Frans en Germaine uit SINT-PIETERS-LEEUW vierden 75 jaar huwelijk

Frans Van De Gucht (99) en Germaine Kessen (96) uit de Klein-Bijgaardenstraat in Sint-Pieters-Leeuw vierden hun albasten huwelijk. Ze leerden elkaar kennen in een dancing in Dilbeek. Frans was drukker en Jeanne zorgde voor het huishouden. Hun gezin groeide met zoon Daniel, de kleinkinderen Eric en Monika en de achterkleinkinderen Hannelore en Lucas.

Germaine gegroeid op in Anderlecht (’t Rad, nabij de Coca-Colabrug over de Bergensesteenweg) in een gezin van boerkozen. Ze had twee broers en een zus, maar is nog de enige in leven.

Frans is ook van Anderlecht, Neerpede. Op zeer jonge leeftijd verloor hij zijn moeder. De zes kinderen werden verspreid over de familie. Frans groeide op bij een tante en oom. Hij heeft nog één zus in leven. Als jonge gast ging hij al vroeg werken in een drukkerij een stiel die hij zijn hele leven is blijven uitoefenen. Veel tijd voor bobby’s was er niet, maar om te voetballen werd er toch wat tijd vrijgemaakt. Zijn legerdienst, vlak na de oorlog, deed hij in Ierland.

Ze leerden elkaar kennen op een wekelijks volksbal. Hun eerste ‘liefdesnestje’ was een klein appartementje vlak boven een café in de Broekstraat in Anderlecht. Nadien woonden ze in de Delwaertstraat. Daar werd Daniel geboren. Van Anderlecht verhuisden ze naar Sint-Pieters-Leeuw, in de Koning Albertstraat en later slaagden ze erin een woning te laten bouwen in de Klein Bijgaardenstraat. Daar wonen ze nu nog steeds.

Op tijd eens op reis gaan, was iets dat ze graag deden. De eerste reizen waren jaarlijks naar de kust, met tram en trein naar Westende en later Duinbergen. Uren werd het strand op en af gelopen op zoek naar de meest speciale schelpen (die verzameling bestaat nu nog steeds!).

Later gingen de uitstappen met de auyo doorheen heel het land. Reizen om te leren: steeds een combinatie van wandelen, een picknick in de vrije natuur en bezoeken van grotten, kastelen en andere bezienswaardigheden. Reizen naar het buitenland zijn pas veel later gekomen. Germaine wou vooral naar landen waar je met Frans je plan kunt trekken. Eén keer hebben ze zich naar Joegoslavië (nu Slovenië) gewaagd, hun meest memorabele reis. Tijdens een wandeltocht in het Karawankengebergte waren ze echter te dicht tegen de landsgrens terecht gekomen en werden ze opgepakt door militairen. Frans spreken was hier van geen nut om je verstaanbaar te maken; enkel gebarentaal hielp. Na een tochtje in de jeep en een hele tijd onder bewaking op een houten bank in volle zon, viel alles uiteindelijk wel in zijn plooi wanneer de toeristenpolitie erbij werd gehaald. Sindsdien geen ‘Joegoslavië’ meer.

Reizen zit er nu niet meer in maar helemaal stilzitten ook niet.

Germaine doet nog steeds een deel van haar huishouden en heeft lang gekookt voor de kleindochter elke woensdagmiddag tijdens de schooltijd. Elke zaterdagavond is het nu nog familiereünie aan de ‘lange tafel’. Naast haar huishouden was breien, stikken, zelf confituren maken,… haar voornaamste bezigheden.

Fotografie was één van de hobby’s van Frans. Hij had een donkere kamer en ontwikkelde zelf zijn zwart-wit opnamen.

Hij helpt nu vooral in het huishouden en doet nog een groot deel van zijn boodschappen zelf. Hij onderhield heel lang een ‘volkstuintje’ om er zelf zijn groenten en aardappelen op te kweken. Nu wordt die leemte opgevuld door een bezoek aan de markt aan de Ring. Frans was altijd een bezige bij was bestuurslid van de turnclub aan het Negenmanneke. Verschillende jaren organiseerde hij met die club een bal met orkest in de parochiezaal van het Negenmanneke.

Zij wonen nog steeds thuis maar gelet de leeftijd en mobiliteit is hulp nu wel meer nodig. Interesse in wat er rondom hen ‘leeft’ is nog steeds aanwezig. Dagelijks wordt er naar het nieuws op TV gekeken, (vooral ook het plaatselijk nieuws op RingTV), de krant valt er nog dagelijks in de bus en ze zijn trouwe lezers van ‘Lewe’. Daarnaast gaat veel van hun interesse ook naar de sport op TV. De geest scherp houden met ‘woordzoekers’ hoort er ook bij.

Hun sleutel tot geluk is: ‘om gelukkig te zijn is het belangrijk dat je leeft met je eigen portemonnee , wel vooruit willen in het leven maar niet te veel kijken naar de mensen die meer hebben dan jij en er vooral niet jaloers op zijn.’