HERNE - Uit het leven gegrepen van een coronapatiënt

HERNE - Uit het leven gegrepen van een coronapatiënt - © Deschuyffeleer

Tot over een paar dagen was onze gesprekspartner Vera een gezonde vrouw van 57 jaar die niet alleen als vrouw en moeder druk in de weer was met haar gezin maar ook nog actief deelnam aan het verenigingsleven en daarenboven beroepshalve als verzorgende tewerkgesteld was in een Brussels woonzorgcentrum. Ook hier evenwel werden mettertijd spijtig genoeg én bij de residenten én bij het personeel coronabesmettingen geregistreerd. Zij getuigt hierbij van hoe het coronavirus ook haar te pakken kreeg. Haar getuigenis is geen verhaaltje van horen zeggen maar van iemand die spreekt met kennis van zaken en dat ook nog wil doen om iedereen tot nadenken en adequaat en vlug handelen aan te zetten in het algemeen belang.

Op post blijven

“Zoals in alle hospitalen en verzorgingshuizen is ook op mijn werkplek sinds begin maart de werkdruk enorm gestegen. Verzorgers, verpleegkundigen en medisch personeel verzetten bergen werk om niet alleen wie besmet is met het coronavirus maar ook alle andere residenten optimaal te blijven verzorgen en terzelfdertijd het virus te beletten zich verder te verspreiden. Om juist die uitbreiding van de besmetting tegen te gaan werd ook het personeel dat in contact was gekomen met een besmette persoon gevraagd wordt om minstens 14 dagen thuis te blijven om zo zeker te zijn dat hij of zij het virus ook niet zou overdragen. Van testen was er toen nog geen sprake. Dat betekent dan ook dat de personeelsbezetting gehypothekeerd werd en dat het meerwerk ook nog moest verdeeld worden over minder handen. Thuis blijven voor een futiliteit was in die omstandigheden voor mij geen optie.

En ja, ook voor mij kreeg ‘ontsmetten’ en ‘handhygiëne’ in al hun vormen er ook een bijkomende dimensie bij. Voortaan was het werken met een masker, met een gelaatsbeschermer en met aangepaste kledij. Een meer dan verantwoorde maatregel maar wel ééntje met een impact op de snelheid en de vlotheid van werken. Na enige tijd is die uitrusting ook nog een serieuze bron van last. Je zweet veel meer dan anders en het masker boort zich in je gelaat hetgeen op den duur pijnlijk is. Iedereen is dan ook gelukkig als die outfit even kan uitgedaan worden en een fris luchtje scheppen is dan een godsgeschenk.

Van een verkoudheid naar corona

Een paar dagen later dacht ik dat juist dat welgekomen oponthoud mij een verkoudheid had bezorgd. Wie denkt aan verkoudheid denkt automatisch aan hoesten, wat kriebels in de keel en wat hoofdpijn. Zo dacht ik er ook over. In ieder geval niet genoeg om mij - zeker nu in de zorgsector alle hens aan dek nodig is - te beletten te gaan werken. Die beslissing eist nu evenwel een zware tol. Wat begon met wat ongemak escaleerde plotseling naar een algemeen downgevoel met lichte koorts, kriebels in de keel en van nu en dan pijn in de rug. Met de gekende coronasymptomen in het achterhoofd en ook met wat bezorgdheid en zelfs angst ben ik dan mijn huisarts gaan raadplegen. Zijn algemene bevindingen waren niet geruststellend en ook hij besliste om over te gaan tot een neus- en bloedtest. Vanaf toen was het verder wachten op de resultaten.
De volgende morgen was het dan zover. De alarmerende bevindingen werden bevestigd en ik werd aangemaand onmiddellijk naar het ziekhuis te gaan. Die situatie maakte mij enerzijds als door de bliksem geslagen en anderzijds radeloos. Waarom moet dat precies ook mij overkomen? Door wie of waar heb ik dat virus opgelopen, wat staat er mij te wachten en wat met mijn familieleden en al die mensen met wie ik de laatste dagen in contact kwam zijn slechts een topje van de ijsberg aan vragen die je je dan stelt.

Hospitalisatie

Ook ik kwam dan zonder verwijl op de radiologie-afdeling terecht van het Algemeen Ziekenhuis van Halle. Intussen was ook mijn lichaaamstemperatuur nog wat gestegen en werd de pijn in de borstkas en in de rug zo goed als ondraaglijk. In de plaats van mensen te verzorgen werd ik een zorgbehoevende. Een scanner van de longen maakte duidelijk dat het virus er huis hield maar dramatisch was de situatie nog niet. Ik kreeg aangepaste medicatie, een voorschrift voor een antibioticum en mocht naar huis met strikt te volgen quarantainevoorschriften. Ik moet rusten, permanent een neus/mondmasker dragen en vooral de handhygiëne scrupuleus naleven en de afstandsregels respecteren.

Samen leven

Eens thuis begint men dan aan een gans nieuwe manier van leven. Je huisgenoten zijn één en al begrip en bijzonder hulpvaardig. Maar ook zij hebben schrik en delen sowieso mee in de klappen. Het is wel gemakkelijk gezegd in quarantaine leven maar dat in de praktijk omzetten is alles behalve ‘gemakkelijk’. Iemand ‘mijden als de pest’ wordt wel eens vlug gezegd maar coronapatiënten weten nu heel goed wat dit inhoudelijk betekent.

Gouden raden

Aan de hand van mijn ervaring zou ik iedereen twee gouden raden willen meegeven: voel je je niet goed, maak je temperatuur, heb je keelpijn, moet je hoesten,…. neem dan onmiddellijk contact op met je huisarts en vertrouw op zijn deskundigheid.

Niet iedereen is er ziek van….. Heb je het vermoeden dat je weleens besmet zou kunnen zijn ‘blijf dan nog meer dan anders thuis.