DILBEEK - Roger Gallant, laatste lid van oudstrijderscomité

Traditiegetrouw ontvangt het gemeentebestuur tegen het einde van het jaar verdienstelijke inwoners, die de naam en faam van Dilbeek in de gemeente en regio maar ook ver daar buiten uitdragen. Dat was eind vorig jaar niet anders, alleen ontbrak de 86-jarige Roger Gallant toen op het appel. Hij was net opgenomen in het ziekenhuis. Roger Gallant is inmiddels voldoende hersteld en werd vrijdagavond gehuldigd voor zijn jarenlange inzet voor het oudstrijderscomité.

Roger Gallant stopt als laatste lid van het oudstrijderscomité. In Dilbeek is er al sinds 1919 een herdenking voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. Alleen tijdens de Tweede Wereldoorlog waren er geen herdenkingen. Roger Gallant werkte sinds de jaren zestig mee aan de organisatie van die herdenking. Toen telde het oudstrijderscomité nog 250 leden, maar met de jaren dunde dat comité sterk uit tot Roger Gallant dit jaar alleen overbleef. De 86-jarige Gallant voelt zich fysiek niet meer bij machte nog verder de 11-novemberviering te schragen. Hij stopt er definitief mee.

Roger Gallant werd geboren in maart 1921 uit een zeemansfamilie en voelde zich steeds aangetrokken tot de zee. Na afloop van zijn humaniora moest hij echter vaststellen dat zijn maritieme intenties door de toenmalige crisisjaren weinig perspectief boden. Het beperkte zich dan ook, gedurende een jaar, tot de functie van lichtmatroos op een visserssloep van de familie en nam dan ook het zekere voor het onzekere door in dienst te treden als bediende bij de dienst der Posterijen, waarbij hij trouwens gebleven is. Hij werd met tegenzin gedurende de mobilisatie naar Brussel gestuurd, met als troost dat het niet voor lang zou zijn. Na 42 jaar dienst kwam hij tot rust in Brussel …

Zijn militaire dienst bij het 53^e infanterieregiment redde hem op achttienjarige leeftijd van het eentonig bureaucratisch leven. Onmiddellijk na het uitbreken van de oorlog werd een 600.000 man sterk leger onder de voet gelopen door een indrukwekkende Duitse overmacht. Een gedeelte van zijn eenheid hield de laatste drie dagen stand aan de Leie waar na hardnekkige gevechten ongeveer 2500 strijdmakers sneuvelden. Hij kon zich terugtrekken tot Duinkerken waar hij gevangen werd genomen, gevolgd door een zestal maanden verblijf in een krijgsgevangenkamp in Duitsland.

Bij zijn terugkeer in België hernam hij zijn dienst bij de Posterijen. Begin 1944 werd hij naar Berlijn gedeporteerd, waar hij 17 maanden werkzaam was bij een bouwbedrijf tot de overgave van de stad Berlijn begin mei 1945. Hij maakte de praktisch ononderbroken bombardementen en de gruwelijke straatgevechten mee bij het beleg van de stad en kwam uiteindelijk einde juni naar huis om daar te vernemen dat zijn moeder al meer dan een jaar overleden was.

Zijn aanvraag tot vertrek naar Congo werd een jaar uitgesteld wegens gezondheidsredenen, de vermageringskuur in Duitsland had hem geen goed gedaan. De mooiste jaren van zijn leven bracht hij door in onze ex-kolonie Congo waar hij aangesteld werd als postontvanger en er tijdens termen van telkens drie jaar, werkzaam was in verschillende kantoren om het uiteindelijk te brengen tot directeur van de Posterijen in Belgisch-Congo.

In 1961 maakte hij het begin van de eerste genocideperiode mee in Rwanda-Burundi. Nadien (1967-1970) zou hij nogmaals naar Kinshasa terugkeren onder het Mobutu-regime als zending-overste van de U.N.O. Door de nieuwe mentaliteit van de Congolezen was deze zending niet erg positief.

Bij zijn terugkeer in België hernam hij zijn dienst als inspecteur bij de Post en werd einde 1972 gesolliciteerd door de U.N.O. om, op aanvraag van de regering van Zuid-Vietnam, de postdienst te reorganiseren in dit land en dit in volle oorlogsperiode! Tijdens de eerste zending werd hij door het oorlogsgebeuren zwaar gekwetst en werd zijn vertrek voor de tweede zending een zestal maanden uitgesteld.

Gevluchte Vietnamezen

De tweede zending eindigde met de val van Saigon en het einde van een 30-jarige oorlog, die het leven heeft gekost aan drie miljoen Vietnamezen.

Gallant verliet Saigon in volle gevecht met de laatste helikopter van de U.S.-marins, die bij het opstijgen werd beschoten, maar toch nog veilig kon landen op het vliegdekschip “Midway” dat kruiste in de Chinese Zee.

Bij zijn terugkeer in België ontfermde hij zich over het lot van vier gevluchte jonge Vietnamezen, die verder hun leven zouden maken in ons land.

Na een tweetal jaren werd hij voor een derde zending aangeduid om een reorganisatieprogramma op te stellen voor het gehele verenigde Vietnam. Hij was aangenaam verrast in de hoofdstad Hanoi, bij deze gelegenheid, met militaire eer te worden ontvangen. Hij zal verder fier blijven over de waardering van deze succesvolle zendingen. Over zijn twee andere zendingen in Centraal Afrika spreekt hij liever niet meer.

Boeken

Hij nam zijn pensioen, als inspecteur diensthoofd bij de Regie der Posterijen op zestig jarige leeftijd en zette zich aan het schrijven. Benevens enkele werken over filatelie nam hij het voornemen zijn “testament” te maken over zijn koloniaal verleden.

Hij was inderdaad onder de indruk van de onbegrijpelijke miskenning van ons koloniaal bestuur. Vóór de Onafhankelijkheid was er praktisch in iedere familie een of ander lid dat dienst deed of gedaan had in onze ex-kolonie, waar men fier over was. Nadien verkozen de ex-kolonialen daarover te zwijgen want mensen overtuigen van hetgeen zij daar hadden verwezenlijkt was onbegonnen werk. Het werk van onze missionarissen bijvoorbeeld werd volledig genegeerd en nochtans werden er op een totaal van 5.500 zendelingen ongeveer een 250 gruwelijk vermoord.

Na 20 jaar opzoekingswerk gaf hij een lijvig wetenschappelijk boek uit, in beide landstalen, over de verwezenlijkingen van onze landgenoten in de ex-kolonie. De Franse uitgave verscheen in 2005 en werd gevolgd door de Nederlandstalige een jaar later. Beide edities omvatten een 600 tal bladzijden met 1.250 illustraties.

Veertig jaar in Dilbeek

Tijdens zijn 40-jarig verblijf in Dilbeek, dat hij met een zekere nostalgie verliet, was hij bestuurslid, voorzitter of ere-voorzitter van een zestal verenigingen.

Hij wijdde zich vooral aan de verdediging van de belangen van gewezen oorlogsveteranen. De vaderlandse verenigingen die twintig jaar geleden nog 250 leden telden, met twee afzonderlijke comités, telden vorig jaar nog een twintigtal leden, onder wie de helft sympathisanten.

De oorzaak: de ouderdom, sterfgevallen, algemene vermindering van belangstelling, maar ten slotte toch een positieve vaststelling – ‘we hebben sinds meer dan zestig jaar geen oorlog meer en bijgevolg ook geen oud-strijders meer’. Daarom heeft hij de twee verenigingen vaarwel gezegd, in de hoop de fakkel door te geven, hetgeen tot op heden vruchteloos is geweest. Hij besloot de vlaggen van de beide verenigingen te schenken aan het gemeentebestuur waar ze in de toekomst misschien nog nuttig kunnen gebruikt worden als symbolen.

Bedankt voor begrip

Gallant bedankt het schepencollege van harte voor het zeer gewaardeerde begrip voor de vaderlandslievende verenigingen en de uitvoering van onze gevraagde voorstellen tot verbetering van de vaderlandslievende gebeurtenissen, o.a. de restauratie van het herdenkingsmonument, het aanleggen van een strooiweide en de bevlagging op het erepark van het kerkhof en vooral het aanbrengen van een herdenkingsplaat in 2002 ter nagedachtenis van de mensen die, op gevaar voor hun leven, risico’s genomen hebben om Joden van de deportatie te vrijwaren. Een bescheiden monument, maar erg gewaardeerd en zeer betekenisvol.

Ook bekent hij, zonder pretentie, dat de 11-novemberviering in de Sint-Ambrosiuskerk van Dilbeek sinds enkele jaren uitgegroeid is tot een waardige ceremonie, mede dank zij de muzikale omlijsting van het kinderkoor van het Regina Caeli-Instituut.

Gallant besluit dan ook met de hoop dat de betekenis van de slogans “Het verleden niet vergeten om de toekomst te vrijwaren” en “Dood zijn enkel diegenen die vergeten zijn” actueel moge blijven.