HERNE – Herfelingse Sacramentsprocessie onder een stralende zon

Sacramentsprocessie Herfelingen 2017 Foto's © Godelieve Deschuyffeleer

Begenadigd met een perfect zomers zonnetje trok ook dit jaar de Sacramentsprocessie of Sacramentszondag door de straten van Herfelingen. De jongste jaren krijgt de processie, die na een sabbathperiode van meer dan 40 jaar in 1999 terug in ere werd hersteld onder de impuls van pastoor Kris Meskens met in zijn kielzog de ganse plaatselijke geloofsgemeenschap, alsmaar meer uitstraling en dat uit zich dan ook door een sterk groeiend deelnemersveld. Het geheel maakt van de processie dan ook een zinvolle christelijke beleving. Overeenkomstig het gebruik wordt voor de mis op de zondag van de processie steeds een rozenhoedje gebeden.  

• Zoals in de meeste omliggende parochies gingen er ook in het verleden in Herfelingen doorgaans twee processies uit. De ene op Sacramentszondag en de tweede gekoppeld aan het kermisgebeuren. De iets oudere bevolking herinnert zich alleszins nog bijzonder levendig de Sacramentsprocessies uit het verleden. Jammer genoeg werd ruim 45 jaar geleden voor ettelijke jaren met deze traditie gebroken mede doordat de St-Niklaaskerk eind de jaren ’60 noodgedwongen haar deuren diende te sluiten voor noodzakelijke verbouwingswerken. Een gehakketak tussen de verschillende bevoegde partijen maakte dat de kerkrestauratie een tienjarig kluwen werd. De blijvende aansleep van de werken, het gebrek aan efficiëntie, een gemis aan financiële armslag, een opeenvolging van verschillende aannemers en een politiek verdeeld dorp hadden toen niet alleen de afbraak van de kerktoren tot gevolg maar stonden daarbij ook aan de wieg van de teloorgang van vrome tradities en gewoonten waar de processies slechts een onderdeel van uitmaakten.
• Zoals het spreekwoord ‘alle begin heeft een einde’ het zegt kende ook de kerkkwestie mettertijd haar beslag. Na de fusie met Herne in 1977 en met het aantreden van pastoor Bavo Matthijs in 1979 als opvolger van de gepensioneerde pastoor Edward Lombaerts  kwam er uiteindelijk schot in de zaak. Door de ingesteldheid, de kordaatheid en de gedrevenheid van de nieuwe zielenherder konden, na ruim 12 jaar, in 1980 de kerkklokken de gelovigen opnieuw aansporen om zich naar de kerk te begeven. De Sint-Niklaaskerk, zij het dan zonder toren, was dan toch weer open.
• Nog een pluim op de hoed van onder meer pastoor Bavo en zijn toenmalige medewerkers was de reconversie van de gebouwen van de voormalige leegstaande meisjesschool in een volwaardig parochiaal centrum. In 1984 was heel Herfelingen samen met pastoor Bavo dan ook bijzonder trots op de opening van een eerste versie van wat later het Bavocentrum zal worden. Door het achteruitgaan van zijn gezondheidstoestand kon pastoor Bavo echter zijn pastoraal werk niet meer verderzetten. Hij overleed uiteindelijk in 2001.
• Met Kris Meskens kwam in 1998 een piepjonge pastoor zich over de parochiegemeenschap ontfermen. Met vastberadenheid, inzet en een flinke dosis stuwkracht blies hij zijn parochie Herfelingen verder nieuw leven in. Velen hadden intussen de aura rond processies vergeten en vele jongeren hadden ze nooit gekend. “Dat is nostalgie, niet meer van deze tijd, dat vergt te veel inspanning, ’s zondags hebben we wat anders te doen, ….. “ waren de toenmalige goedkope excuses en zo geraakten indertijd de processies in de vergeethoek. Dat was evenwel buiten pastoor Kris Meskens en zijn teamgerekend. Eén van zijn eerste verwezenlijkingen was dan ook de Sacramentsprocessie, in wezen nu  een samensmelting van de kleine en grote processie, terug op het spoor zetten. Dit eerherstel bleek een goed initiatief: de belangstelling nam toe, leek even terug te lopen, maar bloeide de jongste jaren weer op tot een onverwachte hoogte.
• Aan de oorsprong van de jaarlijkse processies in Herfelingen worden, met enige reserve, de namen verbonden van Felix Moens en Johannes Fierens. Moens was de parochiepriester tot 1924 en Fierens tot 1957. Ook de zusters Apostolinnen, met moederhuis in Wetteren en hier alomtegenwoordig sinds 1902, waren hen hierbij ten volle van dienst.  Nu nog zijn er in de kleding en de rekwisieten sporen terug te vinden uit die tijd. De zusters Apostolinnen met in laatste instantie de zusters Victorine, Catherine, Florence en Elise verdwenen evenwel uit het Herfelings straatbeeld in 1963.
• Dat de Sacramentsprocessie verder is uitgegroeid, is naast de stuwende kracht van pastoor Meskens,  ook de verdienste van de leden van de kerkfabriek en van een tiental ijverige dames die met veel denk- en verbeeldingsvermogen de voorraad aan processiegewaden onderhouden, herstellen, bewaren, uitbreiden en voorzien van aanpassingen waar nodig. Ook bijkomende toebehoren verdienen alle aandacht van de dames. Zij maken er vastberaden een erezaak van ‘hun’ processie op termijn terug de uitstraling mee te geven die zij destijds genoot.
• Die uitstraling neemt alvast van jaar tot jaar toe. Zo nam vorig jaar ook het beeld van de Onze-Lieve-Vrouw, na een grondige restauratie, na vele jaren afwezigheid haar plaats in de processie terug in. Dankzij een financiële inbreng van én de kerkfabriek én de giften van de parochianen kon dan ook de restauratie van het historisch waardevol houten beeld bekostigd worden.
• Tijdens de Sacramentsprocessie wordt de geconsacreerde hostie, de verpersoonlijking van het lichaam van Christus, in een monstrans door de priester onder een baldakijn plechtig meegedragen. De Sacramentsmonstrans vloeit voort uit de middeleeuwse reliekhouder met een relikwie of een overblijfsel van het lichaam van een heilige. Monstransen gingen zich in de loop der tijden evenwel ook in uiterlijke kenmerken steeds meer onderscheiden van de reliekhouders. De Herfelingse Sacramentsmonstrans is een stralenmonstrans: de cirkelvormige hostiehouder is omgeven door een ornament in de vorm van zonnestralen.
• Het zijn vooral de leden van de kerkfabriek met thans onder meer André Duran, Eric Eeckhoudt, Eric De Hauwere en Marc Bombaert die met de flambeeuwen het baldakijn voorafgaan. Een flambeeuw is een processielantaarn die initieel werd gedragen door de misdienaars, de leden van het kerkbestuur en/of de notabelen uit de parochie. De traditionele maandelijkse rondgang in de kerk, na de hoogmis, van de pastoor als monstransdrager en voorafgegaan door de flambeeuwdragers verdween ook in Herfelingen toen de kerk in de late jaren ’60 sloot.  Na de sluiting van de kerk kwamen veel flambeeuweigenaars hun kleinood ophalen, de overige verdwenen.
• Al voor het tweede jaar op rij stapten ook de heren en dames van  de boogschuttersgilde Onze Lieve Vrouwe uit Herne-centrum mee in de processie op. Die schuttersgilden blijken al eeuwen in onze contreien te bestaan. Ze moesten dorp en kerk beschermen, maar ook de kerkelijke en wereldlijke feesten opluisteren. Een traditie die dan ook het processiegebeuren een extra-dimensie meegeeft. In deze context waren het ook zowel de fanfare De Ware Broeders die met een dertigtal veelal koperblazers de cadans aangaven als de ruiters van diverse ruiterverenigingen uit de buurt die mee het landelijk karakter van de parochie onderstreepten.
• Naast de het beeld van de Onze-Lieve Vrouwzijn ook de ‘mysteries van de Rozenkrans met de Blijde, Droeve en Glorierijke mysteries’ steeds een lust voor het oog.

   

Zoeken

Meer Nieuws

archief