GERAARDSBERGEN - Gewezen leraar Erick Dupont is niet meer

Erick Dupont. Ingezonden foto

Erick Dupont(85), gewezen leraar in het Sint-Jozefsinstituut en ook permanent diaken in de parochies is op zondag 14 februari thuis overleden. Hij werd in 1936 geboren in Steenhuize en ontving de wijding tot diaken in 1984 in Gent. Hij was gehuwd met Cecile Vandamme die hem drie kinderen schonk. "We hadden het geluk Erick en zijn gezin beter te kennen. Om van gedachten te wisselen moesten we, sinds de doorbraak van Corona, onze contacten beperken tot e-mails. Erick was een edel mens. Aan Cecile en hun kinderen bieden we onze christelijke deelneming aan", zegt Albert Schrever.

Erick Dupont werd op 15 juni 1936 in Steenhuize geboren maar in 1946 verhuisde het rijkswachtersgezin naar Sint-Lievens-Esse waar hij lager onderwijs volgde. De Grieks-Latijnse humaniora volgde hij in het Sint-Catharinacollege in Geraardsbergen en haalde er zijn einddiploma in 1955. Onder zijn klasgenoten merken we verscheidene latere "bekende Geraardsbergenaars": Pol De Bou (optieker), Herman De Geeter (muziekleraar aan de Academie en organist in de hoofdkerk), André Gryspeirt (uitbater van een van de eerste Geraardsbergse grootwarenhuizen) en twee gedreven germanisten: Marc Gaublomme en Jan de Pontseele (+). Na de klassieke humaniora volgde hij de opleiding tot regent en werd hij leraar Frans en Geschiedenis in het Sint-Jozefsinstituut in de Oudenbergstad.

In het "Tijdschrift van de Koninklijke Oud-Leerlingenbond van het St-Jozefsinstituut" verscheen in 2012 een artikel waarin een naamloze oud-leerling uitvoerig aandacht schonk aan zijn oud-leraar, "een lange rijzige man met een al wat grijzende baard".

Op de eerste schooldag 1980 maakte de jongen uit Sint-Lievens-Esse op een eerder ongewone manier kennis met zijn toekomstige humanioraleraar. Wegens de grote spanning tijdens de misviering werd hij onwel en een aandachtige leraar die dat merkte haalde hem uit de drukte en ging met hem naar buiten. De leraar met de grijzende baard liet zijn toekomstige leerling niet alleen aan zijn lot over. Het kwam tot een gesprek waarin duidelijk werd dat de leraar in dezelfde gemeente woonde als zijn leerling. Het ijs was gebroken en de bewondering van de leerling voor zijn toekomstige leraar zou evolueren tot een toenemende waardering en een blijvende vriendschap.

"Zijn liefde voor de Franse taal bracht hij op een onnavolgbare wijze over op zijn leerlingen. Vooral door zijn humor en zijn excentrieke manier van lesgeven was de Franse les meer dan alleen maar een taal leren. Hij wees ons ook op de schoonheid van die taal. Wellicht had ik mij, zonder die gedrevenheid van Erick, de Franse taal nooit helemaal eigen gemaakt."Na meer dan dertig jaar herinnert de oud-leerling zich zijn toenmalige leraar ook nog als een sociaal bewogen, diepchristelijk man: "Zo herinner ik mij zijn jaarlijkse geldinzameling voor een aalmoezenier in de Brugse gevangenis. Erick kon met vuur en vlam spreken over de werken die de aalmoezenier daar verrichtte bij die gevangenen. Erick maakte door zijn sociale bewogenheid en zijn welbespraaktheid het sociale in mij wakker. Ik organiseerde op de duur zelf een kleine inzameling in het café van mijn ouders. Met evenveel vuur en vlam verdedigde ik de aalmoezenier en zijn gevangenen bij de caféklanten. Ik was dan ook geweldig trots om ieder jaar een mooie som geld aan Erick te overhandigen voor de goede werken van die brave man in Brugge" aldus nog de naamloze oud-leerling.

Toen hij met pensioen was onderhield Erick ook een blijvende band met zijn school en zijn oud-leerlingen: "Zo vertelde hij dat hij graag naar 't stad ging in de hoop daar een oud-leerling tegen het lijf te lopen. Om dan te kunnen vragen hoe het gaat en wat er van die oud-leerling is geworden. Zijn hart ligt nog steeds bij de mensen van 't Karmelieten. De blik in zijn ogen verraadt hoe graag hij les heeft gegeven en hoezeer hij met het welzijn van zijn studenten meeleeft. Op zo een moment besef je wat een mooi mens hij wel is."

Erick was niet alleen gefascineerd voor het Frans en de Franse cultuur, hij hield ook van muziek en speelde zelf regelmatig viool. Heel vaak was hij ook de gedreven dirigent van diverse zangkoren. Hij was ook een liefdevolle huisvader voor zijn drie kinderen en droeg bijzonder zorg voor zijn echtgenote Cecile die de jongste jaren gezondheidsproblemen kende.

"Onze persoonlijke ervaringen komen overeen met die van zijn oud-leerling. Erick was een gedreven leraar, niet alleen in de school maar ook daarbuiten. Hij had de roeping "de blijde boodschap" te verkondigen. Vandaar dat hij regelmatig werd uitgenodigd om spreekbeurten te gaan houden over diverse onderwerpen. Ik herinner me dat hij op een avond ging praten over de taal in al haar aspecten als het mooiste communicatiemiddel. Van het begin tot het einde was ik gefascineerd door zijn talent!", aldus Albert Schrever.

"Toen ik eind vorig jaar aan Erick liet weten dat zijn oud-leerling Jacques De Ro was overleden herinnerde hij zich levendig in welke klas en op welke bank hij de aan de toekomstige historicus bijna een halve eeuw geleden les had gegeven.

Voor de Corona kwam hij vaak bij ons op bezoek en beleefden we mooie, zeer mooi uren. Erick, ook wij zullen je missen",besluit Albert Schrever.