HERNE – Sandra en Benjamin stapten niet zomaar naar Rome
Woensdag 28 april hadden Sandra Vanhalst (40) en Benjamin Devalkeneer (41) afspraak in de Sint-Pieterkerk in Sint-Pieters-Kapelle met parochiepastoor Georges Verhaeghe. Van hem kregen zij toen de zegen die hen zou begeleiden op hun tocht naar Vaticaanstad. Meteen kregen Sandra en Benjamin ook de status van pelgrim en het was burgemeester Kris Poelaert die als eerste hun officiële pelgrimpaspoorten mocht voorzien van een stempel. En daar gingen zij….. goed voorbereid, gepakt en gezakt voor de eerste stappen van een voettocht van meer dan 2000 km naar Rome, een weg vol betekenis, schoonheid en uitdagingen. Na vier maanden trekken zijn ze nu terug in hun thuishaven. Sandra en Benjamin vertellen over waarom zij in hun gezamenlijk leven eventjes de ‘pauzeknop’ indrukten.
Eén van de meest bekende bedevaarten in de lage landen – naast Compostella en Jeruzalem - is die naar Rome. ‘Alle wegen leiden naar Rome’ is niet zomaar een uitdrukking. Door de eeuwen heen ontstond er immers een ruim netwerk van reis- en handelsroutes die naar de Eeuwige Stad leiden. Zo vertrekt de ‘Via Francigena’ vanuit Canterbury en die is alvast volgens de overlevering de oudst beschreven pelgrimsweg richting Rome.
Niet zomaar naar Rome
Met ‘Ieder huisje heeft zo zijn kruisje, maar het ene is wel wat zwaarder dan het andere’ komen zowel Sandra als Benjamin meteen tot de achtjarige calvarie die zij beleefd hebben om zwanger te worden. Sandra: “Die ongewenste kinderloosheid heeft heel veel van onze energie opgeëist. Naast de fysieke pijn was er ook de psychologische druk die de klok rond bezit nam van ons doen en laten. Bij mij werd endometriose vastgesteld. Dat is een aandoening waarbij baarmoederslijmvlies buiten de baarmoeder woekert. De situatie was dermate ernstig dat de kans om op een normale manier een kind te krijgen nagenoeg nihil was.
Misschien hadden we via in-vitrofertilisatie wel een kans? Zowel Benjamin als ik waren tot alles bereid. Onze kinderwens was te groot om te negeren. Dus stortten we ons voor de volle honderd procent op alle mogelijke behandelingen. En dit met heel veel hoop die soms aanleunde bij wanhoop. En telkens weer die onrust. Zou het? Of toch niet? Tot begin dit jaar. Toen we ons eindelijk neerlegden bij de trieste realiteit en bij wat God, of de natuur, of het lot, of wie of wat dan ook er over besliste. Wij krijgen geen kind!”
Na jarenlang te hebben geleefd in functie van een agenda vol doktersafspraken en na een lang en rijp beraad hebben we dan beslist om dit copieus hoofdstuk af te sluiten door een trektocht te ondernemen, zeg maar een pelgrimstocht” voegt Benjamin toe. “Wij kozen bewust voor Rome omdat die route minder populair en minder druk is dan die naar Compostella. Zij is er daarom evenwel niet minder indrukwekkend om”.
Alles mag en niets moet
“Wij wilden onze hoofden leeg maken, ongedwongen genieten van onszelf en van de natuur en in een moment leven wars van uur en tijd en van veel comfort. De eindstreep was wel degelijk belangrijk. We wilden zeker in Rome aankomen maar de weg ernaartoe was veel belangrijker. We wilden rustig samen herbronnen, bezinnen en veel met elkaar praten om er zó achter te komen hoe wij ons ‘tweede’ leven verder zouden uittekenen. We moesten veel bespreken en nadenken en dat is het makkelijkst als je weg bent van de dagdagelijkse drukte. Willen we nog een kind? Gaan we dan voor adoptie of voor pleegouderschap? Of blijven we met ons twee en gaan we verre reizen maken? Onze ouders en vrienden stonden van meet af aan achter onze keuze en hebben ons gedurende die vier maanden dagelijks gesteund en moed ingepompt. Er was wel wat ongerustheid, maar dankzij onze blog, die we dagelijks aanvulden, kon iedereen op het thuisfront onze avonturen meevolgen.
Het werd een aaneenrijging van duizenden geweldige en onvergetelijke momenten. De magie van de weg – zoals pelgrims het noemen – bracht ons fantastische ontmoetingen en overweldigende (in)zichten. . En… ja, er waren ook de muggen, de regendagen, de pijnlijke voeten en hielen en de hitte, maar toch zijn we een pak rijker thuis gekomen dan toen wij vertrokken: inspiratie, innerlijke rust, nieuwe inzichten, de wil om er terug tegenaan te gaan en het besef dat je met minder ook gelukkig kunt zijn. Echt thuiskomen en je familie en vrienden terugzien, geeft een zalig gevoel.
Op onze tocht hebben we ons altijd enthousiast en blij opgesteld. We begroeten iedereen met een glimlach en namen steeds de tijd voor een babbel. Dat enthousiasme is geëvolueerd naar een open ingesteldheid. We ondervonden dat positiviteit onthaald wordt met positiviteit. De weg heeft ons geleid gedurende ons hele traject en het geloof dat doorheen de moeilijke jaren wat op een laag pitje kwam te staan of er niet meer was, werd nieuw leven ingeblazen. Alles gebeurt om een reden, elke persoon heeft een boodschap en als je je ervoor openstelt, zul je spiritueel bij elke ontmoeting verrijkt worden.”
Eindelijk in Rome
Op 7 september eindigde de pelgrimstocht van Sandra en Benjamin met hun aankomst in hartje Rome. Op de route van nagenoeg 2300 km werden hun pelgrimspaspoorten elk voorzien van 152 verschillende stempels. De strook van de Via Francigena die zij aflegden, bracht hen onder meer naar Seneffe, Anderlues, Walcourt , Philippeville, Viroinval, Rocroi (Frankrijk), Reims, Châlons-en-Champagne, Besançon, Lausanne (Zwitserland), de Col du Grand-Saint-Bernard (2500 m), Aosta (Italië), Pavia, Piacenza, Fidenza, Lucca, Siena en Rome. Het werd een tocht met meer dan dertigduizend hoogtemeters. Tijdens de vier maanden lange tocht dienden zij slechts een zestal keer hun tent te gebruiken om te overnachten. Alle overige dagen konden zij een beroep doen op hetzij op voorhand gekende adressen hetzij toevallige gelegenheidsaanbiedingen.
Maandag 13 september was dan eindelijk de dag waarop het langverwachte ‘testimonium’, het document van het Vaticaan, mocht afgehaald worden in de Sint-Pietersbasiliek. In de sacristie kregen zij hun laatste stempel en vervolgens nog de zegen van een priester. “Omdat het uitzicht van bovenop de koepel van de basiliek over Rome fenomenaal blijkt te zijn, klommen we de meer dan 300 trappen omhoog via smalle en soms schuine trappengangetjes naar de koepel. Men overdrijft niet: je hebt hier echt een uniek zicht op Rome en Vaticaanstad”, geeft Benjamin nog graag mee. ‘s Avonds en met de pelgrimsbewijzen op zak werden dan stappen ondernomen voor de terugreis die gepland was voor woensdag 15 september.
Toekomst
Nu Sandra en Benjamin terug thuis zijn in de Donkerstraat kijken zij met andere ogen naar ‘later’. “De pelgrimstocht heeft ons beiden deugd gedaan. Om als koppel het rouwproces verbonden aan een ongewenste kinderloosheid te verwerken kozen we niet voor de meest gemakkelijke en meest evidente weg. Ons leven een paar maanden op ‘pauze’ zetten maakte het doorlopen van de fases van ontkenning, boosheid, onderhandelen, depressie en ontgoocheling naar aanvaarding mogelijk. Wij accepteren nu de situatie, zij is er en mag er zijn, zij maakt deel uit van ‘ons’ maar belet ons niet meer nieuwe horizonten te ontdekken. Eén van die vooruitzichten is dan ook om een boek te maken over onze belevenissen onderweg naar Rome. Dat zal vol staan met leuke anekdotes en prachtige foto’s. Zo willen we meer mensen warm maken voor de wondermooie en verrassende Via Francigena”.
