HERNE - Maite getemperd blij dat zij terug naar school mag

HERNE - Maite getemperd blij dat zij terug naar school mag - © Deschuyffeleer

De coronarichtlijnen voor scholen. Ik heb geen pc, laptop, tablet of internetverbinding beschikbaar thuis. Hoe kan mijn kind toch onderwijs volgen? Moet ik mijn kinderen nu thuishouden of niet? Wat gaan we bij leerlingen evalueren in deze coronatijden? Ouders spenderen gemiddeld 4 tot 5 uur per week per kind aan begeleiding bij schoolwerk. En dan de eerste schooldag. Alles verliep zoals we het gepland hadden en we konden rekenen op heel veel begrip van de ouders ….. Allemaal onderwerpen die de jongste maanden, weken en dagen veelvuldig de media haalden. Maar zelden of nooit werd hierbij naar de mening gehengeld van hen waar het hoofdzakelijk om gaat: de schoolkinderen.

Maite Barbé is een leerlinge uit het zesde leerjaar in de gemeentelijke basisschool Regenboog in Herfelingen. Hoe zij als kind van 12 de oorlog tegen het coronavirus als onzichtbare tegenstrever beleeft en hoe zij terugblikt op die drastische maar noodzakelijke lockdown die ook haar 10 weken lang weghield van haar geliefde school is dan ook voor velen een heuse openbaring.

Maite wordt én door haar collegaatjes én door de leerkrachten beschreven als een pienter, goedlachs en hoffelijk meisje. Geenszins een absoluut haantje de voorste maar wel een twaalfjarig kind met voor haar leeftijd toch al een flinke dosis gezond verstand. Zij doet haar verhaal.

Vrijdag 13 ongeluksdag

“Ook voor onze klas was het die vrijdagmorgen 13 maart effen slikken en grote vragende ogen opzetten toen juf Bea vertelde dat door het coronavirus vanaf de volgende maandag en alleszins al tot 4 april de schooldeuren moesten sluiten. Wij dienden ook zoveel als mogelijk onze spullen naar huis mee te nemen en kregen ook een schrijven mee. Daarin stond dan ook vermeld welke taken wij de komende weken thuis zoal dienden te maken. Zelfs na een geruststellende en uitgebreide uitleg over de mogelijke gevolgen van een uitbreiding van het coronavirus bleef er niet alleen in de klas maar in gans de school een sfeer hangen die alles behalve vrolijk en blij was. In een ijltempo werden nog een paar lessen gegeven, instructies verduidelijkt en taakbladen uitgedeeld. En dat was het dan! Vrijdag 13 deed zijn reputatie als ongeluksdag eens te meer alle eer aan.

Heroriënteren

Niet meer mogen naar school gaan was een mokerslag maar daarmee was de kous nog niet af. Ook mijn twee zussen Amber (14) en Jade (9) en mijn ouders werden thuis in ‘quarantaine’ geplaatst. Van corona of covid-19 had ik nog nooit horen spreken en quarantaine was een woord dat tot nu voor mij alleen maar geldig was voor dieren voordat ze een ander land mochten binnenkomen. Neen dus! Overlopen wat niet meer mocht had geen zin. Samen hebben wij ons dan willens nillens gefocust op wat in eerste instantie ‘moest’ gebeuren en op wat er nog ‘mocht’ gebeuren. Mijn ouders dienden thuis te werken en wij drie hadden huistaken uit te voeren. Al vrij vlug werd een oplossing gevonden voor een bijkomende computer zodat iedereen kon aan de slag gaan. Beweren dat alles altijd van een leien dakje liep zou de waarheid enigszins geweld aandoen. Gekibbel en bekvechterij staken dan ook meer dan anders de kop op. Gelukkig was het goed weer en de namiddagen waren dan ook welgekomen om stoom af te blazen. Het leuke aan het verhaal is wel dat we nog nooit ‘als familie’ zoveel dingen ‘samen’ deden. Om er samen te voet of met de fiets urenlang op uit trekken was er voordien in onze drukke agenda’s gewoonweg geen tijd. De ene moest dit, de andere dat en een derde nog wat anders. En dat allemaal op het gepaste uur en tijd.

Intussen hebben wij onze gewoonten wel aangepast maar niettegenstaande dat snakken wij allemaal naar de terugkeer van ons vorig leven waar familie, vrienden en kennissen een heel belangrijk deel van uitmaakten.

Videosites

Intussen behoren 4 april, de paasvakantie en moederkensdag tot de verleden tijd en is ook de lente haast voorbij. Via het internet werden inmiddels niet alleen schoolopdrachten doorgestuurd en taken ingeleverd maar konden we ook met de juf en alle leerlingen van de klas een uurtje per week chatten. Wat is nu een uurtje per week? Een peulschil. Intussen zijn we wel allemaal keien geworden in het gebruik van internet videosites. Ik weet heel zeker dat indien er geen corona zou geweest zijn ik van thuis uit absoluut geen gebruik zou hebben mogen maken van die sites. Ook iets dat ik vroeger nooit gedaan heb is brieven of kaartjes schrijven aan mijn vrienden. Dat eigenhandig schrijven heeft beslist iets meer dan het gewone sms-je. Je steekt er meer van jezelf in en doorgaans krijg je er ook veel voor terug.

Veel komt onnatuurlijk over

De nationale veiligheidsraad, nog zo iets nieuw dat alom ter sprake komt, besliste dan eindelijk dat we vorige vrijdag toch terug een paar dagen per week naar school mochten. Wel dienden bijzondere maatregelen gerespecteerd te worden. Van thuis uit werd mij aangeraden een mondmasker te dragen. Dat deed ik maar gezien er zo weinig van mijn vrienden die ook op hadden en de bijhorende ongemakken vooral bij het praten, heb ik het masker maar afgedaan.

Die eerste schooldag was in geen geval te vergelijken met een eerste schooldag na de zomervakantie. De klas was gehalveerd en we zien dus maar de helft van onze vrienden terug. We mogen slechts beschikken over de speelplaats per klas en moeten daarbij ook nog eens rekening houden met de regels omtrent de veilige afstand. ’s Middags eten we in de klas en we moeten ons verplaatsen volgens een vooropgestelde bewijzering. Allemaal dingen die heel onnatuurlijk overkomen. Maar beter iets dan niets.

Bij het weerzien kwamen ook geen verhaaltjes over een prettig verlof, een leuk feestje, een aangenaam kamp of leuke bezoekjes aan de oma’s en opa’s naar boven. Wel een overlopen van hoe we die tien weken hebben overleefd. Ik mag dan nog van geluk spreken. Ik heb ouders die er veel aan gedaan hebben om die tijd niet alleen zo aangenaam als mogelijk door te brengen maar ook getracht hebben om de vroegere regelmaat zoveel als mogelijk te respecteren. Zo werd er op steevast op hetzelfde uur opgestaan als vroeger en dienden wij ook onszelf en onze leefruimte netjes te houden. Een boek lezen was geen optie maar wel een sterke aanbeveling. TV en spelletjes waren bij gelegenheid wel toegelaten maar uren aan één stuk op de bank liggen te ‘nietsen’ was er absoluut niet bij”.