DILBEEK - Open doekje voor dirigent Alberic Sergooris
Het gemeentebestuur en de fanfare ,,De Vrije Belgen’’ hebben Alberic Sergooris en zijn echtgenote Hilde gehuldigd omdat hij dertig jaar lang de fanfare ,,De Vrije Belgen’’ uit Sint-Martens-Bodegem dirigeerde. De toespraken van Roger Gallant, erevoorzitter van de fanfare, van Bart De Valck (huidig voorzitter van de fanfare) en burgemeester Stefaan Platteau maakten duidelijk dat Sint-Martens-Bodegem zonder de fanfare en de inzet van Alberic er niet zou uitgezien hebben zoals vandaag. Alberic bedankte zeer emotioneel muzikanten en bestuur, maar vroeg ook een daverend applaus voor het gemeentebestuur dat veel investeert in het verenigingsleven. Waar Alberic vandaag aan de slag is als dirigent, laat de accommodatie veel te wensen over.
Burgemeester Stefaan Platteau zei in zijn toespraak dat Alberic in de Keltische taal staat voor moedig. Moedig is Alberic zeker geweest, want wie dertig jaar lang ononderbroken verschillende dagen per week pendelt tussen Denderleeuw en Sint-Martens-Bodegem, aanvankelijk nog met de trein, zet een prachtprestatie neer, zei de burgemeester. ,,Hij kan mensen enthousiasmeren en verenigt drie uitzonderlijke kwaliteiten in één persoon: de liefde voor muziek. Muziek is zijn leven, de wilskracht om het vol te houden en hij heeft respect en minzaamheid’’, besloot de burgemeester.
Geschiedenis
Roger Gallant, erevoorzitter van de fanfare, rakelde nog even de geschiedenis van de fanfare op en de belangrijke inbreng van Alberic Sergooris. De Fanfare De Vrije Belgen werd opgericht in 1918, na het einde van de Eerste Wereldoorlog en met de euforie van de bevrijding in gedachten valt de keuze voor de naam “De Vrije Belgen” gemakkelijk te verklaren. Er ontstond een groep muzikanten die genoegen namen met het spelen van enkele gekende ‘airekens’ en vervolgens hun dorst dienden te laven met verschillende cafébezoeken. Aan cafés was er destijds geen tekort.
De fanfare was nog niet koninklijk en werd opgericht door enkele leden van het toenmalige zangkoor. Enkele processies en kermissen binnen de dorpskom als activiteiten maakten dat de fanfare onopvallend bleef en van meer ambitie was er op dat moment geen sprake.
In 1963 kwam er verandering en werd het bestuur van de fanfare met Dokter De Wit en de vroegere steunpilaren zoals huidig bestuurslid Pierre De Strycker, Alfons Jacquet als dirigent en met de medewerking van de verdienstelijke Schelfthout, geleidelijk vernieuwd.
Onder het bewind van de militair Armand Stroykens als dirigent werd in 1968 een majoretten-trommelkorps opgericht, dat na een tiental jaren verdween om vervangen te worden door trommelaars.
In 1977 telde de fanfare een twintigtal muzikanten en onder impuls van de toenmalige voorzitter Jef Leyssens werd uitgekeken naar een jonge dynamische dirigent om de muziekschool te leiden om alzo de toekomst van de fanfare te verzekeren.
De 25-jarige Alberic Sergooris, laureaat aan het conservatorium, ontdekt door Jef Leyssens, werd na kennismaking met het toenmalige bestuur aangesteld als lesgever van de Bodegemse muziekschool. Jongeren werden aangetrokken en waren de eerste leerlingen notenleer en instrumentenleer van de nieuwe leraar. Snel werd duidelijk dat Alberic de juiste persoon was om met jongeren om te gaan. Hij was de vriend van alle leerlingen die met het grootste respect opkeken naar hun lesgever.
Vanuit Denderleeuw, de thuishaven van Alberic, werd een continu-verbinding met Bodegem aangelegd. Alberic was te vinden in de lessen notenleer, ofwel oefenles op instrumenten, ofwel wekelijkse repetitie, ofwel verzamelde hij een groep muzikanten om enkele moeilijke passages uit muziekstukken door te nemen.
En de fanfare bleef maar bloeien. Jaarlijks groeide het aantal muzikanten en zo beleefde de Bodegemse fanfare haar hoogtepunt in de periode 2000-2006 met een bezetting van 60 muzikanten + trommelkorps onder de leiding van Rik Roelandts.
Sinds zijn aanstelling is er veel gebeurd. In 1981 werd de vereniging ‘Koninklijk’ en kreeg bijgevolg de naam van ‘Koninklijke Fanfare De Vrije Belgen’. In 1998 gaf Jef Leyssens zijn ontslag en werd vervangen door de toen jonge beloftevolle Bruno De Rooms, die op zijn beurt na de Westrandconcerten van verleden jaar de fakkel doorgaf aan Bart De Valck.
Dank zij Alberic kreeg de vereniging geleidelijk uitstraling :
in Groot-Dilbeek, tijdens een 15-tal jaarlijkse aangelegenheden, en onder zijn impuls werden de tweejaarlijkse succesvolle Westrandconcerten ingevoerd.
nationale uitstraling, voor muzikale optredens in een tiental plaatsen in het land.
in het buitenland, met bijzonder opmerkelijke eervolle optredens in Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Italië.
En last but not least behaalde de Bodegemse fanfare in 1996, steeds dankzij Alberic Sergooris, grote onderscheiding in de eerste afdeling van de Koninklijke Muziekfederatie Vlaams-Brabant.
Boom
Voorzitter Bart De Valck vergeleek de fanfare met een boom. ‘’Ter gelegenheid van het einde van de eerste wereldoorlog, werd in Bodegem een boompje geplant. Hoewel de juiste oprichtingsdatum niet gekend is, mogen we toch stellen dat dit boompje intussen 90 jaar oud is.
Onder de boom van onze vereniging heeft zich veel wel en wee afgespeeld van het dorpsleven van Bodegem.
Maar zoals in elke samenleving veranderde ook de rol van de boom. Het verkeer werd drukker, wat een aanpassing vereiste van het wegennet van Bodegem. En in het bijzonder het rechttrekken van de verbinding tussen Ternat en Dilbeek. Hierdoor werd het dorpsplein volledig overhoop gehaald, en moest de inmiddels 50-jarige boom verplant worden, want hij stond in de weg.
En hier valt zeker te vermelden dat het de verdienste is van het toenmalige bestuur om een nieuwe standplaats te zoeken. Niet alleen de standplaats van de boom wijzigde, maar ook de verwachtingen ervan.
Andere verwachtingen, betekent ook een andere manier om de boom te begeleiden in zijn verdere groei. In de jonge jaren, was er weinig snoeiwerk aan, maar bij het verplanten werd het tijd om de dode taken en de wildgroei een einde te stellen en een nieuwe vorm te geven aan deze fanfare boom.
En wie zegt dat de boom gesnoeid moet worden, zegt ook dat er gezocht moet worden naar een tuinman, die met kennis van zaken, de intussen 60-jarige boom bijsnoeit zonder dat dit de levenskracht van de boom beperkt. En zoals de echte tuinmannen hier in de zaal zullen beamen, doe je zoiets niet op één dag, maar duurt dit jaren. Het resultaat is niet direct zichtbaar, maar laat zich pas na lange tijd evalueren. De boom is intussen nog sterker geworden en kan stormen doorstaan. Maar ondanks alle inspanningen breken er af en toe ook een aantal takken af. Ook dat is herstelbaar. Het is voldoende om de open gekomen plekken in de kruin geleidelijk aan te laten toegroeien vertrekkende van bestaande jonge takken.
Het hoeft zeker geen betoog om de link te leggen naar Alberic, die gedurende 30 jaar gewerkt heeft aan de het bijsnoeien van onze fanfareboom.
En zoals bij elke mens, kan men zo een levenswerk niet alleen klaarspelen. Kijk maar naar de rol van de verschillende presidentsvrouwen in Amerika. Ze treden niet op het voorplan, maar ze zijn wel pertinent op de achtergrond aanwezig om de president te steunen in moeilijkere tijden. Maar wat voor een president geldt, geldt ook voor een tuinman. Ook hij heeft nood aan een thuisfront, zelfs als de aandacht meer naar de hem toevertrouwde boom gaat dan naar zijn familie. Een steun van het thuisfront blijft noodzakelijk. En als je dan weet dat Alberic sinds zijn 25e bezig was om aan de boom te snoeien, is het niet moeilijk om in te schatten welke opofferingen dit van Hilde heeft gevergd gedurende deze tijd. Tijdens het opgroeien van hun kinderen was hij in zijn “vrije” tijd meer in Bodegem dan thuis’’.
