• Homepage
• Gemeenten
  • Affligem
  • Asse
  • Beersel
  • Bever
  • Dilbeek
  • Drogenbos
  • Edingen
  • Galmaarden
  • Geraardsbergen
  • Gooik
  • Halle
  • Halle Carnaval
  • Herne
  • Lennik
  • Liedekerke
  • Linkebeek
  • Merchtem
  • Ninove
  • Ondernemen
  • Opwijk
  • Pepingen
  • Regio
  • Roosdaal
  • Sint-Genesius-Rode
  • Sint-Pieters-Leeuw
  • Ternat
• Agenda
   
• Redactie
   
• Adverteren ?
   
• RSS Feeds
• Nieuwsbrief
   

De Drievuldigheidsprocessie doet vanuit Kester ook de buurparochies Herfelingen en Oetingen aan. De ommegang vertrekt om 6u aan de St-Martinuskerk in Kester om er rond 11u30 en 15 km later terug aan te komen. De organisatie gaat uit van de Gilde van het Paardenvolk. Deze vereniging van paardenliefhebbers met voorzitter Pierre Van Schepdael telt een honderdtal leden met onder meer de anciens Michel Van Slambrouck, Casimir Van Schepdael, Erik, Herman en André Dekens, Michel Juwet en Bruno Langhendries. Ook commandant Casimir Van Schepdael tekende eens te meer present en dit niettegenstaande zijn 81 lentes . Voor hem was het trouwens zijn 68^ste deelname aan de processie: “Weer of geen weer en zelfs in de oorlogsjaren en tijdens mijn legerdienst is het mij altijd gelukt om aan de paardenprocessie te kunnen deelnemen. Om 4u opstaan heb ik er telkens wel voor over”.

De Drievuldigheidsprocessie doorheen een overgroot deel van de echte kern van het Pajottenland is een eeuwenoud gebruik. Uit historische documenten blijkt dat Kester, Herfelingen en Oetingen tot aan het eind van het Ancien Régime zowel bestuurlijk als kerkelijk nauw met elkaar verbonden waren. Samen met Oetingen en Kester vormde Herfelingen eertijds het Kestergewoud. De Sint-Niklaasparochie was aanvankelijk een dochter van de Sint-Martinuskerk van Kester toegewijd aan de H. Drievuldigheid. Volgens de overlevering werd de processie ingesteld omdat het gewoud van de pest gevrijwaard bleef.

De processie bestaat uit St-Martinus, de herauten oftewel de functionarissen die dienst doen als boodschappers en gekleed zijn in een tabberd dat een gewaad is versierd met het wapen van zijn meester. In de processie krijgen de herauten ook het gezelschap van de bedelaar. Deze heren worden gevolgd door de kruisdragers, een vertegenwoordiger van iedere parochie en twee standaarddragers. Daarna komt de ‘genadestoel’ met op de troon de zetelende God de Vader met de keizerskroon. In zijn handen houdt hij het kruis vast met het lichaam van zijn dode Zoon. De H. Geest dan weer is terug te vinden onder de vorm van een duif.

Mede door de gunstige weersomstandigheden en ondanks de examenperiode voor de jongeren was er ook deze keer vanuit de paardenwereld veel respons. Het merendeel van de ruiters maakt deel uit van de landelijke rijverenigingen en/of zijn verbonden aan de ene of andere manege in de regio. Een aantal menners met hun paardenkoetsen trok eveneens mee op in het gezelschap. En ook het voetvolk was weer talrijk van de partij. Naar de komende jaren toe blijkt de toekomst van de processie dan ook verzekerd te zijn.

Bij hun terugkeer wordt de Paardenprocessie feestelijk opgewacht door de Kesterse dorpsgemeenschap. Na de kerkelijke geplogenheden is er vervolgens nog ruimte voor gezellig napraten op het dorpsplein tussen de kermisattracties en in al dan niet geïmproviseerde dorpscafés. Hierbij doet zeker ook ’t Café achter ’t Gat van de plaatselijke Chiro wel bijzonder goede zaken. Daarna zwermt het ruitervolk terug uit naar thuis. Vroeger ging dit nog steevast gepaard met haast verplichte tussenstops aan de vele cafés die de streek rijk was maar waarbij ook de paarden door de cafébazen niet vergeten werden. Zo kregen de edele viervoeters op voorhand klaargezette emmers water voorgeschoteld om de dorst te lessen.