HALLE - Allerheiligen
De maand november wordt ook wel ‘dodenmaand’ genoemd, omdat wij al generaties lang op 1 en 2 november de dierbare doden gedenken. Vele mensen brengen bloemen naar het kerkhof, om er de graven van overleden familieleden te versieren.
Bij die overledenen zijn er, die een speciale vermelding, én een speciaal eerbetoon verdienen: de militairen, maar ook burgers, die tijdens de twee wereldoorlogen het leven verloren, hetzij in bevolen dienst, hetzij bij verzetsacties, of als opgeëiste burger.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog, die duurde van augustus 1915 tot november 1918, werden talloze families, mannen, vrouwen en kinderen, getroffen door verlies en rouw.
Hun gedachtenis eren wij hier vandaag.
Het gaat niet om droge cijfers. Achter elke grafzerk ligt een mens: ‘duizend en duizend soldaten, altijd iemands vader, altijd iemands kind’, zoals Willem Vermandere het zingt. En terecht klonk na de oorlog toen ook de kreet, de wens van alle mensen met gezond verstand: ‘Nooit meer oorlog!’.
Helaas, amper twintig jaar later brak de Tweede Wereldoorlog los, aangestoken door enkele waanzinnige dictators, die geloofden dat zij meer en beter waren dan de anderen, dat zij meer land moesten in bezit nemen, en dus andere volkeren moesten aanvallen en onderwerpen.
De Tweede Wereldoorlog duurde nog langer dan de eerste: niet minder dan vijf volle jaren. En hij was nog wreder: Europa lag in puin, telde miljoenen slachtoffers, hele bevolkingen waren uitgemoord…..
Toen ging men eindelijk inzien en begrijpen, dat oorlogen alleen maar verliezers kennen, en dat men vrede in Europa, en bij uitbreiding over de hele wereld, slechts kan bereiken door overleg, niet door conflicten uit te vechten, maar door ze bespreekbaar te maken, door overleg.
Het was het begin van de Europese eenwording. Die eenmaking is nog niet helemaal bereikt, en is in voortdurende evolutie. En dat kan ook niet anders: het gaat om overleg tussen volkeren en staten, en dat vraagt voortdurende aandacht, voortdurende aanpassing aan nieuwe omstandigheden.
Daarvoor rekenen wij op de jongeren, die vandaag willen inzien dat de 20ste eeuw, met twee wereldoorlogen, zoals de bekende historicus Johan Huizinga het zei, ‘de bitterste eeuw van alle eeuwen’ was, en die zich daarom willen inzetten voor blijvend begrip onder de volkeren, voor respect voor iedereen, zonder onderscheid van geslacht, huidskleur of politieke overtuiging. De weg is niet gemakkelijk, maar hij ligt voor ons open, als wij er zelf aan werken: toekomst is een werkwoord!
