HERNE - Ere-burgemeester Pierre Poelaert op de praatstoel

Pierre_poelaert_verjaardag_2011_13_augustus__1_

Ere-burgemeester Pierre Poelaert - Foto's © Deschuyffeleer

Pierre_poelaert_verjaardag_2011_13_augustus__3_

Vader en zoon Poelaert ► goed voor meer dan 50 jaar burgemeesterschap - © Deschuyffeleer

Pierre_poelaert_verjaardag_2011_13_augustus__6_

Ere-burgemeester en mevrouw Poelaert. Inmiddels zijn zij trotse grootouders van 8 kleinkinderen. (Hier met Jefke) - © Deschuyffeleer

81 jaar © redenen genoeg om te feesten - © Deschuyffeleer

Ere-burgemeester Pierre Poelaert verjaarde zopas. Een gelegenheid om samen met hem even terug te blikken op zijn succesverhaal als burgemeester. Zoals in het Amerikaanse Hollywood de bekende acteurs een ster krijgen op de Walk of Fame van de stad, zo blijkt ook Pierre Poelaert een ster meer dan waard op het wandelpad eerst van de deelgemeente Sint-Pieters-Kapelle en nadien van de fusiegemeente Herne.

Op 13 augustus werd ere-burgemeester Pierre Poelaert 81 jaar. Ook hij was net als zijn zoon Kris slechts 28 jaar toen hij per 1 januari 1960 burgemeester werd van Sint-Pieters-Kapelle toen nog deel uitmakend van de provincie Henegouwen. Het is in 2001 dat hij de fakkel doorgaf aan zijn jongste zoon Kris. Inmiddels is hij de trotse grootvader van 8 kleinkinderen. Wie weet zit ook hier nog een toekomstige burgemeester bij.

Over gelijkenissen tussen burgemeester zijn vandaag en burgemeester zijn 52 jaar geleden vertelt Pierre niet zonder fierheid dat “toen zowel als nu een goede burgemeester vooral een goede burgerherder moet zijn. Hij moet 24u op 24 ten dienste staan van zijn burgers en niet omgekeerd”.

Saint-Pierre-Capelle

Uiteraard zijn de tijden in deze laatste halve eeuw enorm veranderd vervolgt hij zijn het relaas. “In 1958 werd ik in Saint-Pierre-Capelle door toedoen van pastoor Depessemier opgenomen op de toenmalige PSC (Parti Scocial Chrétien)-lijst, een lijst van Franstalige signatuur met 9 Vlaamse mogelijke verkozenen”. Na de verkiezingen werd hij als nieuwkomer en jonge snaak onmiddellijk als opvolger van burgemeester Arsène Monier voorgedragen en ook benoemd. “Hierdoor verloor ik wel de sympathie van de pastoor omdat hij een andere kandidaat beoogde”, geeft hij graag schalks mee.

Om burgemeester te zijn in die tijd moest men blijkbaar een beetje filantroop zijn. “De vergoedingen verbonden aan het ambt waren vooral in kleine landelijke gemeenten absoluut ontoereikend. Zo moest bij een feestje of een receptie de burgemeester steevast in eigen geldbeugel tasten”, doet hij zijn verhaal. ”Ik had vast werk en daarbij enigszins geluk. Als adjunct-inspecteur van het commissariaat generaal voor toerisme, nu Toerisme Vlaanderen, een dienst die toen deel uitmaakte ven Verkeerswezen, had ik een heel begripvolle directeur. Toen al had ik een vlottend uurrooster dat mij toeliet om én het burgemeesterschap én mijn job naar behoren uit te oefenen”.

Burgemeester zijn was duidelijk een veelzijdige bedoening. “Niet vergeten dat de burgemeesterssjerp van toen synoniem stond voor permanent dienstbetoon en dat boven alle religieuze of politieke overtuigingen heen. Het gemeentehuis was mijn thuis en mijn thuis was als het ware het verlengstuk van het gemeentehuis. In kleine gemeenten was de burgemeester terzelfdertijd assistent van de veldwachter, assistent van de gemeentesecretaris, assistent van de dienst bevolking, de assistent van de deurwaarder en bij gelegenheid ook nog bemiddelaar in buren- , familie en echtelijke aangelegenheden. Zo werd ik eens midden in de nacht uit mijn bed gehaald om een nieuwe identiteitskaart aan te maken voor een inwoner die ’s morgens met het vliegtuig naar het buitenland vertrok en wiens kaart onvindbaar bleek te zijn. Zo heb ik ook in mijn 25 eerste jaren burgemeesterschap 4 zelfmoorden gekend waar ik samen met de veldwachter als eerste diende aanwezig te zijn. Dat zijn uiteraard zaken die men nooit vergeet. Gelukkig hebben mijn echtgenote en mijn kinderen steeds het nodige begrip kunnen opbrengen voor mijn uithuizigheid”.

Herne

In 1963 werd Saint-Pierre-Capelle overgeheveld naar de provincie Brabant en werd in één klap ééntalig Vlaams. In 1977 werd het aantal Belgische gemeenten door fusie teruggebracht tot een klein 600-tal en zo werd Sint-Pieters-Kapelle samengevoegd met Herfelingen en het veel grotere Herne. Herne was toen het bastion van de PVV (Partij voor de Vrijheid en Vooruitgang) van Maurice Bombaert. De ietwat verrassende verkiezingsuitslag betekende opnieuw een mijlpaal in het leven van de oud-burgermeester. “Na een hardnekkige verkiezingsstrijd kreeg ik als eerst gekozen burgemeester van de fusiegemeente in de schoot van de toenmalige CVP (Christelijke Volkspartij) er in één klap een kleine 5000 inwoners en 15 in plaats van 9 voor het merendeel nieuwe gemeenteraadsleden bij. Uiteraard werd van uit Herne-centrum het doen en laten van de nieuwe burgemeester met argusogen gade geslagen. Een oppositie met namen als Maurice Bombaert, Julius Ost en Nestor Cochez was dan ook niet mals. Niet vergeten dat oppositie voeren destijds het dikwijls meer gemunt had op de persoon dan op het beleid”.

“In mijn loopbaan ga ik toch bijzonder prat op een paar merkwaardige zaken die ik samen met mijn medewerkers kon realiseren. Zo was Sint-Pieters-Kapelle ver voor Herne aangesloten op het openbaar waterdistributienet en werden alle straten voorzien van openbare verlichting” vertelt Pierre Poelaert verder. ”Omdat ik geen ambt vervulde op het éne of het andere kabinet was ik aangewezen op de tussenkomsten van bevriende collega-burgemeesters zoals Clément Crohain (Edingen), Georges Cardoen (Galmaarden) en Simon Driscart (Bever). Zij hebben niet nagelaten om ook de belangen van mijn gemeentes te behartigen. Zo werd onder meer ook de subsidiëring van de landbouwwegen bekomen, wat maakte dat het klein Sint-Pieters-Kapelle over de nodige centen kon beschikken om zijn wegennet aan te passen en te herstellen. Ik ben hen hiervoor nog steeds heel erkentelijk”.

Medewerkers

“Naast nog vele anderen zijn er toch een paar mensen uit mijn omgeving die voor altijd zullen genieten van een speciale herinnering. Zo is er Roger Roobaert die naast secretaris van Saint-Pierre-Capelle ook secretaris was van Horrues. Ook secretaris Fons Willems was een betrouwbaar man waar men kon op bouwen. Hij heeft mij in de beginjaren van de fusie met zijn enorme vakkennis geruggesteund bij het besturen van Herne”, mijmert de ere-burgemeester. “Ook gemeentebediende Jeanne Suys en secretaris Luc Deneyer zijn stuk voor stuk stuurlui waar ik jaren met veel genoegen heb mogen mee samenwerken. Een speciale vermelding is er ook voor Georges Grisez. Hij was niet alleen de beste voorman die men zich kon indenken, hij was daarbij ook nog een ‘beste vriend’. Hij heeft voor mij de ‘Hernepoort’ letterlijk en figuurlijk open gezet”.

Burgermanager

“Al bij al kijk ik met veel voldoening terug op mijn 42 jaar burgemeesterschap. Wij hadden geen gsm en geen computer, veel minder openbare aangelegenheden en verplichtingen, veel minder ingewikkelde administratieve rompslomp, veel minder personeel maar wij hadden meer tijd en stonden allicht wel veel dichter bij de mensen. De wereld draait echter voort en de burgemeester werd door de jaren heen willens nillens een burgermanager in de plaats van een burgervader”, houdt Pierre Poelaert met al zijn ervaring alsnog het burgemeester zijn tegen het licht. Bij gemeenteraadsbesluit van 7 maart 2001 werd aan Pierre Poelaert unaniem de eretitel toegewezen van ere-burgemeester.