HERNE – Coronagerelateerde wigwam Ransvlieg siert de tuin van kunstenaar Paul Beyl

HERNE – Coronagerelateerde wigwam Ransvlieg siert de tuin van kunstenaar Paul Beyl - © deschuyffeleer

HERNE – Coronagerelateerde wigwam Ransvlieg siert de tuin van kunstenaar Paul Beyl - © Deschuyffeleer

In deze coronatijden weet iedereen intussen al wel vernuftig om te gaan met zijn zee aan vrije tijd. De ene gaat sporten, de andere slaat aan het klussen en een derde laat zijn inventiviteit en creativiteit de vrije loop. In die derde geleding is ook gemeenteraadslid en kunstenaar Paul Beyl uit de Tembroekstraat terug te vinden. Hij vlocht in zijn tuin een pronkstuk van een wigwam in elkaar mede ook bedoeld als blijvend eerbetoon aan de mensen in de zorgsector.

Een levendige karaktervolle tuin

Als tuinarchitect en natuurminnaar is Paul in de lente een meer dan gelukkig man: “De eerste kleuren in de tuin, de vogels die weer fluiten en de zon die schijnt. De lente is voor ieder tuinliefhebber en ook voor mij telkens en opnieuw een feest”. Bij de aanleg van zijn eigen tuin was de keuze voor Paul heel vlug gemaakt. Hij wou een levendige karaktervolle tuin die moest passen in het omringend landschap met daarenboven ook nog een uitgesproken nut in combinatie met een nadrukkelijke genotsfunctie. Ook een gecontroleerde nonchalance eigen aan zijn persoon wou hij er graag in terugvinden. “Je tuin is een extensie van je woning en is er voor jou en je gezin, voor 30 jaar en nog meer. Laat iemand anders nooit volledig in jouw plaats beslissen. Je laten begeleiden ja, maar verdiep jezelf eerst in de materie en ga niet over één nacht ijs. Het moet matchen tussen én de tuin én zijn gebruiker(s). Als je tuin alleen maar dient om je visitekaartje kleur te geven dan ga je volgens mij aan de essentie voorbij”.

Paul’s natuurtuin is dan ook een oase van inheemse flora en fauna. Ruimtes voor bloemen, planten, heesters, struiken en bomen maar ook voor groenten en fruit waarbij de natuur weelderig kan gedijen.

Wamwig

In Paul’s tuin krijgt de natuur veel rechten maar dat belet niet dat er ook werk aan de winkel is. Zo omvat zijn bomencollectie ook en onder meer een paar knotwilgen die dit jaar onder handen moesten genomen worden. “De knotwilg moet je blijven snoeien, want anders kunnen de takken scheuren en ben je de knotwilg kwijt. Dat doe ik zo om de 2 jaar in februari/maart. Wie knotten zegt, zegt ook wilgentwijgen. Nu in volle coronatijd met de sluiting van het recyclagepark zat ik als het ware opgescheept met een hoop takken en takjes waar ik niet zo direct een plaats voor had. Een gedeelte bond ik samen tot bussels die na de restauratie van mijn schoonmoeder’s broodoven overigens nog zullen van pas komen. En met een ander deel maakte ik voor mijn twee kleinkinderen een wigwam. Voor mij gaat het eerder om een 'wamwig' omdat het bovenste gedeelte vlak is en niet puntig zoals bij een echte wigwam. Ik gaf mijn constructie de toepasselijke naam Ransvlieg mee. Ransvlieg staat voor een lettercombinatie van (Luc) Van Ranst en (Hilde) Vlieghe. Twee inmiddels BV’s en gevestigde coronafiguren die nu toch al van bij het begin van de crisis meegaven dat we voor het redden van de zomer nu een tijdje dienden thuis in ons kot te blijven. Ook in Tembroek deden wij mij mee aan het eerbetoon aan alle zorgverleners die nu alles op het spel zetten om het coronavirus te bestrijden. Het intussen besmeurd en vergeeld laken doet nu dienst als dakbedekking voor de Ransvlieg en blijft zo een visueel ijkpunt dat verwijst naar de volharding van de duizenden zorgverleners”.

Uitkijken naar de komst van de kleintjes

“Ik zie het niet zo direct gebeuren dat het coronavirus ons ijlings gaat verlaten en voorzie dan ook niet dat ik mijn gerelateerde constructie morgen zal moeten afbreken. Tot nu hebben onze twee kleinkinderen er nog niet kunnen van genieten. Zowel An-Katrien als ikzelf hopen uiteraard dat dit heel spoedig wel zal kunnen gebeuren. Intussen genieten wij beiden alleen van onze Ransvlieg, een plek om bijtijds een paar minuten te vluchten uit de reële wereld die thans en op zijn minst gezegd er niet bijzonder fraai uitziet. Zo’n constructie alleen en zonder nagels of schroeven in mekaar vlechten was geen sinecure. Meer dan eens heb ik trouwens het bouwsel zien ineenstuiken maar zo als altijd wint de aanhouder”.