LIEDEKERKE - Het nieuwe jaar is alvast met goed nieuws begonnen voor onze vzw De Liedekerkse Pijl
Internationaal UCI commissaris Philippe Mariën mocht onze vriend-bestuurslid Johnny De Brabanter, onder ons beter gekend als alias “Moto 1” (onze veiligheidsverantwoordelijke), na de geslaagde testen die John aflegde, laten weten dat hij opgenomen is in het selecte groepje van UCI gecertifieerde bestuurders voor wielerevenementen en hem het UCI-certificaat geldig tot 31 december 2020 bezorgen.
De bijhorende UCI-badge die onze fiere clubgenoot met enige trots kon voorleggen aan ons bestuur bevestigd dit heuglijke nieuws. Bij deze nog maar eens het bewijs geleverd dat onze vzw De Liedekerkse Pijl als vereniging kan rekenen op medewerkers met kennis en vaardigheden op top-niveau. Op de foto herkent u vlnr onze trotse veiligheidsverantwoordelijke die door onze ondervoorzitter Gaston Asselman van harte gefeliciteerd werd.
Het verhaal van onze ‘motard’ alias John Moto 1
De liefde voor de koers
Met oom Petrus Van Belle die tot bij de ‘Onafhankelijken’ koerste, de categorie voor de aansluiting bij de ‘Beroepsrenners’, maar zijn koersfiets aan de haak moest hangen wegens het uitbreken van WO II, maakte ik als kind de koerssfeer mee in familiale kring. Door het feit dat twee van zijn zonen, mijn neven Eddy en Herman, tot bij de ‘Liefhebbers’ hun longen uit het lijf reden, maakte de liefde voor de koers tot een vaststaand feit.
Dat ik zo Marcel Van Der Slagmolen aan het werk zag, onwetend dat hij zoveel jaren mijn voorzitter zou worden in onze vzw De Liedekerkse Pijl, is mooi om te ervaren en te bewaren.
Zelfs op de fiets
Van 1985 tot 2012 was ik 27 jaar lang voorzitter van WTC Blijf Fit. Als fervent wielertoerist
waren Parijs-Brussel (285 km) en 3 jaar na elkaar Parijs-Roubaix (263 km) mijn beste (pijnlijke) herinneringen. Wij vieren thans ons 35 jarig bestaan maar mijn fiets ligt intussen ergens onder het administratief werk als clubsecretaris bedolven.
Van de fiets op de moto
In 1992 kochten wij onze 1ste BMW 850 RT. Deze sublieme tweewieler bracht ons tot in Nederland, Duitsland, Frankrijk, Engeland, Corsica en Schotland. Op basis van deze ervaring in 1999 de stap gezet naar de mobiele seingeving. Huidig Bondsafgevaardigde dhr Herwig Rasschaerts, zelfs jaren teamleider van de groep in de Ronde van Vlaanderen, was mijn eerste
‘coach’. Via Herwig raakte ik geleidelijk binnen de vaste groep waartoe ik tot op heden nog steeds behoor.
Geduld
Gedurende mijn 40-jarige loopbaan als onderwijzer, bij kinderen met een auditieve beperking,
heb ik boekentassen vol geduld gekweekt. Die attitude kon ik goed gebruiken, want als nieuwkomer binnen de wereld van mobiele seingevers, was ik tevreden om seizoen na seizoen geselecteerd te worden van 5, 7, 9, 12 tot zelfs 19 wedstrijden.
Alle begrip dat een goed draaiende groep heel voorzichtig nieuwe leden toelaat…’Never change a winning team’. Het zijn stuk-voor-stuk uitstekende motorrijders die énkel gas geven daar waar het nodig is én veiligheid als prioritair doel stellen. Bedankt mannen om zoveel ervaring met mij te willen delen!
Investering
Het blijft niet alleen bij de aankoop van de moto. Met 19 jaar dienst ben ik ook aan mijn 2de ontvangsttoestel bezig. Duur ‘speelgoed’ maar een noodzaak om alle nuttige info van Radio Tour te vernemen. Ook een jaarlijkse vergunning is een verplichting. Even belangrijk is een kwalteitsvolle uitrusting van kop-tot-teen. Een winterpak, een midseizoen en een zomerpak zijn geen overbodige luxe terwijl een regenpak onontbeerlijk blijft.
Als kleine illustratie kan ik je de oefenritten van de WBV in 2007 te Vollezele melden waar
wij in de sneeuw reden en recenter ons eigen BK Aspiranten van vorig jaar waarbij ik moederziel alleen zo’n 220 rondjes in de gietende regen trotseerde. Ook dat hoort er bij!
Op 27 augustus 2017 begeleidde ik ‘La Route des Géants’ voor Juniores met vertrek in St. Omer (F). Tien uur weg van huis en 404 km op de teller bij aankomst. Voor de 50 euro vergoeding moet je dit dus zéker niet doen. Het is pure liefde voor de wielersport die ons motiveert.
De dood in de ogen
In de ‘Ronde van Vlaams-Brabant’ heb ik meerdere edities het mobiel team samengesteld. In
2005 liep het echter bijna fataal af toen ik na een rit ergens in de buurt van Tienen, op terugweg onderuit gehaald werd door een auto op nog geen 5 km van mijn deur.
Het duurde maanden alvorens ik de moed had om opnieuw de toonzaal van Raf’s BMW Motoshop te Hamme binnen te stappen.
Achteraf bekeken blij dat ik deze stap heb gezet al blijven de koude rillingen telkens ik de plaats van onheil passeer.
Een handleiding van hindernissen
Wegeniswerken, wegversmallingen, asverschuivingen, verhoogde middenbermen, varkensruggetjes, bloembakken, paaltjes-in-alle-vormen-en kleuren, geparkeerde wagens,
tegenliggend verkeer, bouwwerven, kruispunten met ontbrekende seingevers, ongehoord gedrag van chauffeurs, fietsers …ja, zelfs voetgangers al-dan-niet vergezeld van kinderen.
Begrijp je nu waarom mobiele seingevers meestal een flinke lok grijze haren hebben?
Echt gebeurd
Sinds vorig seizoen hanteert de VWB het systeem van ‘Way Outs’ en Way Ins’. Zo wordt het peleton niet meer voorbijgestoken. Een prachtig Vlaams initiatief dat zeer gewaardeerd wordt door de UCI.
Zo kwam ik in een E3 Prijs Harelbeke, na een 3de poging om het peleton van zo’n 200 renners voorbij te steken, naast één van de Planckaerts. Hij gaf mij meteen de volgende gouden raad: “Blijf nog even naast mij mijnheer. Nog een 500 m verder draaien we linksop. We komen dan op een 4 rijvaksweg…en trekt daar uw bakske maar open!”.
Van parcoursverkenning gesproken! De tijd van elleboog-renner tegen elleboog-piloot is gelukkig voorbij.
Tijdens een junioreswedstrijd lag er vlak na een 90° bocht naar links een kanjer van een
verhoogde middenberm. Snel de moto veilig geparkeerd en fluiten en wimpelen om een valpartij te vermijden. Van een renner die achteraan het peleton bengelde, kreeg ik volgende wansmakelijke opmerking: “Trekt uwen dikken buik in!”.
Dames en Men Elite
Inderdaad, man en vrouw zijn verschillend geschapen. Ook hun wedstrijdgedrag is kenmerkend totaal anders. Dames leggen driekwart van de wedstrijd af als een gesloten ‘druiventros’, breed op de kop en spitsig aan de staart. Alleen op smallere wegen verandert de
‘tros’ in huppelende druifjes op de transportband om nadien opnieuw in volle glorie doorheen het landschap te glijden.
Meer en meer krijgen de Dames Elite grotere aandacht in de media en groeit de publieke belangstelling langs de weg. Heel terecht vind ik want de hellingen en kasseistroken blijven voor hen net dezelfde.
Bij de Men Elite kent het wedstrijdverloop de ene ontsnapping na de andere soms van bij de start. De snelheid ligt ook merkelijk hoger. Dank zij hun acrobatiewerk zijn er tevens minder valpartijen, alhoewel massaspurten hierop duidelijk een onderscheid maken. De snelheden waarmee afdalingen genomen worden, zijn vaak huiveringwekkend…op een bandbreedte van amper 2 cm …levensgevaarlijk!
Drukte van jewelste
Bij een wielerwedstrijd kun je de locatie van de ‘Permanentie’ vergelijken met een bijenkorf. Alleen zijn de figuranten een flink stuk groter en kleurrijker. Twee uur voor de start is er de officiële briefing door een comité van de organisatie, bondsafgevaardigden en lokale of federale politie. Het ganse parcours wordt er overlopen met visuele ondersteuning tot in de kleinste details.
Volgbewijs aanbrengen, ontvanger afstellen, even hun lunchpakket inspecteren, wedstrijdkazuivel aantrekken en tijd om vooraan in de karavaan onze afgesproken plaats in te nemen. Weinige wielerfans die thuis of in de stamkroeg de wedstrijd volgen, hebben énig idee welke voorbereidingen, inspanningen, contacten, afspraken en manschappen een wedstrijd met zich meebrengt. Dit van zo nabij kunnen beleven, is telkens een aangenaam meenemertje.
Duo-zit
Alle organisaties van ‘Flanders Classic’ gebeuren op basis van duo-zit-verplichting. Op die wijze kan men hetzelfde werk leveren maar met minder moto’s in wedstrijd. Zeker een pluspunt naar optimalisatie van de veiligheid.
Ieder jaar wordt ik door vrienden aangesproken om eens als duo-zit te mogen meevolgen.
Ik heb alle waardering voor hun sportieve interesse maar piloot en duo-zit die op elkaar zijn afgestemd, waarborgen nu eenmaal een veiliger verloop. Sorry voor de mensen die ik moet teleurstellen maar wie positief en sportief denkt, zal mij wel begrijpen.
Concentratie
Elke wedstrijd die veilig verloopt, is voor ons een mooie wedstrijd. Wij missen vaak de eindspurt omdat wij net voor de finish de afleiding dienen te volgen. Geen nood ! Wij bekijken de finale ’s avonds nog wel even in het TV-Sportnieuws…als wij tenminste niet slapend in de zetel hangen want iedere wedstrijd vergt 200% concentratie en nog eens 100%
op de terugweg naar huis. Veiligheid blijft prioriteit nr 1 !
Diefstal met een kleine ‘d’
Vroeger dienden wij onze moto na wedstrijd ergens zien te parkeren. Thans is er meestal een afgeschermde zone. Toen ik na een aankomst van de Ronde van Vlaanderen te Meerbeke naar
huis wou terugkeren, merkte ik dat mijn volgwijs met plastichoesje en al verwijderd was.
Ik vergeef het deze trofeejager. Deze persoon is allicht even bezeten door ‘de Koers’, met een grote ‘K’ als ik.
Dankbaarheid
Vaak volgt er na de wedstrijd nog een débriefing waarbij plus- en minpunten kort geciteerd worden. Meestal komen wij hier met een hart onder de riem naar buiten. Opnieuw was de bereden politie, lokaal of federaal, ons dankbaar voor de geleverde ondersteuning die wij hen geboden hebben. De samenwerking was weer om ‘U’ tegen te zeggen. Dat doet deugd en dringt zelfs door je waterdichte motovest.
Palmares
Het is moeilijk om uit zo’n 200 wedstrijden de allermooiste te kiezen. Ik heb toffe herinneringen aan meerdaagse wedstrijden als : Ronde van België (Baloise Tour), Eneco Tour, Driedaagse van De Panne en de Ronde van Vlaams-Brabant. Anderzijds laten Omloop Het Nieuwsblad (Het Volk), E3 Prijs Harelbeke, Dwars door Vlaanderen, Gent-Wevelgem, Ronde van Vlaanderen (Dames Elite & Juniores), Zellik-Galmaarden, Brabantse-Pijl, GP Affligem, IWT Oetingen, Flanders Dimond Tour, Bene Ladies Tour, Brussels Cycling Classic, Lotto Belgium Tour Dames en uiteraard onze eigen Liedekerkse Pijl mij mooie beelden koesteren.
Maar ik wens eerlijk te besluiten met mijn uitkijken naar mijn eerste selectie voor de ‘Ronde van Vlaanderen Men Elite’ met startplaats in Antwerpen. Dat er wellicht geen tijd zal om burgemeester Bart De Wever even de hand te drukken, neem ik er graag bij !
De wielersport zit in ons Vlaams bloed, onze ‘Flandriens’ ter ere!
Met sportieve groeten,
Johnny De Brabanter – veiligheidsverantwoordelijke Moto 1
vzw De Liedekerkse Pijl
