BEVER/GALMAARDEN/HERNE – Dringende hulpverlening brandweer blijft op peil

BEVER/GALMAARDEN/HERNE – Dringende hulpverlening brandweer blijft op peil - © Deschuyffeleer

Dat ook de diensten van de hulpverleningszone Vlaams-Brabant West zich hebben dienen aan te passen aan de huidige coronatijden hoeft geen betoog. Zeker de ambulanciers staan steevast in de eerste lijn bij het dringend vervoer van zieke personen, al dan niet getroffen door het coronavirus. Maar ook de brandweermensen worden bij allerlei andere interventies geconfronteerd met onvoorspelbare contacten met burgers. Het gevaar voor het oplopen van de besmetting loert dan ook voor ieder van hen steeds om de hoek.

Bevernaar Bruno Cornelis is kapitein en postverantwoordelijke van de brandweerpost in Tollembeek in de hulpverleningszone Vlaams-Brabant West. Hij is dan ook de aangewezen persoon om uit de doeken te doen hoe bij de hulpdiensten dezer dagen omgegaan wordt met het gevaar voor een coronabesmetting zowel in de schoot van zijn korps zelf als bij de burgers waarmee zij beroepshalve in contact komen.

Bijzondere maatregelen

“In het kader van onze dagelijkse taken zijn onze medewerkers al verschillende keren moeten tussenkomen bij effectieve coronabesmettingen. We maken daarbij een onderscheid in enerzijds een 'bevestigde/vermoeden van Covid-19' en een 'niet Covid-19'. Soms komen we aan op wat op het eerste zicht een 'niet Covid-19'-rit is en blijkt het gaandeweg, en heel zelden ook zelfs maar achteraf, toch om een 'covid-19-rit te gaan. Dit zijn uiteraard wel vervelende ritten omdat je dan te weinig beschermd aankomt op de interventie en de kans op besmetting dan ook veel groter is. Bovendien is het zo dat de personen thuis alsnog niet getest worden.

Alhoewel de omstandigheden compleet anders zijn is het aantal uitrukken voor het overbrengen van personen naar het ziekenhuis op nagenoeg hetzelfde peil gebleven ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Er zijn nu wel minder verkeersongevallen en arbeidsongevallen. Bovendien blijken veel mensen thans bang te zijn om naar een ziekenhuis vervoerd te moeten worden. Zij stellen dan ook dringende zaken uit. Nochtans is dit eigenlijk niet nodig en het is zelfs gevaarlijk. De ziekenhuizen blijven er immers op voorzien ook alle andere spoedgevallen dan corona aan te kunnen. En bij aankomst wordt er meteen ook een grondige triage gemaakt. Er is een volledige scheiding tussen de spoedgevallen en de Covid-opvang. Alle ziekenhuizen die we aandoen zijn overigens zeer goed voorbereid en handelen op een heel professionele manier. Er zijn kleine verschillen in opvang en procedures maar meestal loopt het vrij gelijk. Er is een groot wederzijds respect en dat voel je nu heel goed.

Bij elke 'niet Covid- 19'-rit met de ziekenwagen dragen de ambulanciers mondmaskers en wordt er ook onmiddellijk een chirurgisch masker bij de patiënt aangedaan. Indien noodzakelijk dat er iemand van de familie of van de vrienden in de buurt van het slachtoffer of de ambulanciers komt, krijgt ook die persoon een chirurgisch mondmasker op. Bij elke 'vermoedelijke/bevestigde Covid 19'-rit gaan de ambulanciers in 'full' PBM. Dit wil zeggen dat ze zich uitrusten met een extra overall met kap, overtrekken voor de laarzen, twee paar handschoenen, een FFP3 masker, een veiligheidsbril en een gezichtsbeschermer. Bij de ziekenwagen dan weer is er een opdeling in een besmette zone voor de sanitaire cel en in een niet besmet deel voor de bestuurderscabine. Dit vraagt dan ook extra aandacht en oplettendheid tijdens de interventies. Interventie en uitgebreid ontsmetten nemen makkelijk zo’n 2u30 in beslag.

Voldoend beschermingsmateriaal

Eigenlijk hebben we al van bij de aanvang van de crisis kunnen beschikken over voldoend beschermingsmateriaal. Onze zone is op gebied van logistiek vrij goed georganiseerd. De mensen die ons logistiek centrum leiden en bemannen verdienen zeker een pluim. Er wordt ook kort op de bal gespeeld en proactief gezocht naar oplossingen. Zo zagen we dat de wegwerpoveralls die we gebruikten begonnen te slinken en er werd dan ook heel snel overgegaan op wasbare overalls. De mondmaskers die we bij Covid-19 gebruiken zijn FFP3 maskers. Die zijn momenteel zeldzaam en moeilijk te verkrijgen, ook voor ons. Er is dan gezocht naar firma’s die onze huidige maskers tot vijf keer toe kunnen ontsmetten en aan een kwaliteitscontrole onderwerpen. En die firma is dan ook gevonden.

Geen opsplitsing mogelijk

Bij uitrukken van de brandweer zijn onze interventiesystemen gebaseerd op de personeelsbezetting. Elk lid in een voertuig heeft zijn specifieke taak. Het is moeilijk om dit te splitsen over meerdere voertuigen. Dat zou de interventie bemoeilijken. Gezien social distancing in de voertuigen niet mogelijk is trachten we dit maximaal te compenseren door elke inzittende een beschermingsmasker te laten dragen. Dit zijn zelfgemaakte wasbare mondmaskers. Dit alles vraagt wat discipline maar iedereen doet dat hier voortreffelijk.

Bij interventies moeten wij bij onze aankomst uiteraard het voorbeeld geven en tonen dat wij van de mensen waarbij we tussenkomen, ook al zijn ze in nood, verwachten dat ook zij de geldende Covid-19 regels naleven. Daarnaast moeten wij ook steeds het persoonlijk leed van de betrokkenen opvangen. Aan onze kant mag zeker ook de psychologische belasting van onze manschappen niet onderschat worden. Je hebt uiteraard de interventie op zich. Maar ondanks de goede persoonlijke bescherming bestaat er ook steeds een kans op besmetting. Die kan dan naar huis meegenomen worden en je gezin infecteren. Gelukkig heeft onze zone hier ook zeker oren naar. We kunnen met onze bekommernissen steeds terecht bij professionele hulp mocht dit nodig zijn.

Voor gewone brandweerinterventies gebruiken we enkel extra mondmaskers. Voor bijstand aan een ziekenwagen bij een Covid-19 interventie gaan ook onze brandweermensen in full PBM’s (Persoonlijke BeschermingsMiddelen), net als het ziekenwagenpersoneel. Mochten we toch met onze gewone interventiepakken in contact komen met een Covid-patiënt kunnen we die steeds laten ontsmetten. Het dragen van extra beschermingsmiddelen stelt ons voor geen al te grote problemen. We zijn hierop voldoende getraind. In onze ‘normale’ werking worden we immers ook regelmatig geconfronteerd met gevaarlijke of infectueuze stoffen. Elke basis autopomp is zo ook uitgerust met een set voor inzet gevaarlijke stoffen. Nagenoeg 90% van de interventies met gevaarlijke stoffen kunnen met die set beperkt of opgelost worden. Verder kunnen we ook nog een beroep doen op een gespecialiseerd team van gaspakdragers. Dat is een specialisatie binnen de brandweer.

Momenteel kunnen wij wel geen groepsoefeningen meer opzetten en ook de opleidingen in ons provinciaal trainingscentrum (PIVO) zijn tijdelijk opgeschort. We vragen wel aan de manschappen die wacht hebben dagelijks met al het brandweermaterieel bezig te blijven. De vergaderingen tussen leidinggevenden en de algemene vergaderingen gebeuren via videoconference.

Een 'bij-job'

Momenteel telt onze brandweerpost 30 vrijwilligers, waarvan 3 louter ambulancier en 1 spoedverpleegkundige. Dit betekent dat wij allemaal een voltijdse job hebben en de functie van vrijwilliger bij de brandweer er als een uit de hand gelopen hobby bijdoen. De term 'vrijwilliger' is eigenlijk voorbijgestreefd, 'bij-job' is hier beter op z’n plaats. We zijn nog niet voltallig. Voor onze vrijwilligerspost wordt er een personeelsbestand voorzien van om en bij de 50 vrijwilligers, waarvan een 15-tal onderofficieren. In principe werven we om de twee jaar nieuwe vrijwilligers aan. Die aanwerving stond dit voorjaar ingepland. De eerste infosessies werden trouwens al gehouden. Toen brak evenwel de coronacrisis uit waardoor de aanwervingscampagne diende te worden stopgezet. Als alles goed gaat hernemen we dit in het najaar, zodat de aanwervingen tegen einde van het jaar rond zijn en dat de opleidingen begin 2021 kunnen starten. Ik verwijs hiervoor zeker ook naar de websites www.vlaamsbrabantwest.be/jobs en www.ikwordbrandweer.be

Gelukkig ervaren we op dit ogenblik niet meer zieken als anders. Fingers crossed dat dit zo mag blijven. We zijn wel zeer aandachtig en luisteren goed naar de signalen van ons lichaam. Medewerkers die zich iets minder in hun sas voelen worden tijdelijk niet meer ingepland om wachten te doen en zijn, de tijd die nodig is, ook niet meer beschikbaar om opgeroepen te worden.

Wel is het zo dat we momenteel meer beschikbare collega's overdag hebben. Dat komt door onder meer de technische werkloosheid van sommige medewerkers.

Eén grote familie

Zelf hebben we nog geen solidariteitsacties ondernomen naar andere hulpdiensten toe. We hebben wel een witte vlag aan onze vlaggenmast hangen. Dit neemt echter niet weg dat we allen van elkaar weten dat we er voor elkaar zijn. Tijdens onze interventies komen we zowel met hulpverleners in de rusthuizen als op de spoedafdelingen in contact. Dan wordt er wel met elkaar gesproken en worden er ervaringen uitgewisseld. De hulpverlening is meer dan ooit één grote familie. Wel is het ook zo dat we veel steunbetuiging, handgeklap en opgestoken duimen krijgen. Het is dan ook bijzonder leuk te zien dat de mensen onze inzet weten te waarderen”.