TERNAT - De Brug bezoekt ereperk soldaten Groote Oorlog
Het is dit jaar een eeuw geleden dat het Duitse keizerlijke leger België binnenviel. Op 4 augustus, de dag van de invasie, werden de klokken van de Ternatse kerken al geluid om dit te herdenken.
Deze week bezocht ook de derde kleuterklas van De Brug het ereperk van de oudstrijders van 14-18 en 40-45 op de begraafplaats van Ternat. De kleutertjes plaatsten in plaats van klaprozen plastieken bekertjes met zwart hart, vredesstokjes, en gekleurde keien. Kleuter Niels bracht hulde aan zijn voorouder Henri Van Lierde (foto Francis Coppin). Kleinzoon Hubert Van Humbeeck vertelt het verhaal van grootvader Henri.
"Mijn grootvader was een soldaat in de Grote Oorlog, Zijn verhaal eindigde niet heldhaftig .in de loopgraven aan de IJzer, maar al snel na de Duitse inval in de buurt van Namen. Daar werd hij tijdens de terugtocht, krijgsgevangen gemaakt en naar Duitsland afgevoerd, Hij zou er de volgende vijf jaar dwangarbeid verrichten op een grote boerderij in de buurt van Hannover. Dat het zo liep was wellicht een geluk bij een ongeluk. De loopgraven had hij misschien niet overleefd en de levensomstandigheden op zo'n boerderij waren hoe dan óok beter dan in een normaal gevangenenkamp. Maar het bleef werk in gevangenschap onder de strenge bewaking van soldaten met de bajonet óp het geweer.
Mijn grootvader was in 1914 al een prille dertiger. Hij was zelfs nog een loteling. Hij liet bij de mobilisatie thuis een hoogzwangere vrouw achter en hij was al de vader van een kleuter. Hij zou zijn tweede zoontje pas zien toen bet kind al vijf jaar was, De gevangenen konden na 11 november 1918 niet meteen naar huis. Niemand vertelde hen dat er een wapenstilstand was getekend en de Duitse boeren wilden hun goedkope werkkracht ook niet meteen kwijt. Toen de bewaking geleidelijk slapper werd, stapte mijn grootvader gewoon op en ging naar huis.
Een foto die hij in een omslag met poststempel Hannover naar mijn grootmoeder steurde, toont een forse man met een snor die zelfverzekerd in de lens kijkt: de mensen thuis, moesten zich niet te veel zorgen maken, ze hadden het al moeilijk genoeg. Zijn eigen kinderen wlsten weinig van zijn jaren in Duitsland. Pas veertig jaar later vertelde hij van zijn ervaringen aan zijn kleinzoontje, aan mij. Hij was in die verhalen altijd de slimme Uylenspiegel die de bewakers een neus zette.vaak op gevaar van zijn eigen leven. Het drong pas jaren later door hoeveel ellende er in die verhalen verborgen zat. Door alle verbale bravoure schemerden jaren van angst, honger en onzekerheid."
