SINT-PIETERS-LEEUW - Els en Andre van D+A planning zijn een gouden koppel
Het gemeenschappelijk verhaal van Els en Andre start in de vakantieperiode van 1968 (Els was 19, Andre 21) tijdens een bouwkamp van Bouworde Vlaanderen in Oostenrijk waar ze samen in een groep van vrijwillige jongeren werkten aan de bouw van een ontmoetingscentrum voor kansarmen in de buitenwijken van de stad Linz. Els als 'kookmoeder', Andre als 'bouwvakker'. Tijdens het kamp had Els niet echt een oogje op Andre want toen Andre een foto wilde nemen, stak ze haar tong uit. De vonk sloeg pas over bij de uitwisseling van de foto's na het bouwkamp.
Els groeide op in een warm nest van 6 kinderen in Anderlecht, haar vader was douaneambtenaar op de dienst accijnzen, haar moeder huisvrouw. Els werkte als kinderverzorgster in de kraamafdeling van het Sint-Pietershospitaal in Brussel. Later werkte ze in een aantal kinderdagverblijven van de Vlaamse Gemeenschap in Brussel.
Andre komt uit een landbouwersgezin van 11 kinderen op de kasteelhoeve Zellickhof in Rattendaal.
Els en Andre waren in hun jeugd actief in de jeugdbeweging. Els in de Patro (de Chiro van het - Brusselse Gewest) en Andre eerst in de Chiro van Negenmanneken, later bi] de Landelijke Ruiters van LRV (Landelijke Rijvereniging) in Vlezenbeek. Als jongste ruiter (ik vermoed rond mijn 12e) in de ruiterclub LRV Vlezenbeek mocht hij mee naar de toen legendarische Sint Guidoprocessie in Anderlecht. Bij de terugtocht moesten natuurlijk alle cafeetjes aangedaan warden, en dat waren er toen nog heel veel. Gelukkig rook zijn paard de stal want Andre viel volledig uitgeteld van zijn paard toen hij thuiskwam. Andre kwam Els ook meermaals te paard ophalen in Anderlecht op de vrijerstoer.
Andre studeerde nog als Stedenbouwkundige-Landschapsarchitect toen hij in 1970 trouwde met Els. Hij vestigde zich na zijn studies onmiddellijk als zelfstandige ontwerper en werkte voornamelijk voor de gemeentebesturen en de sociale bouwmaatschappijen in de Zennevallei.
Dan volgden enkele jaren waarin we hard werkten en met de tent op reis trokken, meestal door Frankrijk. In 1975 werd het tijd voor kinderen en werd Annelies geboren. We woonden toen in een klein appartement in de Brusselbaan met 1 slaapkamer en een keuken die ook dienst moest doen als badkamer. Het appartement moest verwarmd warden met een kolenkachel. De WC stond in een kotje op het terras, garantie om in de winterperiode heel snel terug binnen te zijn.
We kochten een bouwperceel in de Kasteelstraat en startten met een bouwproject, waar Andre nu nog woont. In 1979 vervoegt Mark het gezin. Als die de pampers ontgroeid was, hebben we met het gezinnetje vele vakanties in de bergen en aan het strand doorgebracht. Andre focuste zich in die tijd op de uitbouw van zijn Studiebureau, terwijl Els, toen nag werkzaam als kinderverzorgster, zich op de kinderen focuste. Ze was een heel warme, lieve, open-minded mama bij wie Annelies en Mark altijd terecht konden.
Sinds 1971 werkte Andre als zelfstandige en stichtte hij in 1978 de vennootschap D+A (De Gryse + Adams). Het studiebureau vestigde zich eerst in de benedenverdieping van de woning, later op de kasteelhoeve maar door de groei van het bedrijf en het niet tijdig verkrijgen van een (ver)bouwvergunning moest het studiebureau verhuizen naar Halle.
In deze groei speelde Els een heel belangrijke rol. Door de groei van het bedriJf en te werken voor de overheid die vroeger heel slechte betalers waren, raakte het bedrijf in flnanclele moeilijkheden. Andre heeft toen de beste aanwerving gedaan die hij ooit gedaan heeft. Els werd in dienst genomen als debiteurenbeheerder. Het was Els haar geliefkoosde job om de klanten met achterstallige betalingen te bellen. Alie vroegere ontvangers van de gemeenten herkenden de stem van een strenge maar rechtvaardige dame die ervoor zorgde dat D+A kon groeien met eigen middelen. Na hun studies zijn Annelies en Mark ook bij D+A komen werken.
In 2004 trouwt Annelies met Sven en ze krijgen 2 kinderen Lennert (2005) en Xiebe (2009). Els gaat vanaf de geboorte van Lennert deeltijds werken en vindt het heerlijk om twee dagen per week op hem te passen. Ze spelen en knutselen er op los.
2009 was tegelijk een buitengewoon jaar, met de geboorte van kleinzoon Xiebe en het einde van het bouwproject van de restauratie van de ouderlijke boerderij. 2009 was tegelijk ook het jaar waar na een zoektocht van bijna twee jaar bij Els de diagnose van de ziekte van Alzheimer werd vastgesteld onder de vorm van jongdementie. Zij was toen 60 en we hadden nog zoveel plannen met ons pensioen in het vooruitzicht.
Het was een moeilijk proces van aanvaarding en van verwerking. Toch heeft het ons als koppel en als mens nog veel dichter bij elkaar gebracht en hebben wij nog zeer mooie tijden samen gehad. We gingen veel wandelen want de natuur bracht haar tot rust en we konden zelf nog een aantal grotere reizen maken.
Els kon genieten van het !even, van de natuur en van de cultuur. Dat vertaalde zich ook door haar werk aan de kunstacademie waar ze in de afdeling keramiek zeer kunstvolle werken maakte. Vooral haar creaties van de 'rare mannekes' en zeker het beeld 'de schreeuw', een van haar laatste werken, zullen bijblijven.
We hebben dan ook nog enkele heel mooie wereldreizen gemaakt. Peru, Mexico, Jordanie, lndonesle. Daarnaast maakten we ook nog zolang mogelijk verschillende reizen met de kinderen en kleinkinderen naar enkele Griekse eilanden en zelfs nog de Dominicaanse republiek.
Andre heeft Els zo lang mogelijk, tot nu bijna 7 jaar geleden, zelf thuis verzorgd en toen die verzorging thuis niet meer lukte en Andre er bijna doorzat, is Els in het woonzorgcentrum Zilverlinde opgenomen waar zij uitstekend verzorgd wordt. Andre gaat haar iedere dag eten geven bij het middag en avondeten.
Op 5 december 2020, net in de week dat in Zilverlinde in lock-down ging door een zware corona-uitbraak, waren Els en Andre SO jaar getrouwd. Wat eerst een uitgebreid familiefeest moest worden werd een gezellig intiem onderonsje op de kamer van Els dat opgevrolijkt werd met een digitaal feestje met kinderen en kleinkinderen waarbij vooral het prachtig exclusief digitaal pianoconcert van de kleinkinderen bijzonder zal bijblijven.
Zo blijven we innig met elkaar verbonden en delen we na 50 jaar nog altijd samen lief en leed.
