BEVER – Uitbaters van Rosario voelen zich na brandstichting in hun B&B in de steek gelaten

BEVER – Uitbaters van Rosario voelen zich na brandstichting in hun B&B in de steek gelaten - © Deschuyffeleer

BEVER – Uitbaters van Rosario voelen zich na brandstichting in hun B&B in de steek gelaten - © Deschuyffeleer

BEVER – Uitbaters van Rosario voelen zich na brandstichting in hun B&B in de steek gelaten - © Deschuyffeleer

BEVER – Uitbaters van Rosario voelen zich na brandstichting in hun B&B in de steek gelaten - © Deschuyffeleer

'Opzettelijke brandstichting bij nacht in een bewoond pand' luidt de juridische omschrijving van het manifest kwaadwillig veroorzaakt onheil dat Johan Vriens en Sofie Leconte, de zelfstandige uitbaters van B&B Rosario pal in het centrum van het dorp, in de nacht van dinsdag op woensdag te beurt viel. Buiten zowel de zakelijke als de morele schade zitten beiden enkele dagen na het gebeuren nog steeds met veel meer vragen dan antwoorden. Wie en waarom begaat iemand zo’n zwaar misdrijf zonder zich daarbij te bekommeren om de mogelijke dramatische gevolgen waarbij mensenlevens op het spel worden gezet en de veiligheid van de ganse buurt in het gedrang komt? Alvast Sofie blijkt uitermate getroffen door het voorval en diende dan ook na enkele slapeloze nachten uiteindelijk toch een beroep te moeten doen op de dienst slachtofferbejegening van de politie. Hun verhaal is alvast huiveringwekkend en stemt tot nadenken voor éénieder. Ook het uitblijven van enige ondersteuning vanuit het gemeentebestuur stemt hen bitter.

Rosario is het gerenommeerd B&B in de gebouwen van het oud klooster in Poreel. Het zijn Johan Vriens en Sofie Leconte die de zaak met veel enthousiasme hebben weten uit te bouwen. Zo hebben zij met veel respect voor mens en omgeving het klooster weten om te toveren tot een thans rustige, groene en culturele oase met verrassende concert- en verblijfsmogelijkheden met een bijzondere inslag.

Strenge normen gelukkig gerespecteerd

“De nacht van dinsdag op woensdag iets na half twaalf kwamen Sofie en ik terug thuis van een Klara-opname in café Métropole in Brussel”, pikt Johan de draad van het verhaal op. “Wij gebruikten de inkom langs Poreel. Wat onmiddellijk opviel was dat de noodverlichting brandde. Ik ging kijken naar de verdeelkast van de elektriciteit en zag dat de verliesschakelaar was afgesprongen. Ik merkte niets speciaals op en zette dan ook de schakelaar terug op ‘on’ en alles leek terug normaal. Ik ging naar de keuken om nog wat te eten en Sofie ging via de kapel door naar onze privé-vertrekken. In de kapel nam zij een brandgeur waar en zij kwam mij dat dan ook onmiddellijk melden. Samen gingen we terug en na de deur tussen de kapel en mijn bureau te hebben opengemaakt was er geen twijfel meer. Een zwart rookgordijn maakte langs daar elke doorgang onmogelijk. Heel snel zijn we dan rond het gebouw gelopen om via de buitendeur achteraan het privé gedeelte te kunnen betreden. Daar zagen we een openstaande deur en glasscherven. Meteen wisten we dat er brandstichting mee gemoeid was. Binnen zagen we ook heel veel rook met midden onze living een vuurhaard die uitwees dat de daar aanwezige Chesterfield-zetel in brand stond. Onmiddellijk heb ik een brandblusapparaat weten te bemachtigen en ben ik zelf zo goed als mogelijk de vuurhaard te lijf gegaan. Intussen had Sofie de brandweer verwittigd die vanuit Tollembeek vrij snel ter plaatse was. Die heeft dan de blustaken overgenomen en ook al wat aan het branden was naar buiten getrokken. Gelukkig waren er deze keer geen verkeerd geparkeerde voertuigen die de toegang van de brandweerwagens in de straat belemmerden”.

“Bij dit alles heeft heel zeker de keuze van de materialen waaronder echte massieve eik en de sterk brandvertragende Isofloc-isolatie hun dienst bewezen. De temperatuur moet volgens de brandweerlui heel hoog zijn opgelopen zijn want alle vensters zowel op het niveau van de woonruimte als die van de bovengelegen slaapruimten waren gebarsten. Zelfs het hemelbed van onze dochter bleek niet opgewassen tegen de hitte. Het feit dat ons complex volledig werd ingericht naar de toch wel strikte normen van kracht voor een vergund logiesverstrekkend bedrijf, met inbegrip van de compartimentering van het gebouw, heeft wel gemaakt dat het vuur is beperkt gebleven tot het privé-gedeelte. Ook de buren zijn gelukkig gespaard gebleven. Dat alles neemt evenwel niet weg dat niet alleen de brand maar ook de daaraan gekoppelde bluswerken zoveel schade hebben aangericht dat onze privévertrekken onbewoonbaar werden verklaard. Blijkbaar hadden de dader(s) er ook duidelijk voor gekozen de brand aan te steken onderaan de open galerij naar de slaapvertrekken”.

In nood kent men zijn vrienden

“Een dikke pluim voor de politie en de brandweer”, geeft Johan nog graag mee. “Als men zijn hebben en houden in de vlammen ziet opgaan is vijftien minuten een eeuwigheid maar realistisch gezien konden zij er niet vroeger zijn”.

Eens de brand bedwongen werd vooral Johan aangeraden om testen te laten uitvoeren in het ziekenhuis om te zien of er geen probleem was met het zuurstofgehalte in het bloed. Het gebruik van een natte handdoek voor neus en mond heeft hem allicht daarvan gevrijwaard. Omstreeks 6 u mocht hij terug naar huis en dat werd dan het begin van een day-after waarbij politie, verzekering, parket en deskundigen elk hun deel opeisten. “Een hectische dag werd het waarbij ons slechts een welgemeende schouderklop en hulp van een paar vrienden en directe buren te beurt vielen. Eén daarvan was Werner Godfroid die ons samen met zijn echtgenote Loes ook nog voorzag van de meeste elementaire zaken. Ook met burgemeester Luc Deneyer namen we die dag telefonisch contact op maar de boodschap ‘men zal u terugbellen’ bleek tot nu een losse flodder”. Johan en Sofie nemen de uitdrukking 'twee maten en twee gewichten' dan ook net niet in de mond. “Een brand bij een gezin in de gemeente enige tijd terug voor de verkiezingen leidde onmiddellijk tot een gans arsenaal bijstandsvoorzieningen vanuit het gemeentebestuur. Wij moeten het echter nog steeds stellen met een louter 'men zal u terugbellen'.

Vandalisme troef

“Niettegenstaande dat sommige vooraanstaande plaatselijke beleidsmensen beweren dat Bever een veilig en rustig bestaan leidt maken wij al geruime tijd het voorwerp uit van een ganse reeks escalerende pesterijen en vandalisme”, vult Johan zijn verhaal verder aan. “Zo begon onze nachtmerrie al jaren geleden met geregeld allerlei vernielingen. Merkwaardig is wel de escalatie tijdens de laatste maanden met krassen op onze auto’s, een gesneuvelde voorruit en tot drie keer toe stukgestoken autobanden. Verder kreeg ook onze bio- tuin het erg te verduren. Afgebroken verlichting, afgezaagde bomen en struiken en vooral het besproeien met chemicaliën van de planten en de kruiden die wij dagdagelijks in onze bio-keuken gebruiken. Voor ieder feit werd telkens een klacht neergelegd bij de politie waarbij telkenmale de prominente vraag rees wie nu zoiets doet. Tot op heden nog steeds zonder enig resultaat. Blijkbaar werd er aan die zaken gewild of ongewild niet al te zwaar getild”.

Nazorg

Intussen toog toch al een kuisploeg aangesteld door de verzekering aan het werk om zo goed als mogelijk de kapel en het B&B-gedeelte, dat eveneens niet gespaard bleef van rookschade, terug proper te krijgen. “Zodanig dat we thans zelf aanspraak maken op deze ruimten als leefruimte en als gast leven in onze eigen B&B. Eerstdaags gaat die ploeg ook al onze privé-spullen inpakken en verhuizen naar een gespecialiseerde firma die verder zal instaan voor een grondige reiniging. Feit is dat de talrijke waardevolle boeken het heel erg te verduren kregen”, luidt het nog bij Sofie.

Dienst slachtofferhulp

“Onmiddellijk na het gebeuren heeft men zovele zaken die dienen geregeld te worden en heeft men zoveel adrenaline in de aderen lopen dat men zich heel sterk voelt”, zegt een sterk geëmotioneerde Sofie. “Het aanbod van de politie om in contact te komen met slachtofferhulp leek mij dan ook in eerste instantie niet nodig. Hier ben ik evenwel na de voorbije nacht op teruggekomen. Telkens men de ogen dicht doet wordt men geconfronteerd met beelden en gevoelens die niet zo makkelijk te verwerken zijn. Zo wordt slapen een nachtmerrie en zit ook het onveiligheidsgevoel er dik in. Wat Johan en mezelf dusdanig beangstigt is het escaleren van de situaties waarbij men absoluut niet kan inschatten wanneer en hoe dit gaat eindigen. Uiteraard hebben wij de jongste tijd onze omgeving met argusogen uitgekiend en telkens ons in het achterhoofd de vragen gesteld wat we hebben misdaan en wie de aanzet is om ons zo krapuleus te belagen. Als er brand ontstaat door een menselijke fout weet men hoe de vork in de steel zit. In ons geval zijn we zelfs niet zeker of ons nog niet iets erger te wachten staat. Recent blokletterde een bepaalde geschreven pers nog dat Bever een heus maffiadorp aan het worden is. Wij kunnen er in ieder geval niet mee lachen maar smachten naar handelingen en vooral oplossingen”.

Door het gebeuren dienden afspraken tot en met vrijdag noodgedwongen afgelast te worden maar nu slaagt Rosario er al in al zijn engagementen scrupuleus na te komen. Zo ging het voorziene concert met Tristan Driessens & Robbe Kieckens zaterdagavond gewoon door. Meer nog: de artiesten maakten er niet alleen een benefietavond van zij schonken ook nog en bovenop de opbrengst van de verkoop van hun CD.

Buurt geniet geen al te beste reputatie

Meerdere omwonenden, die evenwel anoniem wensen te blijven uit vrees voor represailles, geven aan dat het centrum van het dorp de jongste tijd geen al te beste reputatie geniet. Er heerst een duidelijk onveiligheidsgevoel gebaseerd op de aanwezigheid van enkele zonderlingen, op allerlei drugverhalen en op feiten van exhibitionisme. Het wild parkeren leidt er eveneens tot allerlei toestanden waarbij de veiligheid van de omwonenden in het gedrang komt. En ook het uitblijven van enige actie vanwege de plaatselijke politiemensen en het gemeentebestuur veroorzaakt flink wat wrevel. Typerend bij dit alles is het feit dat velen de lippen dicht op elkaar wensen te houden en aangeven met de ganse zaak niets te willen maken hebben. “Maar gelukkig is daarbij toch niet iedereen in de buurt ongevoelig voor onze benarde situatie. De toegestoken handen zijn we dan ook heel dankbaar”,