REGIO - Neen, als leerkrachten zijn wij geen kanonnenvlees
De inhoud van het artikel ‘Leerkrachten voelen zich kanonnenvlees in hun school’ dat op zaterdag 24 oktober verscheen op de regiopagina van www.editiepajot.com naar het verhaal van een anonieme bron valt geenszins in goede aarde bij Christoph Segers, inmiddels al zeven jaar de alom bijzonder gewaardeerde directeur van de gemeentelijke basisschool De Regenboog in Herfelingen. Als uitermate gedreven onderwijzer houdt hij er dan ook aan één en ander in het juiste daglicht te stellen.
“Verrast las ik het artikel op Editiepajot dat leerkrachten zich als kanonnenvlees voelen. Dat is niet mijn ervaring, als directeur van GBS De Regenboog, een kleine school eveneens in het Pajottenland. Een titel als deze doet afbreuk aan het enthousiasme en de inzet van heel wat onderwijsmensen. Graag zet ik dan ook een en ander in een ander perspectief, zonder er een oeverloze ja-neen-discussie te willen van maken.
Wanneer de lockdown in maart als een donderslag bij heldere hemel aangekondigd werd, schakelde het onderwijs met een verbluffende snelheid over naar een heel andere manier van werken. Leerkrachten toonden zich van hun meest flexibele kant en probeerden om zoveel mogelijk kinderen letterlijk bij de les te houden. Veelal met succes.
De kinderen die het daarvoor al moeilijker hadden of die uit minder kansrijke gezinnen komen, dreigden de meeste achterstand op te lopen. Voor hen zorgden veel scholen, waaronder die van ons, voor noodopvang met ondersteuning of extra materiaal tijdens de lockdown. Bij de versoepeling begin mei werd extra ingezet op die groepen kinderen om hen te laten bijbenen, door gedifferentieerde klasgroepen. Iets wat opnieuw voor de leerkrachten niet evident was, maar wat ze wel deden uit liefde voor het vak en de kinderen.
Dat we in september, nu de klassen opnieuw volledig zijn, merken dat er nog steeds leerachterstand is bij sommige kinderen is niet verwonderlijk. Want we doen veel, maar kunnen uiteraard niet alles. En dat verwacht men ook niet, in tegenstelling tot wat de anonieme ‘leerkracht’ beweert. En het lijkt alsof de dreiging van een nieuwe lockdown als paraplu wordt gebruikt door de schrijver om er niet in te slagen of zelfs maar aan te beginnen.
Als de eerste lockdown zoveel leerachterstand heeft veroorzaakt, wat mijns inziens trouwens best blijkt mee te vallen, dan moeten we er juist voor zorgen dat er geen tweede komt in het onderwijs of zo lang mogelijk kan worden uitgesteld.
De getuige in het stuk poneert dat er reeds veel gevallen van Covid-19 zijn onder de kinderen. Een bewering die door de cijfers wordt tegengesproken. In vergelijking met de rest van de bevolking blijven lagere schoolkinderen gespaard. Toch hadden we in onze school al meteen de eerste week een positief getest kind. Geen enkel ander kind, noch de leerkracht, ondanks intensief contact, raakte besmet, wat de these dat kinderen het virus minder snel doorgegeven lijkt te bevestigen.
We weten ondertussen uit ervaring dat het dragen van een mondmasker geen sinecure is voor ons als volwassenen. Willen we onze kinderen dit dan ook verplichten, vooral als blijkt dat zij inderdaad het virus nauwelijks verspreiden? Tel daarbij de talrijke snotneuzen bij jonge kinderen, wat het dragen van een mondmasker er niet eenvoudiger op zou maken.
Ook het verhaal over de inspectie en de door hen opgelegde regels wordt niet door iedereen zo ervaren. Naast twee inhoudelijk erg fijne gesprekken met inspecteurs tijdens de lockdown, werden er geen eisen van hun kant opgelegd naar verantwoording toe. Integendeel: ze spraken een groot vertrouwen uit in de leerkrachten die onder de moeilijke omstandigheden zich bleven inzetten voor hun leerlingen.
Dat een directie zijn of haar team aanmaant tot voorzichtigheid is niet enkel gangbaar binnen het onderwijs. Elk bedrijf wijst zijn werknemers op hun verantwoordelijkheid wanneer de cijfers de hoogte ingaan. En terecht, niet alleen voor het bedrijf of school, maar voor de maatschappij in het algemeen. Zieke mensen vragen om toch te komen werken? Ik ken heel wat scholen en collega-directeurs en niemand van hen stuurt hierop aan. Integendeel: ze sluiten nog liever tijdelijk een afdeling dan anderen in gevaar te brengen, met heel wat organisatorische rompslomp als gevolg. Het voorbeeld van de auteur mag dan ook eerder als uitzondering dan als regel beschouwd worden.
Zijn wij kanonnenvlees? Als iedereen, zowel het schoolteam als de ouders en alle betrokkenen zich aan de regels en afspraken houdt, lopen we ‘niet meer’ risico dan in om het even welke andere sector. We leven nu eenmaal in een moeilijke, onzekere tijd en dan is het juist fijn om te zien dat er nog wel ankerpunten zijn: de school en in het bijzonder de klasleerkracht die er iedere dag wil staan voor zijn of haar kinderen. Ik ben blij en fier dat op onze school en ook in vele andere scholen, duizenden onderwijsmensen zich blijven inzetten en dat op een veilige, verantwoorde manier”.
