GOOIK - Missiezuster Chantal Dehandschutter terug uit Haïti

Editiepajot_gooik_chantal_dehandschutter_1

Chantal Dehandschutter. - Foto Kos

Missiezuster Chantal Dehandschutter zal op maandag 25 januari opnieuw in het land zijn. Lees hieronder het volledige verhaal van haar broer Guy.

Onze zus, Chantal Dehandschutter verblijft als missionaris, met als thuisbasis de missiezusters van De Jacht in Heverlee, al heel haar volwassen leven op Caraïbische eilanden: St-Croix, Dominica, Jamaica en sinds augustus 09 op Haiti.Ze heeft steeds geleefd voor kinderen en jonge mensen aldaar om een steen (tje) bij te dragen voor een humaner leven.

Wij zijn thuis met 5 en hebben steeds grote interesse betoond en haar gesteund in dit levenswerk. Daarom ook onze angst nu in deze 9 bange dagen van weinig ‘weten’.

We hebben in deze periode vele contacten gehad met zusters van De Jacht.Er is interesse geweest van vele mensen die haar kennen van o.a. heeft de parochie van haar jeugd, Oetingen, naar haar regelmatig gevraagd en ook een financiële actie op gang gebracht. Ook is er veel solidariteit met haar in Schoten: het gros van de gemeente en de missiegroep ‘ONZE ACHT’. Zo’n hulpbetoon heeft ze nooit kunnen vermoeden. Het zal haar deugd doen te vernemen hoe mensen met haar begaan waren. Dit mag als tegenhanger voor de angst en onmacht die ze doormaakte in Port-au-Prince.

Ook het crisiscentrum in Brussel leverde nuttig bijstand als praat- en informatiepunt. BEDANKT ALLEMAAL

Een uur na de beving kregen we via Skype de melding van Zuster Marie-Louise in St-Croix dat er een zware aardbeving was geweest op Haiti – We schrijven 12 januari, iets na middernacht.

Alle contacten bleven verbroken. Na 2 dagen kregen we een mail binnen via die via Brazilië naar St-Croix werden gestuurd, van daaruit naar Rome en van daaruit naar Heverlee met de mededeling dat onze zus, Chantal, en nog 5 andere zusters van de missieorde De Jacht ongedeerd waren. We vernamen ook dat het huis was ingestort en dat ze in Haiti wou blijven. Ze zou ook logement gevonden hebben in een huis van de Benedictijnen, een 20-km buiten Port-au-Prince. We hoorden deze berichten van anderen, toch wilden we haar graag zelf horen. We deden 20-30 keren per dag de mailbox open en hoopten op een mailtje van haar. Het kwam maar niet.

Meer dan een week duurde het eer we rechtstreeks contact kregen. Oh gelukkig gsm-nummer dat zuster Roos ons wist toe te spelen! Honderd keren drukte ik het nr.: bezet, probeer het later nog eens opnieuw, een zwaar gegrom, een piep-piep-piep. Ineens: een stem! Men gaf Chantal door en ze begon te vragen hoe het met ons was. Onmiddellijk wij: ‘En hoe is het daar? –‘Ja, verschrikkelijk’-‘En kunt ge daar weg?’- ‘Ik weet niet waar of bij wie ik moet zijn! We weten van niets: geen tv, geen radio, geen kranten, geen berichten, geen telefoonkaarten, geen mail, niemand weet iets. Ik wil hier weg want ons huis is onbewoonbaar, ik krijg eten en water van hulporganisaties; het is niet de bedoeling dat ik mij hier moet laten helpen.’ – Onze laatste zin: ‘We bellen seffens terug naar u met de nodige gegevens.’

Het crisiscentrum in Brussel gaf ons het telefoonnr. en het adres door van consul De Clerck in Port-au-Prince. We zochten op Internet ook het adres van de kliniek waar B-Fast werkte en waar dokter Beaucourt werkte. Vele malen terug opgebeld en ja, we kregen uiteindelijk terug contact en konden de gegevens doorgeven. Vrijdagavond om 23 uur: telefoon van het crisiscentrum in Brussel: ‘Jullie zus vertrekt zondagmorgen 6 u. (plaatselijke tijd) per bus naar Santo Domingo. Rond 15 u. (plaatselijke tijd) vertrekt het Belgisch militair vliegtuig naar België.’ En wij zijn nu aan het aftellen. Als ze aankomt in Melsbroek zingen we ‘happy birthday’ want ze verjaart op maandag 25 januari.

De 3 broers en zus van Chantal.