HERNE - Graaf Raoul d'Udekem d'Acoz op de praatstoel

Wat drijft een man van adel om met zijn gezin vanuit de Westhoek over te waaien naar het Pajottenland ?

Graaf Raoul d’Udekem d’Acoz, oom van Prinses Mathilde, verkoos eind de jaren negentig het Pajottenland boven de Brusselse grootstad. Net in die periode werden ook de verloving en het huwelijk van zijn metekind aangekondigd. Ongewild was het hek van de dam. Zijn aankomst in Herne ging dan ook niet onopgemerkt voorbij. Het heuvelachtig landschap en het agrarisch karakter vertoonden veel gelijkenissen met zijn streek van herkomst. Ook de vlotte treinverbindingen en de talrijke wegen naar Brussel waren een pluspunt. Beslissend was evenwel dat het Pajottenland in het middelpunt lag van de verblijfplaatsen van de kinderen.

In eerste instantie vestigde het gezin zich in de Van Laer-villa in de Aerebeek in Herne. Inmiddels werd dit pand ingeruild voor een splinternieuwe woning aan de rand van het centrum van de Herfelingse deelgemeente. In de periode 2001-2006 was de graaf schepen van landbouw, middenstand en ruimtelijke ordening en dit zonder echt van de politieke microbe te zijn gebeten. De dag van heden blijkt de graaf dan ook goed ingeburgerd in Herne en in Herfelingen in het bijzonder. Hij is dan ook bestuurslid van de seniorenraad en lid van de culturele vereniging Hernia, de cultuurraad en de milieuraad.

Favoriet plekje thuis.

Zonder enige twijfel onze woonkamer met de Capucine-schouw en de Louvres-binnenluiken. Mijn echtgenote en ik houden allebei van eenvoud en degelijkheid. Onze woonkamer straalt gezelligheid uit. Ook de omgeving is hier rustig. De woonkamer biedt een mooi uitzicht en veel lichtinval. Wij brengen hier veel uren door. Mijn bureau bevindt zich dan ook hier.

Favoriet restaurant.

Een restaurant ga ik waarderen naargelang het gezelschap waarin ik vertoef. Een modaal restaurant kan zo voor mij een prima eetgelegenheid zijn als mijn disgenoten interessante mensen zijn. Zo kan ook het duurste en beste restaurant in mijn ogen aan waarde verliezen als het gezelschap niet meevalt. Ik heb wel een uitgesproken voorkeur voor vis. In familieverband eten wij altijd gezellig thuis. Eigenlijk heb ik niet zo’n hoge dunk van restaurants. In feite vertrouw ik ze niet zozeer. Wie weet wat ze allemaal in die sausjes mengen ?

Favoriet café

Ik ga niet veel op café en zeker niet alleen. Bij voorkeur bezoek ik dan hier in het dorp “de Zoete inval” of “’t Vossenhol” bij Patrick De Vos. Het lawaai, de rook en de drukte zijn dingen die mij storen. Wat drink ik dan ? Ik ga u misschien verbazen... Uit vrije keuze zou ik een water bestellen. Heel uitzonderlijk kan een Witte van Hoegaerden mij bekoren. Ik ben geen uitgesproken bierdrinker en ook geen wijnkenner.

Favoriete winkel

Graag verricht ik boodschappen hier in de plaatselijke Spar. Het voordeel aan het winkelen in de buurtwinkel is dat men er ook gratis voorzien wordt van alle laatste nieuwsjes uit het dorp. Ook ga ik naar een hoeve in de buurt achter botermelk. Met de boerin gaat het er dan ook gemoedelijk aan toe. Zij is op de hoogte van alles wat leeft in uren in de omtrek.

Mooiste plekje

Op Steenberg zet ik soms mijn wagen aan de kant en stap ik even uit. Hier kan ik enorm genieten van het prachtig uitzicht en van de zonsondergang. Ik ben een buitenmens en al het natuurschoon kan mij ontroeren. Het maakt niet zoveel uit als het maar buiten is . Zelfs mijn eigen tuin met een uitgelezen verzameling van inheemse en vreemde boomsoorten kan mij in verroering brengen.

Mijn verjaardag

Ik ben pas 73 geworden. De carrosserie begint hier en daar wat te kraken en te roesten maar ik klaag niet. Cadeautjes interesseren mij niet in het bijzonder. Wat ik wel apprecieer is een gewone attentie zoals een telefoontje of een kaartje. Ik heb er veel ontvangen. Ik heb dan ook 12 kleinkinderen.

Ultieme wens

Ik ben graag bij de mensen en ik leer altijd graagj. Als men naar mensen luistert en met hen praat, leert men altijd wel iets bij. Ik vertoef ook graag in het bos. Tegen een 50 ha-groot bos met alle mogelijke soorten planten en bomen zou ik geenszins neen zeggen.

Beste vriend

In mijn kennissenkring tel ik heel wat vrienden. Notaris Lodewijk Van Laer draag ik wel een bijzonder warm hart toe. Bij onze verhuis vanuit Ieper was hij het die ons hier wegwijs maakte in vele zaken. Zijn hulp, raadgevingen, tips en adviezen weet ik dan ook nog steeds enorm te waarderen.

Mooiste herinnering

Eén van mijn mooiste herinneringen in mijn leven blijft mijn bezoek aan Ierland. De ritten te paard die wij toen maakten in het prachtige merengebied zijn mij steeds bijgebleven. Spijtig dat de Ierse taal zo moeilijk te verstaan is.

Mijn familie

Mijn directe familie bestaat uit mijn echtgenote, onze vier kinderen en hun partners en twaalf kleinkinderen waarvan 6 meisjes en 6 jongens. Allen zijn tweetalig. Voor hen ben ik “Bonpapa”. Ik ben ook peter van prinses Mathilde omdat zij de oudste dochter is van mijn broer Patrick. Sinds enige jaren heb ik niet zoveel contacten meer met haar. Een bezoekje aan het prinsenpaar brengt men zomaar niet. Al die verplichtingen zijn er voor mij teveel aan. Ik heb de indruk dat Mathilde zich hoe langer hoe beter aanpast aan de situatie. Zij heeft Nederlands geleerd en stelt zich tijdens haar missies ook met meer zelfzekerheid op. In Engeland beschikt het koninklijk hof over een entourage die de kunst bezit om hen op het juiste spoor te zetten. Hier in België beschikt men daar klaarblijkelijk niet zozeer over.

De adel

In het verleden mocht de adel niet werken en niet over geld spreken. Werken werd niet passend bevonden omdat zo het gevaar zou kunnen ontstaan geld te verdienen op een oneerlijke manier. Zo heeft mijn vader hemel en aarde moeten bewegen om toch rechten te mogen studeren. Het werd hem dan toch uiteindelijk toegestaan op voorwaarde dat hij nooit zou werken. En inderdaad hij heeft nooit gewerkt. Hij heeft boeken geschreven.

Geld was dan weer gevaarlijk. Welopgevoede mensen spraken nooit over geld. Dat was niet belangrijk. Deze visie is verkeerd. Geld eist een goed beheer. Inkomsten en uitgaven moeten steeds op elkaar afgestemd worden.

Het adagium “noblesse oblige” moet steeds voor ogen gehouden worden. Het mag weliswaar niet gezegd maar ook niet vergeten worden. Het betekent vooreerst eerbied voor de evenmens, proberen om een oprecht klimaat te scheppen. Als je iemand een plezier kunt doen, doe het dan zelfs als niemand het te weten komt. Dat dienstbetoon was vooral geldig op het platteland. In de grote centra was dat veel meer kunstmatig.

De adel evolueert. Vroeger trouwde de adel steevast onder mekaar. Nu wordt daar geen punt meer van gemaakt. Jonge edellieden van nu studeren ook haast allemaal en komen zodoende veel meer in contact met jongeren uit de burgerij.

Ook de mensen van adel dienen zich aan te passen. Met moderne begrippen als transparantie en communicatie heeft een deel van de noblesse het nog ietwat moeilijk maar er wordt serieus aan gewerkt.