Een nieuwe Lewe De klokken van Sint-Pieters-LEEUW

Ooit waren klokken een informatiebron voor mensen in de gemeente. Ze vertelden niet alleen het uur, maar bijvoorbeeld ook wanneer iemand was overleden. Met de keuze van de klok die luidde, wist de brave burger ook of de gestorvene al dan niet tot de hogere klasse behoorde.

Desondanks de centrale plek die klokken eeuwenlang hebben bekleed, is het des te opmerkelijker hoe weinig informatie er vaak over te vinden is. Dat hiaat proberen de auteurs, één klok per keer, op te vullen.

De voorbije maanden voerden zij hun onderzoek ook uit in Sint-Pieters-Leeuw. Dit schenkt ons een rijke bron aan precieze informatie en vult zo een leemte in de kennis over ons gemeentelijk erfgoed.

Het werd een echte ontdekkingstocht met enkele mooie verrassingen. Ruisbroek bezit bijvoorbeeld een prachtig klokje afkomstig van een intussen verdwenen klooster in Mechelen. En in Vlezenbeek was wel veel onderzoekswerk toen bleek dat er naast de klassieke luidklokken een heel klokkenspel in de toren te vinden is.

De expertise van de auteurs kan de klokken ook in een breder kader zetten. Dankzij hen weten we dat een klok van de gieterij Drouot-Regnault zeldzaam is - en in de toren van de Sint-Pieterskerk aan de Rink hangt er één!

Hoewel we dankzij deze publicatie veel meer weten over onze klokken, roept het ook een hoop nieuwe vragen op. Hoe is dat ene klokje van een intussen verdwenen klooster in Mechelen in Ruisbroek verzeild geraakt? Waar is het klokje van de kapel van O.-L.-V. van Loretten naartoe? Wanneer werd het klokkenspel van Vlezenbeek uitgebreid?

Over de auteurs:

Jozef Teugels, tot zijn emeritaat werkzaam als gewoon hoogleraar aan de K.U. Leuven, ontwikkelde al tijdens zijn loopbaan een passie voor luidklokken, een fascinerend stuk erfgoed. Hij nam het initiatief om samen met enkele gelijkgestemde vrijwilligers een nieuwe inventaris te maken van de 700 luidklokken in Oost-Brabant. Een werkje dat intussen wat uitdeint.

Samen met Jos Vrancken, die er een militaire carrière heeft opzitten en Werner Wouters, archeoloog en oud-medewerker bij het Agentschap Onroerend Erfgoed, beklom hij torens en documenteerde tot in detail de vaak vergeten klokken. Deze experts, intussen ook wel “de klokkenjagers” genoemd, brengen zo uniek erfgoed in kaart net op een cruciaal moment. Nu verschillende kerken herbestemd worden, is het lot van de klokken soms onduidelijk.

Fotograaf Jan De Mont zorgde voor professionele beelden die hun werk compleet maakt.