EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - Beiaardier Patrice Poliart © Deschuyffeleer

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - © Deschuyffeleer

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - © Deschuyffeleer

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - © Deschuyffeleer

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - © Deschuyffeleer

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - © Deschuyffeleer

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - © Deschuyffeleer

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - © Deschuyffeleer

EDINGEN – Stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk in de kijker - © Deschuyffeleer

Om de stadsbeiaard in de St-Niklaaskerk extra onder de aandacht te brengen organiseerde het stadsbestuur een opendeur. Niet minder dan 168 trappen brachten de talrijke bezoekers van op de begane grond naar het werkterrein van beiaardier Patrice Poliart, hoog in de klokkentoren van de kerk. Het waren de stadsgidsen Josée Rivière, Marc Roquet en Lidwine Nieubourg die de belangstellenden mee op sleeptouw namen. Voor de gelegenheid was er ook een uitzonderlijk concert van de vrij jonge doch inmiddels al vrij bekende Amerikaanse beiaardier Joey Brink, zeer recent nog benoemd tot beiaardier van de befaamde Chicago University.

In de historische geschriften van Edingen wordt al sinds de 14^deeeuw gewag gemaakt van betalingen voor het onderhouden en het luiden van de klokken van de St-Niklaaskerk. Tussen de 15^de en de 18^de eeuw bestond het klokkenspel vermoedelijk uit slechts een tien à twaalf klokken waarvan er vandaag nog slechts twee, vermoedelijk gedateerd anno 1512, de tand des tijds blijkbaar hebben overleefd. Voor het bepalen van de juiste ouderdom van het oorspronkelijk klokkenspel tast men echter tot op heden en alleszins tot op een zekere hoogte nog in het duister. De twee oudjes dragen wel het opschrift Peter Waghevens.

Het huidige klokkenspel dateert voornamelijk uit 1756. Sindsdien kan er dan ook gesproken worden van een echte beiaard. In die periode genoot Georges Du Méry, geboren in Hoves, een grote reputatie als klokkengieter. Hij was het dan ook die de Edingse beiaard tussen 1754 en 1756 van 21 bijkomende klokken voorzag.

In 1804 werd door toedoen van Andreas Van Aerschodt een 24de klok toegevoegd en in de jaren 1954/55 was Marcel Michiels jr de leverancier van de laatste 27 klokken. Toen herschikte deze gieterij eveneens de klokken en installeerde zij ook het huidige toetsenbord.

Tijdens de Eerst Wereldoorlog werden de klokken op de kerkgewelven succesrijk verstopt en bedolven onder zand en as. Zo ontsprongen ze aan het oog van de bezetter. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de klokken gelukkig niet opgeëist.

De laatste beiaardiers die de beiaard bespeelden waren Lucien Mahauden vanaf 1925, Jean Mangelinckx was beaiaardier van 1955 tot 1973 en Elisabeth Duwelz van 1978 tot 2010. Vanaf 2012 is het Patrice Poliart.

In 1997, na 25 jaar actief te zijn geweest als bakker op een steenworp van de collegiale kerk Saint-Vincent in Soignies, besliste Patrice zijn eerder opgedane muziekkennis in de praktijk om te zetten. Al van kinds af droomde hij er van om beiaardier te worden. Hij volgde daartoe les aan de Académie de Musique d'Ath in de klas van Jean-Claude Molle. In 2006 voltooide hij zijn opleiding aan de Académie de Musique van het Franse Saint-Amand-les-Eaux waar hij les kreeg van Charles Dairay. In 2010 behaalde hij het diploma van beiaardier. Nog in hetzelfde jaar schreef hij zich opnieuw in aan de Académie van Soignies waar hij zich door toedoen van Véronique Lontie verder als beiaardier bekwaamde. Patrice is nu niet alleen een volwaardig beiaardier maar inmiddels ook een bekend componist.