Amelia en Ferdinand uit VLEZENBEEK zijn 65 jaar getrouwd

Op 7 september 1960 gaven Amelia en Ferdinand elkaar hun jawoord. Twee mensen met boerenbloed, een groot hart en stevige werkhanden.

Amelia groeide op in Neerpede, als jongste van vier in een landbouwgezin. Ze kende van kleins af aan het ritme van het veld, het harde werk, maar ook de warmte van thuis.

Ferdinand, op zijn beurt, kwam uit Anderlecht, ook uit een boerenfamilie, en hij was de jongste van maar liefst twaalf kinderen.

Ze leerden elkaar kennen in dancing Select in Schepdaal — toen nog dé plek om te gaan dansen op een zaterdagavond. De vonk sloeg over op de dansvloer, en dat was het begin van een levensverhaal samen.

In 1960 trouwden ze en meteen doken ze samen het boerenleven in. Ze namen het vee- en landbouwbedrijf over van Ferdinand zijn ouders. 't Was hard werken, dag in dag uit, maar ze deden het samen, met liefde en doorzettingsvermogen.

Hun gezin groeide. In 1962 werd Monique geboren, in 1964 kwam Annie erbij, en in 1966 volgde Hilda, het jongste dochtertje. Drie dochters, elk met hun eigen karakter, maar allemaal grootgebracht met liefde, waarden en een stevige portie werkethiek.

In 1971 kwam er plots slecht nieuws: onteigening van boerderij voor de bouw van het Erasmusziekenhuis. Daar gingen hun gronden, hun stal, hun vertrouwde plek. Dat was een zware klap. Alles waar ze zo hard voor gewerkt hadden, moesten ze achterlaten. Maar ze lieten het hoofd niet hangen. In 1976 verhuisden ze naar Vlezenbeek, waar ze hun boerderij opnieuw uitbouwden. Opnieuw van nul beginnen — maar opgeven stond nooit in hun woordenboek.

De jaren gingen voorbij, met pieken en dalen, maar altijd bleven ze rechtstaan. Ze bleven bouwen, voor zichzelf, voor hun gezin, voor de toekomst.

Ondertussen groeide de familie verder. Zes kleinkinderen vulden het huis met nieuw leven: Tim, Leen, Tom, Katrien, Elke en Dries. En alsof dat nog niet genoeg was, kwamen daar ook nog eens acht achterkleinkinderen bij. De jongste wordt binnenkort drie.

Vandaag genieten ze van hun welverdiende rust — of toch, rust volgens hun normen. Regelmatig zitten ze wel bij de Okra, in Vlezenbeek, Itterbeek of Bogaarden. Altijd sociaal. Een babbeltje, een spelletje, een koffietje, misschien een pintje. Tussendoor werken ze nog vaak in de tuin, of zit Ferdinand te sleutelen aan zijn machines en tractors. En Emelia? Die zal er altijd wel voor zorgen dat iedereen naar huis gaat met verse eieren, een krop sla of wat prei. En alsof 65 jaar huwelijk nog niet genoeg reden is om te vieren, wordt Ferdinand in oktober ook nog eens 90 jaar. Een dubbele mijlpaal dus — eentje om trots op te zijn, en om samen te vieren.