost voor Brussel-Halle-Vilvoorde. “Mijn hoofdtaak in deze koepel van de Christelijke Werkgeversorganisaties was het afbouwen van de alleenheerschappij van de proost en dit in samenwerking met een groep toegewijden komende uit alle takken van het ACW. Het waren zij immers die het Christelijke in hun specifieke bewegingen dienden uit te dragen en te borgen”, herinnert hij zich nog levendig.
Eind van de jaren 90 dient Defrijn enigszins gas terug te nemen om gezondheidsredenen. Het bisdom benoemt hem dan ook in 1998 tot pastoor-deken in Herne en pastoor in Tollembeek. “Ook hier heb ik er voor geijverd om het plichtmatig en ophemelend beeld van de pastoor enigszins aan te passen aan de normen en noden van de 21ste eeuw”, geeft hij onomwonden aan. “Ik hoef geen ingewikkelde aanspreektitel. Met mijn voornaam zoals iedereen wil ik beklemtonen dat wij allen evenwaardig en belangrijk zijn. Ook vrouwen en mannen zijn voor mij gelijke schakels die beiden de kans niet mogen ontnomen worden om als leken de weg van het pastoraal handelen te bewandelen. Waarom zouden zij immers minder goede herders zijn ?” geeft hij als toekomsthint aan. Deze visie werd pastoor Defrijn niet altijd met evenveel dank afgenomen.
Na zijn opruststelling zal Roger Dedrijn zich nu hoofdzakelijk als aalmoezenier gaan bekommeren om de bewoners van de rust- en verzorgingstehuizen Vanderstokken in Pepingen, Mater Dei in Heikruis en St-Felix in Herne. Ook hoopt hij actief begaan te kunnen blijven met wat verder leeft in zijn parochies.
Zondag 30 november gaat Roger Defrijn een laatste keer voor in zijn dankmis in de St-Petrus- en Pauluskerk in Herne. Na afloop is er een afsluitende receptie voor de kerkgemeenschap.
