HALLE Kunstschilder Georges Cornelis overleden
Als er in Halle – en zeg maar de regio – iemand zijn hele leven met kunst bezig was is het wel kunstschilder Georges Cornelis van Buizingen. En ook hij moest sterven……. Hij overleed op woensdag 16 maart. Georges Cornelis en zijn vrouw Simonne Elsocht woonden in de Floralaan in de Halse deelgemeente Buizingen en hier kregen zij een zoon Luc. Om gezondheidsredenen ruilden zij in augustus van vorig jaar de Floralaan voor WZC Lucie Lambert, ook al in Buizingen. En hier overleed Georges dan op woensdag 16 maart.
Wij hadden het er al over: tot zowat vijf jaar geleden was Georges Cornelis zijn hele leven op een of andere manier met kunst bezig. Hij was al heel jong actief o.m. in de keuken van zijn grootvader, dikwijls op de achterzijde van doodsbrieven, allerhande dieren en huisjes te tekenen. Een en ander werd dan ook al opgemerkt in de kleuterklas en lagere school waar hij werd geprezen voor zijn tekeningen en schilderijen. Toen al ontstond zijn 2de grote passie als duivenliefhebber. In het middelbaar onderwijs moedigden zijn tekenleraars Dedecker en Vandebotermet hem aan om zijn talenten verder te vervolmaken en uit te werken. Als leerjongen ging hij werken bij de gebouwenschilder Max Hulin, een kunstminnend man. ’s Avonds volgde hij les in de kunstacademie van Sint-Jans-Molenbeek. De werken van Georges weerspiegelen de natuur, politiek, godsdienst en sociale gebeurtenissen en kunnen gecatalogeerd worden zowel als impressionistisch, expressionistisch, fauvistisch en constructivistisch. Georges Cornelis sloot zich aan bij de vereniging “Ars Hallensis” onder de kundige leiding van Jef Colruyt. Regelmatig vonden tentoonstellingen plaats. Zo maakte hij ook kennis met zijn goede vriend René Devedeleer. In 1989 stond Georges Cornelis mee aan de wieg van Buizingse Spits. Na zijn actieve loopbaan als schilder greep Georges de kans om als leerkracht BSO aan de slag te gaan, waar hij tot zijn pensioen zijn artistieke kennis kon doorgeven aan zijn leerlingen en waar hij zich meer en meer kon uitleven in de kunst. Ook ontstond er bij hem thuis in de Floralaan een schildersgroep. Deze schilders die wekelijks samen kwamen om te schilderen, waren vol lof over zijn enorme kunstkennis en zijn heldere en eigenzinnige analyses van alles wat met kunst te maken heeft.
Een vijftal jaren geleden stopte hij met zijn passie, wellicht omdat hij voelde dat het niet meer verliep of ging zoals hij het wilde. Zijn gezondheid en deze van zijn vrouw Simonne Elsocht maakten het noodzakelijk dat zij werden opgenomen in een Woonzorg Centrum en het werd WZC Lucie Lambert in Buizingen, “niet zover van de Floralaan”……. hier is hij ook gestorven.
