Uitvaart Johan Vergels oud-burgemeester van DILBEEK
Vandaag vond in de H. Dominiek Saviokerk te Dilbeek de uitvaartdienst plaats van oud-burgemeester Philip Vergels, die op 3 april overleed op 93-jarige leeftijd.
Het was een mooie, serene viering waar de talrijke aanwezigen samen met de familie dankbaar terugblikten op een leven ten dienste van zijn familie en de Dilbeekse gemeenschap.
Philip Vergels was een veelzijdig en getalenteerd man, een warme, joviale persoonlijkheid, een fijne echtgenoot, vader en grootvader, een befaamd advocaat.
Een belangrijk deel van zijn leven was ook gewijd aan de politiek.
“In de politiek maak je geen vrienden.”, je hoort het vaak zeggen. Welnu er zijn uitzonderingen. Door hun jarenlange samenwerking werd een sterke vriendschapsband gesmeed tussen Jan De Craen en Philip Vergels. Oud-Burgemeester Jan de Craen en oud-schepen Jan Margot belichtten in het volgende getuigenis enkele aspecten van Philip’s inzet voor onze Dilbeekse gemeenschap.
Philip Vergels werd in 1967 vrij onverwacht burgemeester van Dilbeek, in het spoor van Georges Mot en van zijn vader Herman Vergels, die beiden voormannen waren van de Christelijke Sociale Beweging. De zestiger jaren waren een tijd van grote veranderingen in onze samenleving: studenten kwamen op straat, burgers vroegen om meer inspraak en participatie, de gemeentebesturen kregen een pak meer verantwoordelijkheden.
Het was de grote verdienste van de toen 34-jarige Philip Vergels dat hij in de 15 jaar van zijn burgemeesterschap, de deuren van het gemeentehuis wijd openzette voor deze nieuwe tendensen.
Gedurende die 15 jaar werd de gemeente Dilbeek geen meeloper maar een koploper, een echte voortrekker van deze vernieuwing. Op enkele jaren tijd kwamen er onder impuls van het gemeentebestuur en van de verenigingen sterke adviesraden tot stand, die over de partijgrenzen en het eigenbelang heen, samen met de bevoegde Schepenen, op zoek gingen naar wat goed was voor Dilbeek. Tientallen verenigingen sloten zich aan bij die adviesraden en konden op die manier mee hun stempel drukken op het beleid. Die inspraak en participatie zorgden niet alleen voor ideeën of vage plannen maar wel voor concrete realisaties.
Een paar voorbeelden uit verschillende sectoren maken dit duidelijk:
- de oprichting van een Muziekacademie en een Gemeentelijke Openbare Bibliotheek
- de realisatie van Breugheldal
- de aanleg van wandelpaden, sport- en tennisvelden
- de bouw van ons gemeentelijk zwembad Dilkom
- de bouw van jeugdlokalen voor alle Dilbeekse jeugdverenigingen
- en... Kadille 1973! Met honderden jongeren uit alle jeugdbewegingen, samen op kamp in Leopoldsburg en dat met de volle ondersteuning van alle gemeentediensten.
Kortom, Dilbeek was niet enkel mee met zijn tijd maar het liep voorop!
De planning en de bouw van Westrand waren de kroon op het werk, een Cultureel Centrum -of beter nog, een Ontmoetingscentrum - dat twee belangrijke doelstellingen samenbracht:
- De verenigingen en het gemeenschapsleven letterlijk en figuurlijk ruimte geven.
- Meteen ook duidelijk maken dat Dilbeek zijn Nederlandstalig karakter wou bewaren, uiteraard in volle respect voor andere talen, volkeren en culturen.
Het was de grote verdienste van Philip Vergels dat hij als burgemeester van meet af aan in Westrand geloofde en de moed opbracht om met ons gemeentebestuur de tekst waar te maken die in het eerste beton werd gegoten:
"Het is een opgave voor elke inwoner van de westrand dit centrum te maken tot een ware plaats van ontmoeting."
Wanneer dan in 1976 de gemeentelijke fusies tot stand kwamen en het aantal inwoners van Dilbeek ongeveer verdubbelde tot 38.000, bleek ook hoe belangrijk de voorafgaande jaren waren. Heel wat mensen van de nieuwe fusiegemeente Dilbeek gingen deel uitmaken van die Raden en vele inwoners werden trouwe gebruikers van de knappe infrastructuur van Westrand.
Gedurende 15 jaar bleef Philip Vergels een burgervader met gezag en stijl maar ook na zijn burgemeestersjaren toonde hij als voorzitter van het OCMW-Dilbeek zijn sterke, sociale bewogenheid, zoals zijn vader Herman Vergels het hem had voorgeleefd.
Toen Philip op hogere leeftijd de politieke scene had verlaten en samen met zijn lieve vrouw Nadine eindelijk wat meer tijd kreeg voor alles wat hun lief was, - concerten, musea, reizen,- sloeg het noodlot hard toe. De plotse beroerte van Nadine doorkruiste brutaal het leven van het hele gezin.
De mens wikt, God beschikt. Philip bleef samen met kinderen en kleinkinderen, ons "moeke" zoals hij haar noemde, met veel liefde omringen maar het verdriet was haast te groot om te kunnen verwerken.
In de intieme kring van vrienden bleef hij alert het reilen en zeilen van zijn geliefde gemeente Dilbeek volgen. Het deed hem telkens weer deugd wanneer zijn vrienden hem kwamen ophalen voor een wandeling of een etentje. Voor hem was het een kostbare troost in moeilijke dagen, voor ons een vreugde om hem als "wijze burgervader" te horen vertellen over vroegere tijden of om zijn mening te vragen over één of ander gebeuren.
We zullen hem missen, Philip, met zijn klare, duidelijke stem, zijn uitgesproken mening, zijn spontaan enthousiasme voor al wat mooi en goed is, zijn inzet voor Dilbeek, zijn hechte vriendschap.
Vaarwel goede vriend!
