GERAARDSBERGEN - Armand Matthijs de verliezer van voetwegenproces, moet bijna tweeduizend euro van de gerechtskosten betalen

In mei ’15 plantte een actiegroep een bordje aan de ‘Moerbeekse Marktweg’. Een uur later was het bord al weg…

Begin 2013 startte Armand Matthijs een vordering bij het vredegerecht om zeven geblokkeerde en ingepikte voetwegen (Overboelare, stadscentrum, Zarlardinge, Atembeke, Onkerzele, Ophasselt, Nieuwenhove) weer open te krijgen. Bijna acht jaar later is er eindelijk een slotuitspraak en moet de stad 4.741 euro betalen aan de inpikkers van voetweg 43 (stad) en moet Armand Matthijs 1866 euro betalen aan de stad voor het gedeeltelijk verlies van het proces.

“Natuurlijk ben ik verrast en ontgoocheld. Want ik moet een belangrijk bedrag ophoesten voor mijn jarenlange inzet voor een veilig en verbindend netwerk voor rollers, stappers en trappers, “ stelt Armand.

Moet je dan betalen aan de inpikkers of dieven van openbaar domein?

Armand: “Inderdaad, de buurtwegenwet van 1841 en het recent decreet gemeentewegen 2019 voorziet dat gemeenten een fijnmazig netwerk van wegen moeten uitbouwen voor niet-gemotoriseerd verkeer.

Mijn aandacht voor de zaak dateert al van begin deze eeuw. Als journalist stelde ik toen vast dat het stadsbestuur, met burgemeester De Padt, gewoon een verzoek van provinciegouverneur Balthazar negeerde om de voetweg 43 tussen Pachterstraat en Vierwindenstraat terug open te maken. Na druk van de omgeving vorderde de stad, einde 2006, wel de heropening van de weg. De weg werd opgemeten en toen liet men de zaak bij het vredegerecht weer aanslepen. Erger nog, in 2013 keerde de stad zijn kar en stelde dat de voetweg verjaard was…De getuigenissen van gebruikers werden weg gelachen in de rechtszaal. De aangelanden deden er, met steun van de stad, alles aan om alle sporen ven een voetweg uit te wissen en kregen nu gelijk. En gratis een stuk (bouw)grond er bovenop.”

Waarom dan naar het vredegerecht stappen?

Armand. “Intussen was ik als sporter en wandelaar, er wel achter gekomen dat meer voetwegen waren ingepikt en mensen maar ‘op straat moesten stappen en fietsen’. Daarom startte ik zelf een vordering bij het vredegerecht rond zeven belemmerde voetwegen , waaronder de genoemde voetweg 43 of ‘Moerbeekse marktweg’. Zonder advocaat, stond ik dan in het vredegerecht tegenover twee advocaten van de stad en een paar advocaten van aangelanden van voetweg 43. Na de klassieke vertragingstrukken van de juristen (zoeken van getuigenissen, opmetingen van de wegen, plaats bezoeken, vervangen van overleden partijen…) kwam er uiteindelijk een uitspraak. Drie en een half van voetwegen konden gered worden. “

Eerder kon Armand een voetweg laten herstellen of heropenen in Brakel en twee in Geraardsbergen (Onkzerzele en Waarbeke).

De stad stelt toch dat ze ijvert voor een trage wegennetwerk!

Armand: “Was dat maar waar. Voor de rechtbank deden ze er alles aan om deze verbindingswegen tussen dorpen te laten verloren gaan en door te geven aan’ vrienden’. Mensen uit de leiding van de stadadministratie, (gewezen) schepen en leiders van adviesraden lieten zich niet onbetuigd en deden ook mee aan de diefstal van openbaar domein. Inpikken van voetwegen is hier een vorm van ‘politiek dienstbetoon’. Ook de mogelijke gemeentelijke administratieve sancties werken hier niet, want men opteert ‘eerst voor overleg met de overtreder…

Met Rebus vzw tekenden we, vanaf 2018, een voorstel uit om te komen tot autoloze en natuurvriendelijke verbindingen, op bestaande voetwegentracés, tussen en rond het stadscentrum en de vijftien deelgemeenten. Na overleg in werkgroepen werkten de stadsadministratie en belangengroepen het voorstel bij. Zij verminkten de mogelijke verbindingen en zo kwamen we tot een netwerk dat geen aaneensluitend netwerk meer is. Toch keurde de gemeenteraad , op onthoudingen van raadsleden De Gent en Bourlau na, het plan goed. Ook het fietsplan werd recent goedgekeurd zonder dat er een plan is uitgetekend. Wie heeft hier echt oog voor veilige verbindingswegen en de toepassing van de wet?

Erger nog, de helft van alle trage wegen (zowat 400) blijven ingepikt en de inpikkers of dieven ervan betalen geen enkele ‘welvoeglijkheidsvergoeding’ om volledig eigenaar te worden van de voetweg (stukjes land- en zelfs bouwgrond). Er is niet alleen dienstbetoon maar een georganiseerde diefstal.”

Komt dat nog ooit goed?

Armand: “Het komt alleen maar goed als het stadsbestuur het inpikken van openbaar domein zelf stopt. En dit meteen doet stoppen door aangelanden van de kleine wegen. En de diefstal omdraait naar een autovrij en verbindend netwerk voor stappers, rollers en trappers. Dat is goed en erg klimaatvriendelijk voor iedereen die zich op eigen kracht wil of moet verplaatsen in alle richtingen. Zo herstellen we ook de onderlinge contacten op weg naar school, het werk, het plaatselijk ontmoetingscentrum, het natuurreservaat, de producent van voeding… Bezoekers worden zo uitgenodigd om hier meer en langer te genieten van veilige, rustgevende verplaatsingen in de natuur en bij verschillende spel- en sportmogelijkheden.”

Of de stad wil stoppen met haar onwettelijke aanpak zal snel duidelijk worden. Dan betaalt ze Armand de gerechtskosten gewoon terug.

Deugddoend is intussen dat heel wat solidaire sympathisanten Armand willen steunen bij deze diefstal. “Samen met hen wil ik me verder inzetten voor een wettelijk en veilig verbindingsnetwerk. Met onze zware gezondheids- en natuurcrisis is het nog duidelijker geworden dat we bestuurders nodig hebben die werk maken voor een gezonde, veilige en rechtvaardige toekomst voor iedereen, “ Steun jij Armand ook????