BEVER - Ook veel ongerustheid bij de thuisverplegers van De Zorgcarrousel

BEVER - Ook veel ongerustheid bij de thuisverplegers van De Zorgcarrousel - © Deschuyffeleer

Naast de medische sector zit ook de thuisverpleging door de coronacrisis met de handen in het haar. Ook zij bevinden zich in de vuurlinie en hebben een grote nood aan beschermingsmateriaal. Dat is alvast de noodkreet die Rudy Geuens vanuit de De Zorgcarrousel uit Bever wil meegeven.

Rudi Geuens: “Als thuisverpleegkundigen bezoeken we dagdagelijks plichtbewust onze talrijke behoevende cliënten. Ook in onze middens stijgt het angstgevoel evenredig met het stijgend aantal besmettingen per dag. Je begint te denken zoals bij de tv-uitzending van De Mol: je weet dat er positieven tussen zitten maar je weet niet wie en dat maakt je onrustig en wantrouwig. Ik heb wel de indruk dat we de eerste shock te boven komen en dat de aanvoer van verpleegkundig materiaal stilaan terug op gang komt. Onze vaste leverancier heeft dit vandaag ook bevestigd in een mail. Alleszins een enorme stap in de goeie richting.

Het angsteffect begint ook meer te spelen bij de patiënten zelf. Zo ervaren we dat er vaak wordt afgebeld om reden dat ofwel de familie bepaalde taken overneemt ofwel dat de patiënt zelf beslist om contacten met onze verpleegkundigen te vermijden. Ik heb weet van een zelfstandig bedrijf in de regio die personeelsleden moet bedanken voor hun diensten omdat zij te weinig werk hebben om iedereen aan de slag te houden. Dat is maar één aspect dat er bovenop komt. Wij maken ons ook zorgen over het financiële aspect van de zaak, personeel, leningen, leasings en nog zo’n paar hete hangijzers maken het heel zeker niet makkelijk. De bazooka maatregelen van de overheid geven evenwel op dat vlak wel wat rust.

Bij veel 85-plussers heerst er nog veel onwetendheid. Zij lezen niet of weinig kranten, hebben geen internet en kijken niet heel aandachtig naar de nieuwsmededelingen op tv. Een groot deel begrijpt nog altijd niet goed waarom de kinderen en kleinkinderen plots veel minder of niet meer kunnen komen. In landelijke gemeenten hebben veel mensen geen rechtstreekse buren en zijn ze derhalve al wat gewend aan een eerder afgezonderd leven. De laatste dagen zien ze evenwel veel minder beweging op straat en het ergst van al is dat de dagelijkse structuur wegvalt. Zij verwachten de postbode , de verpleegkundige, de traiteurdienst, de kinesist, de poetsdienst, …. op vaste dagen en uren. De laatste dagen is dat vast ritme verstoord en dat schept angst en twijfel. Ze zien de dodentallen op tv en beginnen vrij te interpreteren. Ik heb er al verschillende horen zeggen dat het precies nog erger is dan tijdens de oorlog. Het vraagt tijd en moeite om dat uit te leggen aan de mensen, zeker als er tekenen van dementie zijn… dan mag je het heel dikwijls uitleggen dat veelvuldig de handen wassen en afstand houden van levensbelang is!

Na de crisis moeten we ons als zorgverleners toch ook kunnen bezinnen en protocollen uitwerken om te voorkomen dat we, zoals nu, in een haast hopeloze situatie komen te staan. Zo zou een basispakket met een aantal essentiële spullen, te vergelijken met eerste hulp koffer, moeten verplicht worden. Ook aan te raden zou zijn dat de overheid zou moeten toestaan dat alle ondernemingen en/of zelfstandigen een financiële buffer zouden opbouwen. Nu wordt alle winst te zwaar belast waardoor we in een situatie terechtkomen die niet meer te overzien is. Sommigen zullen enkele weken tot maanden kunnen overbruggen maar dit is niet voor alle ondernemingen evident.

We kijken uit naar de periode dat alles normaliseert en we onze patiënten toch weer alle aandacht kunnen geven die ze verdienen …en dat we dan samen 'Adios Corona' kunnen zeggen.