HERNE - ACW en Wereldsolidariteit naar Indonesië

Bestuursleden van KWB, OKRA, PASAR, CM, CM-ziekenzorg, ACV, KVLV en de gemeentelijke raad voor ontwikkelingssamenwerking klonken samen op het nieuwe jaar Foto's © Deschuyffeleer

Ann Van Langenhof (Liedekerke), Paul Baert (Pepingen) en Leen Vanderhulst (ACW Brussel)trokken naar Indonesië - © Deschuyffeleer

ACW-bestuur Herne samen met Leen Vanderhulst - © Deschuyffeleer

Op de nieuwjaarsdrink van het ACW hieven bestuursleden van KWB, OKRA, PASAR, CM, CM-ziekenzorg, ACV, KVLV en de gemeentelijke raad voor ontwikkelingssamenwerking samen het glas op het nieuwe jaar.

“Om het aangename en het nuttige in een juiste proportie aan elkaar te rijgen hielden wij in het programma ook ruimte vrij voor een uiteenzetting over een kennismakingsreis in het verre Indonesië opgezet door ACW-nationaal”, geeft voorzitter en gastheer Germain Derijcke trots aan.

Zo trokken eind vorig jaar 17 vertegenwoordigers van de deelorganisaties van de christelijke arbeidersbeweging ACW samen met een medewerker van Wereldsolidariteit op ervaringsreis in Indonesië. Zij wilden Indonesië leren kennen via de bevolking en de werknemers rond thema’s zoals het sociale weefsel, de arbeidsomstandigheden en de vakbondswerking. Drie van hen waren Ann Van Langenhof (Liedekerke), Paul Baert (Pepingen) en Leen Vanderhulst (ACW Brussel). Dit jaar werkt Wereldsolidariteit overigens hoofdzakelijk rond de thema’s armoede en bestaansonzekerheid. Op de bijeenkomst legden zij dan ook een pakkende getuigenis af van hun ervaringen tijdens de reis.

Wereldsolidariteit, de derdewereldorganisatie van de christelijke arbeidersbeweging ACW, staat alleszins voor een beter leven, opgebouwd vanuit menswaardig werk en sociale bescherming. Wereldsolidariteit gelooft in ‘de kracht van mensen samen’. Zo werkt Wereldsolidariteit In Indonesië samen met verschillende vakbondspartners waaronder het vrij onafhankelijke K-SBSI.

“Onze groep toerde op Java, Kalimantan en Medan. De contrasten tussen arm en rijk zijn er nog steeds onvoorstelbaar. Ondanks veel intimidatie hebben we met vele mensen kunnen spreken die een sterke vakbondswerking proberen op te bouwen”, weet Leen Vanderhulst. “In een land waar vrijheid van vereniging, vrijheid van vakbond en vrijheid in het algemeen nog in de kinderschoenen staan is het geen sinecure om de lokale bevolking te voorzien van knowhow en hen begrippen en handelingen bij te brengen die de lokale leef- en vooral de werkomstandigheden zouden kunnen verbeteren”.

“Indonesië is trouwens bezig met de democratisering van de politiek. Niettegenstaande de diepgewortelde corruptie gaat het land langzaam maar zeker de goede richting uit”, zegt Leen hoopvol, “maar de af te leggen weg is nog heel lang”.