GOOIK - Moeder en dochter stappen samen 100 km
Inge Jacobs (43) en Birgit Wachtelaer (18), beiden uit Kester, namen dit jaar voor het eerst samen deel aan de Dodentocht, georganiseerd door vzw Kadee Bornem.
“Het begon voor mij allemaal met een weddenschap in 2003…(Inge)
3 Oetingse vrienden stapten toen samen de Dodentocht. Als zij alle 3 de tocht zouden uitstappen, zou ik hetzelfde proberen het jaar nadien. Zo geschiedde…”
“Om af en toe een oefentochtje te kunnen maken, werd ik lid van wandelclub ‘Heidetochten Kester’.” Ik legde mezelf een wandelschema op van 1 tocht van ongeveer 20 km, om de 2 maanden. Tegen de zomermaanden werd dat opgedreven naar 30 km en eind juli met de Taalgrenswandeling in Bellingen, kwam de laatste training van 50 km…”
“In 2004 was mijn eerste deelname, in uiterst barre weersomstandigheden, maar ik beet door tot op het einde en stapte de tocht uit in 20 ½ uur. Ik was toen al enorm onder de indruk van de Bornemse sfeer, heb er nog maanden van nagenoten!”
“Birgit was toen amper 11 jaar en ik zag haar ogen fonkelen toen ze samen met mama, papa en broer de laatste km mocht mee stappen…”
Het jaar nadien deed ik het nog eens over, samen met 3 familieleden die de uitdaging ook wilden aangaan en Birgit stapte toen mee vanaf km 55 tot aan de finish. Het viel mij op dat zij als 12-jarige vlot het tempo aan kon van de groten! Meermaals zij ze tijdens de tocht dat ze, van zodra ze de vereiste leeftijd zou bereiken, ook naar de Dodentocht zou komen, samen met haar mama… Ik stemde toe, op voorwaarde dat ze zou wachten tot haar 18-de. De belofte was gemaakt…
2 weken nadien vielen al onze wandelplannen echter in duigen door een ongeluk in Océade, waarbij ik ernstige nek- en rugletsels opliep. Van stappen was er een tijd geen sprake meer,de Dodentocht leek heel veraf voor ons, dat knaagde…!
We bleven echter beiden lid van de wandelclub, zodat we af en toe toch nog eens samen een tochtje stapten, maar dat zwakte stilaan af tot quasi niets meer in 2010.
In maart van dit jaar namen we echter de draad opnieuw op en begonnen we met een tocht van 16 km in Gooik tijdens de Camtochten.
We kregen de wandelmicrobe opnieuw te pakken en de plannen ivm de Dodentocht kwamen ineens weer naar boven! Birgit merkte op dat ze ooit een belofte had gedaan en dat het nu het jaar van de waarheid zou worden. We zouden samen naar Bornem gaan! Ik twijfelde of ik het nog wel aan kon na al die lichamelijke problemen maar wou haar deze kans niet ontnemen en stemde toe.
We oefenden elke maand met 1 tochtje van ongeveer 20 km, eind juli, werden er dat 42 in Bellingen …het zag er toen helemaal niet naar uit dat we 100 aankonden!! Toch weigerde Birgit om nog een jaar te wachten, ze moest en zou dit jaar naar Bornem gaan!
Vrijdagavond was het dan zo ver…om 21.01u werd het startschot gegeven en we doken samen een loodzware nacht in…
“Op 45 km dachten we allebei aan opgeven, Birgit was doodop en ik had heel veel last van mijn rug en rechterbeen, dat ik leek voort te sleuren…. Gelukkig kregen we iets verderop het gezelschap van onze familie die ons kwam aanmoedigen en oppeppen om toch door te gaan. Onze neef Filip Jacobs stapte een strook van 10 km mee en bracht ons opnieuw in de juiste cadans, we vonden zowaar onze 2de adem terug!
Er kwamen nog veel loodzware momenten door de barre weersomstandigheden, de blaren die alleen maar talrijker en pijnlijker werden, de vermoeidheid, de stramme spieren en gewrichten…
Maar, we zetten door! Vooral door de aanmoedigingen van vele sms’ers, de enthousiaste toeschouwers langs de baan, papa Kurt en broer Jasper die ons op regelmatige plaatsen opwachtten en oppepten en vooral door mijn neef Filip, die ons telkens we dreigden te verzwakken, kordaat verder sleurde richting Bornem!
“Birgit heeft superveel moed en doorzettingsvermogen aan de dag gelegd, ik kan er alleen maar ontzettend veel bewondering voor opbrengen!”
De laatste 500 meter wandelden we samen, enorm geëmotioneerd maar super fier over de eindmeet! Voor mij de derde Dodentocht, maar veruit de MOOISTE! Een ervaring om NOOIT te vergeten!
