HERNE – Gepensioneerde verpleegster Ann Gybels is vrijwilliger in het consultatiepunt

HERNE – Gepensioneerde verpleegster Ann Gybels is vrijwilliger in het consultatiepunt - © Deschuyffeleer

Ook in het Pajottenland werd in het kader van de opdrachten van de Pajotse huisartsenkring (Dilbeek, Roosdaal, Gooik, Herne, Galmaarden, Bever) om noodopvang en medische permanentie te garanderen in crisissituaties een consultatiepunt Covid-19 opgericht. Hiervoor viel de keuze op de sporthal Jo Baetens in Lennik (A. Algoetstraat 77). Ann Gybels (61) uit Herfelingen is één van die vrijwillige hulpverleners die zich voor de doorverwijspost heeft aangemeld.

Ann Gybels uit Herfelingen heeft er een verleden opzitten van 34 jaar verpleegster. Tien jaar was zij te vinden op de dienst reanimatie in het Sint-Pietersziekenhuis in hartje Brussel en 24 jaar was zij hoofdverpleegster in het rust- en verzorgingstehuis Residentie Arcadia in Sint-Jans-Molenbeek. In 2015 ging Ann met pensioen. Zij was toen 55 jaar. Zij deelt haar eerste ervaringen in de doorverwijspost:

Een gans medisch team

“Toen ik vernam dat ook jong gepensioneerden gevraagd werden om als ondersteunend personeel de doorverwijspost in Lennik te bemannen heb ik geen seconde getwijfeld en nam ik contact op met dokter Wini Caers. Op haar beurt verwees zij mij naar dokter Jo Borloo, de zorgtrajectpromotor voor het lokaal multidisciplinair netwerk Pajottenland. Na dit contact werd mijn dienstenaanbod ingewilligd. De gehanteerde parameters waren hierbij vooral niet ouder zijn dan 65 en zelf geen diabeet of persoon zijn met hart- of longantecedenten. Samen met een team dat thans is uitgegroeid tot een 25-tal vrijwillige medewerkers mocht ik aan de slag en zodoende ook mijn beschikbaarheid opgeven. Tot nu was ik er drie namiddagen met dienst. Voor de komende 14 dagen met inbegrip van het nakend paasweekend heb ik die beschikbaarheid opgetrokken naar zo goed als 7 dagen op 7. Een werkshift is weliswaar beperkt tot 3 uur, hetzij van 10 tot 13u en/of van 15 tot 18u.

Als gepensioneerd zorgverlener maak ook ik zo deel uit van een medisch team dat is samengesteld uit twee dokters en drie vrijwilligers met een medische achtergrond zoals studenten-geneeskunde/verpleegkunde, verpleegkundigen en vrijwilligers uit Rode Kruis-middens. Voor het administratieve luik wordt een beroep gedaan op vrijwilligers die zich via de gemeenten hebben opgegeven. Ook zijn er zo in die richting medewerkers te vinden die komen uit diverse onderwijsinstellingen.

Hoe werkt het?

Als een huisarts uit de regio via een telefonische oproep te maken krijgt met een patiënt waarvan hij/zij vermoedt dat de symptomen zouden kunnen wijzen op een Covid-19-besmetting neemt hij contact op met de doorverwijspost in Lennik en wordt er een afspraak geregeld. De patiënt wordt verzocht zich alleen of desnoods samen met één gezonde begeleider naar daar te verplaatsen en zich via de aangeduide ingang aan te melden bij de onthaalbalie. Hier zorgt het medisch team dan voor het ontsmetten van de handen en krijgt de patiënt een masker om. Dat masker draagt hij gedurende gans de tijd dat hij in de post verblijft.

Hij wordt vervolgens verwezen naar een wachtbox waar ook de afstandsrichtlijnen tegenover andere aanwezigen strikt dienen te worden nageleefd. Om beurt worden de patiënten door een medewerker begeleid naar de dienstdoende arts voor consultatie. Hierop volgen drie mogelijkheden. Ofwel is de behandelende arts van oordeel dat de symptomen niet wijzen op een Covid-19-besmetting maar dat er wel iets anders kan aan de hand zijn. Dan wordt de patiënt verzocht zich verder te laten behandelen door de huisarts. Indien er slechts een paar weinig uitgesproken symptomen van het virus zich manifesteren dan wordt de patiënt naar huis verwezen mits raadgevingen die strikt dienen te worden nageleefd. En in het derde geval als de arts meent te maken te hebben met een patiënt waarvan hij wel degelijk vermoedt dat het om een coronapatiënt gaat dan wordt die doorverwezen naar het ziekenhuis.

Gezond verstand

In mijn omgeving krijg ik wel de bemerking ‘waarom doe je dat, het is toch gevaarlijk’. Uiteraard is het geen jobke zonder risico. Wel dient te worden gezegd dat wij als eerstelijnszorgers wel degelijk zijn uitgerust. Wij beschikken over én handschoenen, én gepaste maskers, én gezichtsschilden, én beschermkledij. En dat is maar goed ook. Vele jaren geleden was het ooit anders. Ik denk maar aan de beginperiode van HIV en hepatitis. Ook ben ik de mening toegedaan dat verpleegster zijn van nine to five zo goed als niet bestaat en dat verpleegster zijn ook niet stopt bij de laatste werkdag. Het is sowieso een beroep dat men kiest omdat men onder meer sociaal voelend is. Men weet wel dat besmettingsgevaar nooit helemaal kan uitgesloten worden maar een flinke portie gezond verstand en een scrupuleuze discipline houden je alert en gewapend tegenover een imminent gevaar”.