PEPINGEN - In Woonzorgcentrum Vander Stokken verbindt het “gele lintje” jong en oud in de strijd tegen kanker
De dag van vandaag kent iedereen wel een persoon met kanker. Zo ook in Woonzorgcentrum Vander Stokken, zegt Mariëlle Tielemans, verantwoordelijke bewonerszorg. “Kanker is jammer genoeg niet meer uit het gemeenschapsleven in het centrum te krijgen. Waar de mensen met kanker, vroeger eerder een rariteit waren, komt kanker nu in alle geledingen van het huis voor. Bewoners overleefden kanker, bewoners krijgen kanker, kinderen -of erger nog klein-of achterkleinkinderen van bewoners strijden tegen kanker, medewerkers of hun gezin wordt getroffen door kanker. Een bewoner vatte het deze week mooi samen “het lijkt alsof kanker om elke hoek in je kamer loert, dezer dagen”.
Toch leeft er heel wat hoop in het woonzorgcentrum. Niemand voert er de strijd tegen kanker alleen!
Dat willen ze vandaag op de dag tegen kanker ook tonen. Ze dragen allemaal, van bewoner tot medewerker, van vrijwilliger tot arts, een geel lintje uit medeleven en verbondenheid met kankerpatiënten en hun omgeving.”
Als woonzorgcentrum merken ze bij de bewoners de opluchting dat er steeds meer open gecommuniceerd wordt over de ziekte kanker. “Vroeger werd alles verzwegen. Het was taboe”, zegt Jeannine Vannerom, geboren in Buizingen in de zomer van 1938 en bewoner in het woonzorgcentrum.
“Maar,” zo voegt Jeannine er ook aan toe. “Er is nog veel werk aan de winkel. Over kanker wordt gemakkelijk gesproken als het een jonge mens treft. Eens boven de zeventig, lijkt men niet meer van tel, en wordt kanker eerder per toeval ontdekt. Met alle gevolgen vandien! Soms is het te laat om nog te behandelen, en soms wordt gewoon gezegd dat het beter is dat alles zo gelaten wordt, dat je te oud bent om nog te behandelen. Maar wie heeft het recht dat te zeggen? We kiezen toch zelf of we ons laten behandelen of niet?”
“Het is inderdaad een gegeven waar ouderen meer en meer mee kampen”, aldus Mariëlle Tielemans. “Ouderen worden nog niet altijd als een volwaardige gesprekspartner betrokken in een gesprek over kanker. Als het bijvoorbeeld hun kinderen treft, horen we vaak van medewerkers dat de familie niet wil dat de bewoner weet dat zijn of haar kind kanker heeft. U moet zich maar eens inbeelden dat zo’n belangrijke zaken over uw hoofd worden beslist! Ik kan me voorstellen dat sommige bewoners verontwaardigd zijn en hun recht op informatie opeisen. Het zijn geen kleine kinderen die niet zelfstandig met deze problemen kunnen omgaan. Er is nog heel wat werk op vlak van open communicatie en psychologische ondersteuning en begeleiding van familieleden van mensen met kanker. Ook in een woonzorgcentrum komt dit tot uiting. 80% van de bewoners besprak reeds zijn/haar voortijdige zorgplanning, en zijn dus zeker klaar voor het voeren van gesprekken over ziektes van hun naasten.”
Jeannine Vannerom (78) vervolledigt en brengt het tweede item ten berde waar ouderen mee kampen; het recht op preventie én het recht op behandeling. “ Er wordt te weinig actief naar kanker gezocht , eens je wat ouder bent. Het geeft je het gevoel dat je niet meer mee telt, of teveel kost aan de maatschappij. Zelfs als een behandeling op leeftijd een zware inboeting in levenskwaliteit betekent, en zelfs misschien toch niet helpt, vind ik dat we toch het recht hebben om ZELF deze keuze te maken. Maar dan moeten we ook een keuze krijgen! En daar wringt het schoentje.”
Jeannine (78, geboren in Buizingen en sinds enige tijd verblijvend in Vander Stokken) ondervond aan de lijve wat kanker betekent. Ruim anderhalf jaar geleden kreeg ze de diagnose borstkanker. Na de operatie vertelde de specialist dat de tumor kwaadaardig was, maar dat ze er op tijd bij waren. Voldoende voor Jeannine om de strijd tegen kanker aan te gaan. “Ik heb er altijd in geloofd dat ik zou genezen. Ik heb God ook nooit verweten waarom zulke dingen in het leven gebeuren. Ik heb mijn moeder en vader om hulp gebeden de avond voor mijn operatie, en, gelove wie wil, er verscheen een lichtbol in de hoek van mijn kamer. Ik voelde me gesteund”.
“Na het herstel van de operatie, onderging ik 30 bestralingen. Een ambulancier kwam me telkens halen en terugbrengen naar het woonzorgcentrum. Het waren vriendelijke mensen. Ik was wat sneller moe dan anders, maar kon eigenlijk mijn gewone activiteiten voortzetten. Ik hield er wel een lichte brandwonde aan over.”
“ Ik ben genezen en heb ongelooflijk veel geluk gehad. Een borstbesparende operatie en stralen redden mijn leven. Kanker zette mijn leven niet over hoop zoals bij een jonge mens. Ik kan dat al wat beter relativeren, want heb al een groot stuk van mijn leven achter de rug. Het leven is, hoe het is. Ik heb ook geen schrik om te sterven. “
“Of het in de familie zit? Ik zou het niet weten. Vroeger werd daar niet over gesproken. Ik weet alleen dat mijn grootvader “iets” aan de prostaat had”.
“ Ik heb als heel jong kind de oorlog nog meegemaakt, en herinner me vooral de schrik als de vliegers overvlogen. Toch heb ik nog meer schrik voor alle “chimique” die nu in onze voeding verdwijnt, de bucht van het onzuiver eten. Ik denk dat dit de echte oorzaak is dat er zich meer en meer kankers voordoen”.
Hoe dan ook; “Het zou toch fijn zijn, dat veel zware ziektes of te vergevorderde kankers bij mensen-ook al zijn ze oud- kunnen vermeden worden door gericht jaarlijks aan preventie te doen? Misschien kan Kom Op Tegen Kanker, Woonzorgcentrum Vander Stokken en ikzelf hier eens het voortouw in nemen?”, aldus nog Jeannine.
